I თავი ცას თითქოს პირი მოუხსნიაო, ფიფქები უწყვეტ ნაკადად მოიფრქვეოდა და ირგვლივ ყველაფერს თეთრქათქათა სამოსელში ახვევდა. ქალაქში უჩვეულო სიმშვიდე და სიჩუმე სუფევდა. ამ სიჩუმეს კი მხოლოდ იშვიათი სამგზავრო ტრანსპორტი თუ დაარღვევდა, რომელიც თითქმის ცარიელი მოგრიხინებდა თოვლით მოფენილ გზაზე. კვირა დღე იყო. თოვლი დაუსრულებლივ მოდიოდა. ზამთრის შესაფერის სიცივეს მოეცვა ირგვლივ ყოველი. ამიტომ მოსახლეობის უმეტესი ნაწილი თავის სახლებში შეყუჟულიყო. ასეთ დროს ხომ სითბოს მართლაც არაფერი შეედრება.
მეტრო სამგორის მიმდებარე ტერიტორიაზე სოფელივით დასახლებული უბანია. ამ უბანს მართლაც რომ სოფლის იერსახე მიუღია, რადგანაც თითქმის ყოველი სახლის კედლიდან ღუმელების მილებს გამოუყვიათ თავები და კვამლი ლამაზად მოფარფატე თოვლის ფანტელებში უშნოდ იფანტებოდა. ირგვლივ ჩამწკრივებული ძველი სტილის სახლები თითქმის ყველას ახლებურად გადაუკეთებია, შეულამაზებია, მაგრამ ამ თვალუწვდენელ უბანში განსაკუთრებით მაინც ადამიანის თვალს არ გამოეპარება სამსართულიანი სახლი, რომელიც შელამაზება-შელამაზებაში სასახლისთვის დაუმსგავსებია მის მეპატრონეს, მართლაც რომ მედიდურად გადმოსცქერის მის ირგვლივ ჩამწკრივებულ სახლებს. ეზო მართალია თოვლს თეთრად გადაუპენტია, მაგრამ ადამიანის გამჭრიახი თვალი მაინც შენიშნავს, თუ როგორი გემოვნებითა და სიკეკლუცით მოუწესრიგებიათ. აქაც სხვა სახლების მსგავსად ყველა ოჯახის წევრი შიგნით, ღუმელის ირგვლივ სითბოში შეყუჟულა, მრავალრიცხოვანი, ბედნიერი, საამაყო და მისაბაძი ოჯახი აქვთ სოფრომაძეებს. ბებია და ბაბუა ოთხმოც წელს გადაცილებული, შეხმატკბილებული, ასაკის მიუხედავად მხნეები შებერებიან ერთმანეთს. ისინი ჯერ სულ ჩვიდმეტიოდე წლისანი ყოფილან, როცა შეუღლებულან და მას შემდეგ ერთმანეთის მხარდამხარ, თავიანთი დაუღალავი შრომით ყველასგან დაუხმარებლად გამოზარდეს და დააფრთიანეს თავიანთ ცხოვრების სწორ სავალ გზაზე ხუთი შვილი, ორი ბიჭი სამი გოგონა. გოგონებს მზითევად თითო ოთახი ბინა აჩუქეს ქალაქ თბილისის სხვადასხვა უბნებში. უფროს ბიჭს ცალკე საკუთარი ორსართულიანი სახლი თავის ეზოთი შეუძინეს, პატარა გურამი კი თავის ახალგაზრდობის შენაძენ ბინაში დაიტოვეს და მასთან ერთად გადაწყვიტეს დარჩენილი ცხოვრების გაგრძელება.
მოხუცებს ყველა შვილში ნამდვილად რომ გაუმართლათ და ყველა ერთმანეთზე უკეთესი გამოუვიდათ, მაგრამ გურამმა კი ყველანაირ მოლოდინს გადააჭარბა. მცოდნე და ერუდირებულმა ჭაბუკმა მალე ისეთივე ლამაზი ოჯახი შექმნა მზია დოლიძესთან ერთად, როგორიც მათ მშობლებს ჰქონდათ. მათ სამი შვილი, ორი ბიჭი და ერთი გოგონა შეეძინათ. ისინი პატიოსანი შრომით ზრდიდნენ შვილებს და თავს ევლებოდნენ მოხუც მშობლებს. ჩვენს დიდ წინაპრებს მართლაც რომ სწორი გამონათქვემები დაუტოვებიათ შთამომავლობისათვის, რადგანაც ნათქვამია, რომ „მდიდრებიც ტირიანო!“ და მართლაც, რომ ასე ხდებოდა ბედნიერი და მდიდარი სოფრომაძეების ოჯახში...
რატომო? ბუნებრივია ყველას დაებადება თავისდაუნებურად შეკითხვა... რატომ და... იზრდებოდნენ გურამის და მზიას შვილები და მათგან სულ პატარა გოგონა, რომელსაც ლია ერქვა ძალიან შეუხედავი ხდებოდა: დიდი , ვაჟკაცური და კეხიანი ცხვირი, თვალები ისე ამობურცვოდა, გეგონებოდათ სადაცაა გასკდებაო, ყურები ხომ მთლად სასაცილო იერსახეს აძლევდა მის ისედაც უშნო სახეს. თვალთახედვიდან არც დიდი, უშველებელი პირი, კბილები და ზანგივით შავი ფერი გამორჩებოდა ადამიანს. აი, ასეთი შეუხედავი იყო მათი ერთადერთი გოგონა, ამიტომ გურამს და მზიას არაფერი აღარ ახარებდათ, არც არანაირი იმედის ნაპერწკალი შემორჩენილიყო მათ გულებში, რა უნდა ექნათ, წარმოდგენაც კი არ ჰქონდათ, რითი შეცვლიდნენ თავიანთი გოგონას ამ საშინელ იერსახეს. ლია ჯერ კიდევ სულ მთლად ბავშვი იყო, ის ჯერ ვერაფერს ხედავდა, არაფერი ესმოდა. მისი გულუბრყვილობა, ლაღი ხასიათი ხომ საერთოდ გულში ლახვარს სცემდათ მის საცოდავ მშობლებს.
გადიოდა დრო. იზრდებოდა ლია. ნელ-ნელა ლიას გულჩათხრობილობა, უიმედობა და სასოწარკვეთილება ეხატებოდა სახეზე, თითქოსდა ცამ ჩაყლაპაო ის მხიარული და გალაღებული ბუნების პატარა ლია, განსაკუთრებით რაც მას ბავშვებთან ერთ-ერთი თამაშის დროს გადახდა...
- წრეში ბურთი ვითამაშოთ ბავშვებოოოო...
- არჩევანი.
- არადანი...
- მე, ნინო, დათო, გია, თემო.
- მე, თოკო, ლია, თამო, ლაშა.
მთელ დღეს ისმოდა და აყრუებდა მიდამოს მათი მხიარული ჟრიამული.
- გვეყოფა, დავიღალეთ. ახლა ოჯახობანა ვითამაშოთ.
- მე დედა.
- მე მამა.
- მე შვილი, მე შვილი...
- არა, ლია, შენ ბებო იყავი...
- რატომ, თამო? მე შვილი მინდა ვიყო, თუ კარგია ბებო შენ იყავი.
- იმიტომ, ლია, რომ ბებოს შენ უფრო გავხარ.
***
პირველად ვიგრძენი, რომ გულში რაღაც მძიმედ ჩამწყდა. ცრემლებმა თავისდაუნებურად გადმოხეთქეს. თამაშს თავი ვანებე და შინისაკენ მოვკურცხლე. სახლში ბებიას და ბაბუას მეტი არავინ იყო. ისინი ღრმად მოხუცები იყვნენ და ვერც კი შემნიშნეს, მე ვტიროდი თუ ვიცინოდი. მისაღებში დაკიდებულ დიდ ჩუქურთმებიან სარკესთან შევჩერდი. სარკე იმხელა იყო, რომ შიგ ჩემთან ერთად მთელი ოთახის განლაგებაც კი მშვენივრად მოჩანდა. კარგა ხანს გაშეშებული