ნაწილი I - სინათლეში მოძრავი ბიჭი - დეი დედაჩემს ჰგონია, რომ მკვდარი ვარ.
ცხადია, მე მკვდარი არ ვარ, მაგრამ მისთვის უსაფრთხოა ასე ფიქრი.
სულ მცირე, თვეში ორჯერ მაინც დიდ სარეკლამო ბანერებზე ვაწყდები ინფორმაციას, რომ ვიძებნები. ბანერები ლოს-ანჯელესის მთელ ბიზნესნაწილს მოიცავს. ისინი იმ ადგილებისთვის შეუფერებელია. ბანერების ეკრანები უმეტესად მხიარულად ციმციმებს - მოღიმარი ბავშვები უღრუბლო ლურჯი ცის ქვეშ დგანან, ტურისტები - ოქროს კარიბჭის ხიდის ნანგრევებთან, რესპუბლიკის ვაჭრები - ნეონის ფერებში. იქვე ანტიკოლონიური პროპაგანდაც გამოერევა ხოლმე: "კოლონიებს ჩვენი მიწა სურთ" ან კიდევ: "მათ სურთ ის, რაც არ აქვთ. არ დავუთმოთ ჩვენი სახლები. მივხედოთ საქმეს!"
შემდეგ კი ეკრანს ჩემი კრიმინალური პორტრეტი აფეთქებს:
იძებნება რესპუბლიკის მიერ.
საქმე № 462178-3233 "დეი"
იძებნება თავდასხმისთვის, ხანძრის
გაჩაღებისთვის, ქურდობისთვის, სამხედრო
საკუთრების განადგურებისთვის, სამხედრო
საქმიანობის ხელშეშლისთვის.
იძებნება რესპუბლიკის მიერ.
200 000 რესპუბლიკური ბანკნოტი
ინფორმაციისთვის, რაც მის
დაპატიმრებას დაეხმარება.
ამ ტექსტს ყოველთვის სხვადასხვა ფოტო დაერთვის. ზოგჯერ ეს ბიჭია სათვალეებითა და სპილენძისფერი ხუჭუჭა თმით, ზოგჯერ კი შავი თვალებით, ყოველგვარი თმის გარეშე. ხან შავკანიანი ვარ, ხან თეთრი, ხანაც ზეთისხილისფერი გადამკრავს ან ყავისფრად ვარ დაბრაწული. ზოგჯერ ყვითელი ვარ, ზოგჯერ წითელი და მოკლედ - რაც თავში მოუვათ.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვა, რესპუბლიკას წარმოდგენა არ აქვს, როგორი ვარ. ჩანს, ჩემ შესახებ ბევრი არაფერი იციან, გარდა იმისა, რომ ახალგაზრდა ვარ და ჩემი თითის ანაბეჭდები მონაცემთა ბაზაში არ აქვთ. სწორედ ამიტომ ვეზიზღები, სწორედ ამიტომ ვარ პირველი ძებნილი, მიუხედავად იმისა, რომ ყველაზე საშიში არ ვარ. ისინი ხალხის თვალში შტერებად გამომყავს.
ჯერ ადრეული საღამოა, მაგრამ გარეთ უკვე ბინდბუნდი ჩამოწვა და სარეკლამო ბანერების ეკრანები ქუჩების გუბურებში ირეკლება. მე სამი სართულით მაღლა, მოყანყალებულ კარნიზზე ვზივარ, დაჟანგულ სამშენებლო კონსტრუქციაზე, ცნობისმოყვარეთა მზერას ამოფარებული. ოთახის იატაკზე ნათურებისა და შუშის ნამსხვრევები მიმოფანტულა და ყველა კედლიდან საღებავია აქერცლილი. ერთ კუთხეში, იატაკზე, ელექტორ პრიმოს ძველი სურათი გდია. ნამდვილად მაინტერესებს, ვინ ცხოვრობდა აქ, ვინ იყო ისეთი შეშლილი, რომ ელექტორის სურათი ასე, კუთხეში მიაგდო.
ჩემი თმა, როგორც ყოველთვის, ფოსტალიონის ძველ კეპში იმალება. გზის გადაღმა, პატარა ერთსართულიან სახლს მზერას ვერ ვაცილებ. კისერზე ჩამოკიდებულ მედალიონს თითებით ვისწორებ.
ტესი მეორე ფანჯარას ეყრდნობა და მიყურებს. ამ საღამოს რატომღაც შფოთმა შემიპყრო და ის, როგორც ყოველთვის, ამას გრძნობს.
ეპიდემიამ ტბის სექტორს ძალიან შეუტია. ბანერების ციმციმში ტესი და მე სამხედროებს ვხედავთ, სიცხისგან ფორმადაკარგული შავი მოსასხამები უპრიალებთ, აირწინაღები უკეთიათ და ზოგიერთი სახლის სადარბაზო კარს დიდ წითელ X-ს ახატავენ. ამის შემდეგ იმ სახლში ვერც ვერავინ შევა და გამოვა, ყოველ შემთხვევაში, ხალხის დასანახად.
- კიდევ ვერ ხედავ? - ჩურჩულებს ტესი. მის სახეს ჩრდილი ფარავს.
გასართობად შურდულისმაგვარს ვაკეთებ ძველი სინთეტიკური მასალისგან.
- არ უვახშმიათ. საათებია, სუფრასთან არ დამსხდარან, - ნატკენ მუხლს ვჭიმავ.
- იქნებ, არც არიან სახლში?
ტესს გაღიზიანებულ მზერას ვესვრი. ცდილობს, დამაწყნაროს, მაგრამ მის ხასიათზე ნამდვილად არ ვარ.
- სახლში სინათლეა. სანთლებს ვერ ხედავ? დედა არასდროს აანთებს სანთლებს, თუ სახლში არავინაა.
- იქნებ ეს ქალაქი რამდენიმე კვირით დავტოვოთ? - ტესი ჩემკენ მოიწევს. ცდილობს, ხმას სიმტკიცე მისცეს, მაგრამ აშკარად შიშისგან უკანკალებს, - მალე ეპიდემია იფეთქებს და შენც შეგეძლება, უკან დაბრუნდე. იმაზე მეტი ფული გვაქვს, ვიდრე მატარებლის ორი ბილეთისთვის გვჭირდება.
თავს ვაქნევ.
- კვირაში ერთი ღამე, გახსოვს? უბრალოდ, საშუალება მომეცი, კვირაში ერთხელ, ღამით დავხედო ხოლმე.
- ჰოო. ამ კვირაში ყოველღამე მოდიხარ.
- უბრალოდ, მინდა დავრწმუნდე, რომ კარგად არიან.
- რას იზამ, უცბად შენც რომ დაავადდე?
- ეს ჩემი შანსია და არავინ გავალდებულებს ჩემთან ერთად იყო. შეგიძლია, მშვიდად დამელოდო ალტაში.
ტესი მხრებს იჩეჩს.
- ვინმემ ხომ უნდა გადევნოს თვალყური.
ჩემზე ორი წლით პატარაა და ამის მიუხედავად, ხანდახან ასაკოვანი ზედამხედველივით ლაპარაკობს.
ასე სიჩუმეში ვუყურებთ, როგორ უახლოვდებიან ჯარისკაცები ჩემს სახლს. ყოველ ჯერზე, როცა სახლთან ჩერდებიან, ერთ-ერთი ჯარისკაცი წიხლებს უშენს კარს, მეორე კი იარაღს მოიმარჯვებს. თუ ათ წამში არ გაუღეს, პირველი ჯარისკაცი წიხლით შეანგრევს კარს. შემდეგ უკვე ვეღარ ვხედავ, რა ხდება, მაგრამ ისედაც მშვენივრად ვიცი - ოჯახის თითოეულ წევრს სისხლს უღებენ და პორტატიულ აპარატში ჭირზე ამოწმებენ. მთელი პროცესი ათიოდე წუთს იკავებს. მე კი აქ