დეი
ყველა იმ კამუფლაჟიდან, რაც კი ოდესმე მიტარებია, ეს ყველაზე მეტად მომწონს.
მუქი წითელი, შინდისფერი თმა, ჩემი ბუნებრივი თეთრი-ქერასგან ასე განსხვავებული, მხრებამდე დავიმოკლე და კუდად გამოვინასკვე. მწვანე კონტაქტური ლინზები ჩემს ლურჯ თვალებზე ძალიან ბუნებრივად ჩანს. ნაკეცებიანი, მბზინავი, ვერცხლისფერღილებიანი პერანგი მუქ სამხედრო ქურთუკს საოცრად უხდება. შავი შარვალი და რკინით გამშვენებული ჩექმა მაცვია, სახესა და ყელს სქელი ნაცრისფერი კაშნე მიფარავს. მუქი ჯარისკაცული კეპი შუბლზე მაქვს ჩამოწეული, სახის მარცხენა ნახევარზე მუქი წითელი სვირინგი გარეგნულად ძალიან მცვლის. გარდა ამისა, გამუდმებით ფარულ მიკროფონსა და ყურსასმენს ვატარებ. რესპუბლიკა ძალიან გაჯიუტდა, ასე რომ, იძულებული გავხდი, მეტარებინა.
სხვა ქალაქებში, ალბათ, ამ სულელური გიგანტური სვირინგის გამო ყურადღებას მეტად მივიქცევდი, მაგრამ აქ, სან-ფრანცისკოში, დანარჩენებს ვერწყმი. როდესაც რვა თვის წინ, მე და იდენი აქ გადმოვედით, პირველი, რაც ფრისკოში შევნიშნე, ადგილობრივი მოდა გახლდათ. ახალგაზრდების უმრავლესობა სახეზე შავ ან მეწამულ სვირინგს ატარებს. ზოგიერთი პატარა, დახვეწილი ფორმის ტატუს არჩევს, მაგალითად, რესპუბლიკის გერბს; ზოგი კი პირიქით, მაგალითად რესპუბლიკის რუკის კონტურს. მე შედარებით უბრალო, სადა სვირინგი შევარჩიე, რადგან იმდენად ერთგული არ ვარ, რომ რესპუბლიკისადმი ჩემი ეს ერთგულება ზედ სახეზე გამოვისახო. ეს ჯუნის საქმეა, მას დავუტოვოთ. მე, უბრალოდ, ცეცხლის სტილიზებული გამოხატულება ავარჩიე. საკმაოდ კარგი სვირინგია.
ღამით უძილობამ კვლავ შემომიტია. ასე რომ, ძილის ნაცვლად მარტო მივსეირნობ მარინას სექტორში, რომელიც გორაკებიანი რელიეფით ხასიათდება და, შემიძლია ვთქვა, ლოს-ანჯელესის ტბის სექტორს წააგავს. ღამეები გრილი და წყნარია და ქალაქის ყურიდან ქარს დროდადრო წვრილი წვიმა მოაქვს. მაშინ ვიწრო, ოღროჩოღრო ქუჩები სისველისგან ბრწყინავს და მაღალი, მეწამულად, შავად და ოქროსფრად მოხატული ეკლექტური შენობების უმრავლესობა ჩამოწოლილ ღრუბლებში ინთქმება. ისინი მიწისძვრებისგან დასაცავად უზარმაზარ ხიმინჯებზე დგას. მიწა აქ ხშირად იძვრის. ხუთი-ექვსი სართულის სიმაღლის სარეკლამო-საინფორმაციო ბანერები თითქმის ყველა შენობაზე ჩახჩახებს და როგორც ყოველთვის, ამჯერადაც დაუღალავად გადმოსცემს ახალ ამბებსა და რეკლამას. ჰაერში მარილისა და რაღაც მომწარო სუნი იგრძნობა, გამონაბოლქვის, და კიდევ - შემწვარი თევზის. რამდენიმე შესახვევს გავდივარ და წყალთან ახლოს აღმოვჩნდები, ჩექმა მისველდება. აქ ფერდობები პირდაპირ ზღვაში ჩადის, ასეულობით ნახევრად ჩაძირული შენობაა და როცა ყურისკენ ვიხედები, ოქროს ჭიშკრის ნაშთებსაც ვხედავ, უფრო იქით კი - ხიდის ნანგრევებს. დროდადრო ხალხი ჯგუფებად ჩამივლის, მაგრამ ქალაქის უმეტეს ნაწილს სძინავს. ქუჩებში აქა-იქ კოცონები ანთია, მათი შუქი მკრთალად ეფინება გამვლელებს. მოკლედ, აქაურობა ტბის სექტორისგან დიდად არაფრით განსხვავდება.
თუმცა არა, მაინც არის განსხვავება. სან-ფრანცისკოს ცარიელი, ჩამქრალი საგამოცდო სტადიონი მოშორებით, ჰორიზონტზე მოჩანს. ღარიბთა სექტორებში ქუჩის პატრული ნაკლებად მოძრაობს. როგორც კი ქუჩის გრაფიტს შეხედავ, მაშინვე მიხვდები, ხალხი რას ფიქრობს და რას გრძნობს. კედლებზე ჩემი უამრავი გამონათქვამი წაუწერიათ, დედაქალაქში ყოფნისას რესპუბლიკის ახალი ელექტორის მხარდასაჭერად გამოვედი და მაშინდელი სიტყვა, ნაწილობრივ, კედლებზე გადაუტანიათ. „იგი ჩვენი იმედია“, - მამცნობს ერთ-ერთი წარწერა, მეორე კი მეუბნება, - „ელექტორი წყვდიადიდან გამოგვიყვანს“. ეს ყველაფერი ოპტიმისტურად განაწყობს ადამიანს. როგორც ჩანს, ანდენი სწორად უნდა იქცეოდეს. ჰო და კიდევ, დროდადრო ასეთი წარწერებიც მხვდება: „ელექტორი მისტიფიკაციაა“, ან „ტვინგამორეცხილია“. ან სულაც: „დეი, რომელსაც ვიცნობდით, მკვდარია“.
არ ვიცი. დროდადრო, თითქოს, ანდენისა და ხალხის ნდობა ბეწვზე კიდია და ის ბეწვი... მე ვარ. გარდა ამისა, იქნებ ეს დადებითი ხასიათის გრაფიტი სულაც ყალბია და პროპაგანდის ოფიცრების მიერაა დახატული? რატომაც არა?
რესპუბლიკას ხომ ვერასდროს გაუგებთ.
იდენსა და მე, რა თქმა უნდა, სან-ფრანცისკოს ერთ-ერთ მდიდარ სექტორში, პაციფიკაში გვაქვს ბინა, იქ ლუსისთან ერთად ვცხოვრობთ, ლუსი ჩვენზე ზრუნავს. დიახ, რესპუბლიკა ჩვიდმეტი წლის მთავარ კრიმინალზე ზრუნავს, რომელიც ეროვნულ გმირად იქცა. რა მაგარია, არა? მახსოვს გაცნობისთანავე, როგორ უნდობლად მოვეკიდე ლუსის, ორმოცდაორი წლის მკაცრ, მსუქან, რესპუბლიკის კლასიკურ ფერებში გამოწყობილ ქალბატონს, როდესაც მან პირველად გადმოაბიჯა ზღურბლზე, დენვერში. „რესპუბლიკამ თქვენზე მზრუნველად დამნიშნა, ბიჭებო“, - ასე გამოგვიცხადა, როცა ჩვენს ბინაში შემოიჭრა. შემოვარდა და იმწამსვე იდენს მიაშტერდა: „განსაკუთრებით უმცროსზე მზრუნველად “.
დასაწყისში ყველაფერი მარტივად ვერ აგვეწყო. მთელი ორი თვე გავიდა, სანამ იდენს უფლებას მივცემდი, ცოტა ხნით მაინც, უჩემოდ სადმე წასულიყო. ჩვენ ერთად ვჭამდით, ერთად გვეძინა. არასდროს ვტოვებდი იდენს მარტო. ის კი არა, შხაპის მისაღებად სააბაზანოში რომ შედიოდა, კართან ვდგებოდი, თითქოს რესპუბლიკის ჯარისკაცებს როგორღაც მისი საკანალიზაციო სისტემით შეწოვა, ლაბორატორიაში დაბრუნება და ათასგვარ მანქანაზე შეერთება შეეძლოთ.
„იდენს თქვენ არ სჭირდებით. მას მე ვყავარ, - მახსოვს როგორ წავუსისინე ლუსის, -
ჩუქება
