თავი პირველი - და აი ისიც, ფეი დელასი, რომელსაც ცხვირი მუდამ წიგნში აქვს ჩარგული!
ჩემი სახელის გაგონებაზე შევხტი და მეგობრებს შევეჩეხე, კელისა და დონს, რომლებიც ჩემკენ გამორბოდნენ. დონმა წიგნი ხელიდან გამომგლიჯა.
- ერთი გვითხარი, რას კითხულობ? საინტერესო უნდა იყოს, - შემდეგ ყდაზე სათაურს შეავლო თვალი და კოპები შეკრა, - „დასავლეთის ფრონტი უცვლელია“(ერიხ მარია რემარკის რომანი.) - ჩაიხითხითა, - საინტერესოდ ჟღერს... არა!
ალბათ მიხვდით, დონი დიდი მკითხველი რომ არ გახლდათ და ეს სიცილადაც არ ჰყოფნიდა.
- პირველ მსოფლიო ომზეა, - ვუთხარი, - ვცდილობ, მანამ დავასრულო, სანამ ბიბლიოთეკაში დაბრუნების დრო მოვა. დაგვიანების გამო ჯარიმის გადახდა არ მინდა.
კელიმ ამოიოხრა:
- წიგნი ომზე... ღმერთმანი, ფეი, მაგის ნაცვლად რამე უფრო კარგი წაგეკითხა, - და უცებ ჩურჩულზე გადავიდა, - მაგალითად, სტივენ კინგის(ამერიკელი რომანისტი, თრილერის ჟანრის ოსტატი.) რომელიმე რომანი.
- მოჩვენებებზე წიგნების კითხვა არ მიყვარს, - შევახსენე, - არც საშინელი ამბები მიტაცებს.
დონმა თვალები აატრიალა:
- ჩვენ ხომ ვიცით, რომ მოჩვენებები რეალურ ცხოვრებაში არ არსებობს, ფეი. ამიტომაც გვაინტერესებს ისინი, მაშინ, როცა ომები... - დონმა წიგნი ისე მომაჩეჩა, თითქოს რამით ყოფილიყო დასნებოვნებული, - ნამდვილად ხდება, აი, რა არის საშიში!
დონი, რა თქმა უნდა, მართალი იყო. მოჩვენებები არ არსებობს, მათზე ყველა ამბავი გამოგონილია, მაგრამ მე მაინც მეშინოდა.
- გირჩევნია, იჩქარო, თუ ბიბლიოთეკაში მიდიხარ, - კელიმ მუჯლუგუნი მკრა, - თორემ დრამწრეზე დააგვიანებ.
- დშეშლილ დონალდს ისევ სურს, სპექტაკლი დადგას? - ამის გაფიქრებაზეც კი გამაჟრიალა. დონალდ მოფატი ინგლისურის მასწავლებელი გახლდათ და ყოველთვის ცდილობდა, სპექტაკლების მეშვეობით, ჩვენში საგნის მიმართ ინტერესი აღეძრა. სწორედ ამის გამო ვთვლიდით შეშლილად. კელიმ და დონმაც დაიკვნესეს, - შექსპირი(ცნობილი ინგლისელი დრამატურგი.) აირჩია, - გამოცრეს კბილებიდან.
- შექსპირი? - ყურებს არ დავუჯერე, - სულ გადაირია? - გულისრევის შეტევა გავითამაშეთ დერეფანში, - მეზიზღება შექსპირი, სასაცილოდ მოლაპარაკე ადამიანები, რომლებიც ერთმანეთს ვერ ცნობენ. განა შეიძლება, ვინმემ ეს დაიჯეროს?
- ყოველ შემთხვევაში, კოსტიუმები უნდა ჩავიცვათ, - დასძინა დონმა, - სხვანაირად შიშვლებს მოგვიწევს გამოსვლა.
ამის წარმოდგენაზე კელის გააკანკალა, მე და დონი კი ისევ ავხითხითდით.
- იმედი მაქვს, „რომეო და ჯულიეტას“(შექსპირის პიესა.) დადგამს, - თქვა კელიმ და ჩემს მხარს იქით გაიხედა, - აი, რომეოც მოდის, - შევტრიალდი და დანახვა ვცადე, მიუხედავად იმისა, რომ ზუსტად ვიცოდი, ვისაც გულისხმობდა, დრიუ ფრეიზერს. ჩვენი თანატოლი გოგონების უმრავლესობა მას ეტრფოდა, თუმცა ყველაზე მეტად თავად დრიუს უყვარდა საკუთარი თავი. მის თაყვანისმცემელთა რიგებში მე არ ვიყავი, რადგან მეტისმეტად კარგად ვიცნობდი, ჩვენი მრავალსართულიანი კორპუსის მეორე სართულზე, ჩემგან თერთმეტი სართულით ქვემოთ ცხოვრობდა და ყველანაირი გაგებით ჩემზე დაბლა იდგა.
ჩვენ ერთად გავიზარდეთ, მის ყოველ დაბადების დღეზე მიწვევდნენ და მეც ყოველ წელს ვეპატიჟებოდი ჩემსაზე. დედები, რაც თავი მახსოვს, მეგობრობდნენ, ამიტომაც მიმაჩნდა მეტისმეტად რთულად იმ ბიჭის სიყვარული, რომელმაც სათამაშო სატვირთო მანქანა დამაჯახა (მესამე დაბადების დღეზე), სცადა, ჩემთვის წიწილის ხორცით გამოეტენა თავი (მეხუთეზე), კბილები ჩამასო მკლავში და სისხლი მადინა (მეექვსეზე, თუ სწორად მახსოვს).
დღემდე დარჩა მასში რაღაც ვამპირული. ოკულტური ლიტერატურისა და ფსიქიკურ ფენომენებზე დაწერილი წიგნების კითხვა უყვარს. მე თუ მკითხავთ, უცნაური ვინმეა. ჩემს მეგობრებს მისი ოთახი რომ ენახათ, სადაც ჩონჩხები და ურჩხულების ნიღბებია მიმოფანტული, ისინიც უცნაურად ჩათვლიდნენ. რა თქმა უნდა, მისი ოთახის ნახვა კეილისა და დონისთვის ცხოვრების მიზანს წარმოადგენდა, მე ამ შემთხვევაში უმცირესობაში ვიყავი.
დრიუ ფრეიზერი გაღუნულფეხებიანი ბიჭისგან მაღალ, სიმპათიურ, უცნაურ ჭაბუკად იქცა, გამხდარსა და აწოწილს მუქი, გაჩეჩილი თმა და ცალყბა ღიმილი ჰქონდა, მწვანე თვალებით კი გოგონების უმეტესობას თავისი ორბიტის გარშემო ატრიალებდა, ახლაც, დაგვინახა თუ არა, დააკვესა.
- გამარჯობა, გოგოებო, - ისე მოგვიგდო, თითქოს ჰარემში ძვირფასი ქვები მიმოეფანტოს. შემდეგ კი მედიდურად ჩაგვიარა. დონმა პირი დააღო და თვალი გააყოლა.
- სხვათა შორის, საუცხოო ვინმეა, - თქვა.
ნაბიჯს ავუჩქარე და ორივე დრიუზე მეოცნებე იქვე დავტოვე, სადაც ვიდექით.
რომ გითხრათ, ნაბიჯს ავუჩქარე-მეთქი, მთლად მართალი არ არის - მეტისმეტად ვიყავი კითხვით გართული. ვნერვიულობდი, მინდოდა წიგნის დამთავრება მომესწრო და წინ არც კი ვიყურებოდი. ამიტომაც ბიბლიოთეკასთან მისული ვიღაცას დავეჯახე. ბუტბუტით ბოდიში მოვუხადე და მხოლოდ მწვანე სვიტერს მოვკარი თვალი, ზუსტად ისეთს, როგორიც ჩემი იყო. ის გამოდიოდა, მე კი
ჩუქება
