ადამიანის შექმნა
მამა ღმერთმა თვალი გადაავლო დედამიწას და ნახა, როგორ იყო იქ საქმე.
- ახლა ადამიანი უნდა შევქმნათ! - უთხრა მან ანგელოზებს.
მათ ცოტ-ცოტა ყველაფერი მოიტანეს, რაც დედამიწაზე არსებობდა. კლდეებმა მისცეს ძვლები, მდინარეებმა სისხლი, ვარსკვლავებმა თვალები, დედამიწამ სხეული, ქარმა სუნთქვა. და მამა ღმერთმა შექმნა თავი - მრგვალი, ვითარცა მთვარე, ხელ-ფეხი - ვით სხივები, თითები კი ვით პატარა სხივები. და როგორც ზეცაზე მზე ათბობს და აცოცხლებს ყოველივეს, ასევე აჩუქა მან ადამიანს გული. და როცა ადამიანის სხეული მზად იყო, დიდმა ანგელოზმა აიყვანა ზეციური ფარდის უკან მყოფი ადამიანის მძინარე სამშვინველი და დაუწვინა მამა ღმერთს ხელზე. მან თავისი სუნთქვით სული შთაბერა ადამიანს. ციური ანგელოზები მოვიდნენ და შეჰყურებდნენ დიად სასწაულს - ადამიანის შექმნას. მისი სახელი იყო ადამი, რაც ნიშნავს: მიწის შვილი. მაგრამ ის ჯერ არ იყო ჩვენსავით მყარი: იგი ანგელოზს ჰგავდა და დედამიწის თავზე მიმოდიოდა ციური ღრუბლით შემოსილი. როცა მოსაღამოვდა, მოვიდა ძილის ანგელოზი, აიყვანა ხელში მისი სამშვინველი და ღამით ციურ სახლში წაიყვანა. ადამიანი არ იცნობდა ბოროტებას, არასოდეს ხდებოდა ავად, არ ბერდებოდა, სიკვდილი არ ეკარებოდა მას. როდესაც ადამი მიაბიჯებდა მშვენიერ ქვეყანაზე, დიდი სიხარული აღავსებდა მის სამშვინველს. ცხოველები ნდობით უახლოვდებოდნენ, ესალმებოდნენ და ისიც სახელებს არქმევდა მათ. აი, მოფრინდა არწივი ყველა ფრინველთან ერთად. მოვიდა ლომი ავაზასა და ზებრასთან, ჟირაფთან, მარტორქასა და აქლემთან, ხართან, ირემთან და ცხენთან ერთად. შემდეგ მათ უკან მოდიოდნენ პატარა ცხოველები - ხოჭოები და ჭიანჭველები, ბოლოს კი, ბუნებრივია, ლოკოკინა. იგი მოიჩქაროდა, მაგრამ მაინც ყველაზე ბოლო აღმოჩნდა.
მამა ღმერთმა ადამიანს ერთი ბაღი მისცა. ეს იყო სამოთხე. ანგელოზებმა ზეციური სხივებისგან მის გარშემო ღობე შემოარტყეს, რათა ლუციფერს ბოროტ სულებთან ერთად ვერ შეეღწია შიგნით და ვერ დაერღვია ბაღის სიმშვიდე.
ჩუქება
