ფრაუ ბლუმი. კაცმა რომ თქვას. სიამოვნებით გაიცნობდა მერძევეს

პეტერ ბიქსელი

2017 წელი | ინტელექტი

თარგმანი | მოთხრობა | პროზა

2,979 ნახვა

(0 რეცენზია /0 შეფასება)

მსურს წავიკითხო

ჩემი რჩეული

ყიდვა

ჩუქება

ანოტაცია

წიგნს ერთვის სოფო კირთაძის ილუსტრაციები. შვეიცარიელი მწერალი და პუბლიცისტი პეტერ ბიქსელი დაიბადა 1935 წლის 24 მარტს ლუცერნში. ადრეულ ასაკშივე აქვეყნებდა ლექსებსა და მოთხრობებს ჟურნალ-გაზეთებში. აღიარება და რამდენიმე პრესტიჟული ლიტერატურული პრემია მოუტანა 1964 წელს გამოცემულმა მოთხრობების კრებულმა ფრაუ ბლუმი, კაცმა რომ თქვას, სიამოვნებით გაიცნობდა მერძევეს. 21 მინიატურისგან შემდგარ ამ პატარა წიგნში ავტორი უაღრესად სადად, ლაკონიურად, ზოგჯერ თითქოს გულუბრყვილოდაც კი გვესაუბრება განზომილებითა და მასშტაბით ჭეშმარიტად ეპიკურ თემებზე: გაუცხოებასა და მარტოობაზე, ბედნიერებასა და სიბერეზე, სიყვარულსა და სიძულვილზე...

ვრცლად

რეკომენდებული ელ. წიგნები

დაწვრილებით ელ. წიგნის შესახებ

ელ. წიგნის მახასიათებლები

ISBN - 13:

978-9941-466-60-1

სათაური:

ფრაუ ბლუმი. კაცმა რომ თქვას. სიამოვნებით გაიცნობდა მერძევეს

ავტორი:

პეტერ ბიქსელი

გამომცემელი:

ინტელექტი

გამოცემის თარიღი:

2017

თარგმანი:

გერმანულიდან

მთარგმნელი:

დავით კაკაბაძე

გვერდები:

კატეგორია:

თარგმანი

ნახვები:

2979

რეიტინგი:

მკითხველთა რეცენზია

საშუალო შეფასება

(0) რეცენზია

რეიტინგის განაწილება

5

[0]
4

[0]
3

[0]
2

[0]
1

[0]

წიგნის შესახებ

ფრაუ ბლუმი. კაცმა რომ თქვას. სიამოვნებით გაიცნობდა მერძევეს

პეტერ ბიქსელი

2979 ნახვა

წასაკითხი

რჩეული

4 ლარი

ყიდვა

სარჩევი

ყდა
სართულები
კაცები
ყვავილები
იორდასალმები
ნოემბერი
ლომები
მუსიკალური ზარდახშები
ხის ბურბუშელა
მისი საღამო
მერძევე
ბატონი გიგონი
მოხელეები
ზღვის შესახებ
დანა
სან-სალვადორი
ბანქო
ცხოველთა მეგობარი
მამიდა
ქალიშვილი
რომანი
განმარტება

სართულები ძნელი არ უნდა იყოს, წარმოვიდგინოთ სახლი, ოთხსართულიანი სახლი თავისი კიბით, სართულებს ერთმანეთთან რომ აკავშირებს და ერთმანეთისგან ყოფს, კრამიტიანი სახურავით; სახლი რომელიღაც ქუჩაზე, მიწის სიძვირის გამო სხვა შენობებს შორის ჩატენილი, ფანჯრებით ქუჩისკენ და შესასვლელით – ეზოს მხრიდან.
პირველ სართულზე ნურავინ იცხოვრებს. პირველ სართულზე აქამდე არავის დაუნახავს ვინმე. პირველ სართულზეც ისეთივე ყავისფერი კარია, ლაქდამსკდარი, მქრქალი მინით, ლურჯზოლებიანი ფარდებით. პირველ სართულზე, ალბათ, არავინ ცხოვრობს.

მეორე სართული: ყავისფერი კარი, დამსკდარი ლაქი, მქრქალი მინა. აქ ვიღაც ცხოვრობს.
მესამე სართული: აქაც ცხოვრობს ვიღაც.
და მეოთხე სართულზეც ცხოვრობს ვიღაც.
როცა ერთი ვიღაც გადადის, მეორე ვიღაც გადმოდის.
პირველ დღეს სუნით ხვდები, რომ ახალგადმოსულებს ნიორი ჰყვარებიათ, ან, თუ მანქანის ზეთის სუნი გეცა, ასკვნი, რომ ახალი მეზობელი მექანიკოსია, ხოლო თუ ნახერხისა – დურგალი გადმოსულა; მოგვიანებით შეიძლება ბავშვის საფენების სუნიც გეცეს, მაგრამ მერე, უკვე მესამე დღეს, ეს სუნები სახლის სურნელს შეერევა, მის კუთვნილებად იქცევა და სახლი ახლა ისევ ის ძველი ოთხსართულიანი სახლია.
მესამე სართულზე ვიღაც ახალი შესახლდა.
კარზე წარწერას ცვლიან.
ქვემოთ, სადარბაზოში, სატელეფონო სადგურიდან მოსული ოსტატი აბონენტების კოლოფს აღებს, რაღაც კაბელებს აერთებს, იგინება, მერე ხელახლა აერთებს და მიდის.
პირველ სართულზე, შესაძლოა, მაინც ცხოვრობდეს ვიღაც.
გაზაფხულზე, ვთქვათ, 4 აპრილს, მზე რაღაც ფიგურებს ხატავს კიბეზე მესამე და მეოთხე სართულებს შორის, ზუსტად ისევე, როგორც შარშან.
პატარა გოგო, მეოთხე სართულზე რომ ცხოვრობს, მესამეზე ჩარბის, კარზე აკაკუნებს და ქალს ზრდილობიანად, მორცხვად სთხოვს ბურთს, რომელიც მეოთხე სართულიდან მესამე სართულის აივანზე ჩაუვარდა.
სხვენი ხარიხებით არის დაყოფილი, ყოველ სართულს თავისი განყოფილება აქვს; ყოველ განყოფილებას ბოქლომი ადევს; სხვა ნივთებთან ერთად იქ საიმედოდ არის დაცული ძველი ლეიბები, ფოტოალბომები და დღიურები, სარკეები.
ორ კვირაში ერთხელ სხვენს ვიღაც გვის.
მოხეტიალე მეწვრილმანეები თავიდან მუდამ ზედა სართულზე რეკავენ ზარს. ჯერ იკითხავენ, თქვენ ზემოთ კიდევ ვინმე ხომ არ ცხოვრობსო, ხოლო შემდეგ ქვემოთ ეშვებიან, დარეკავენ მესამე სართულზე, მერე – მეორეზე, მერე – პირველზე. იმედი კიბეზე ასვლას აიოლებს, გაწბილებულს კი ისღა გრჩება, ქვემოთ დაეშვა. მოხეტიალე მეწვრილმანეების ხვედრი კარდაკარ სიარულია.
მეტყევეების ხვედრი ტყის მოვლაა. ქალების ხვედრი ლოდინია.
სახლები სახლებია.