აი, ერთი ჩვეულებრივი დილა გათენდა ჩემთვის, პოტერჰედისთვის. უკვე ზაფხული იყო. სანამ საწოლიდან ავდგებოდი ვფიქრობდი რომ ჰოგვორტსში მოსწავლეები უკვე მალე დაბრუნდებოდნენ. ფიქრებმაც შორს გამიტაცა...
ჩემმა მშობლებმა კარგად იცოდნენ თუ როგორ მიყვარდა „ჰარი პოტერი“, ამიტომ არასდროს მიშლიდნენ ხელს ,,ოცნებაში“, თუმცა მე მაინც მჯეროდა რომ ჰოგვორტსი არსებობდა.
საუზმეზე რომ ჩავდიოდი დედამ შეჰკივლა, უცბად ჩავირბინე კიბეები.
-მარიამ, ვიღაცამ შენი გაცურება სცადა -მითხრა სარკასტული ხმით დედამ. ფანჯარაში გავიხედე და ჰოი, საოცრებავ! ბუ დავინახე! რატომღაც გამიკვირდა ჩვენ ქალაქში ბუ არასოდეს მენახა. დედასთან მივირბინე და წერილი დავინახე... მარიამ სელტერს... დედას წერილი ხელიდან გამოვგლიჯე, გული კარგს მიგრძნობდა. გავხსენი, ხმამაღლა და გაოცებულმა წავიკითხე:
-მარიამ სელტერ, გილოცავთ! თქვენ მოხვდით ჰოგვორტსის მაგიისა და ჯადოქრობის სკოლაში - მე კივილი ავტეხე, დედამ კი იმწუთასვე გამაჩერა.
-კარგი რა მარიამ, შენ ახლა ეს მართლა დაიჯერე? - ჩაიკისკისა - ალბათ ვინმე გაგეხუმრა. -მითხრა ხელის ჩაქნევით.
-არა დედა. ჩვენს ქალაქში ოდესმე ბუები გინახავს?
-არა, მაგრამ ეს დამამტკიცებელი საბუთი არ არის!
-არის.
-არ არის.
-დედა, მე მჯერა და იძულებული ხარ შენც დაიჯერო.
-კარგი, ვთქვათ მჯერა, შენი აზრით, ჰოგვორტსში გაგიშვებ?
-რა? დედა, თუ ახლა არ გამიშვებ, მერე უკვე ჩემით წავალ!
დედა გაჩერდა და დაფიქრდა...
-კარგი... როგორ უნდა მოხვდე ჰოგ... ჰოგვ...
-ჰოგვორტსში?
-ხო.
-ლონდონში უნდა ჩავიდეთ.
დედა გაკვირვებული მიყურებდა. არა იმიტომ რომ ლონდონში უნდა წავსულიყავით... იმიტომ რომ გაუკვირდა ჩემგან ასეთი მკაცრი მოთხოვნა. მეც მიკვირდა, მაგრამ ბინძურსისხლიანი ვიყავი და ამ შანსს არ დავკარგავდი. მე მარტო ჰარის, ჰერმიონის და რონის გაცნობა არ მინდოდა, მე მინდოდა ერთ-ერთი მათგანი ვყოფილიყავი.