დიდედას სახელობის გზა

ანე-კატარინე ვესტლი

2017 წელი | სულაკაურის გამომცემლობა

თარგმანი | პროზა | საბავშვო

4,328 ნახვა

(0 რეცენზია /2 შეფასება)

მსურს წავიკითხო

ჩემი რჩეული

5.5

ყიდვა

ჩუქება

ანოტაცია

ალბათ გაინტერესებთ, რას ნიშნავს „დიდედას სახელობის გზა“, მაგრამ ამას ჯერ არ გეტყვით, თვითონვე გაარკვევთ წიგნის ბოლოს. მხოლოდ იცოდეთ, ახლავე არ ჩაიჭყიტოთ ბოლო გვერდზე, გულდასმით წაიკითხეთ მთელი წიგნი, თუ გსურთ, რვა ბავშვთან ერთად მოიაროთ ტყე და მათი თავგადასავლები გაიზიაროთ. ბავშვებმა მორიგეობა დააწესეს და ვარდოს ყოველდღე ორ-ორი ბავშვი მიჰყვება ტყეში მწყემსად, მაგრამ ყოველ მორიგეობაზე „მწყემსები“ უცნაურ ამბებში ეხვევიან. იმასაც ნახავთ, მორტენი მარტოდმარტო როგორ დაუხვდება წინ ვეება ბულდოზერს. წრიპას დაბადების დღეზეც მოხვდებით და იქ შეიტყობთ, თუ რას ნიშნავს „დიდედას სახელობის გზა“, თუმცა ჯერ ნურავის გაუმჟღავნებთ ამ საიდუმლოს!

ვრცლად

რეკომენდებული ელ. წიგნები

დაწვრილებით ელ. წიგნის შესახებ

ელ. წიგნის მახასიათებლები

ISBN - 13:

978-9941-23-726-3

სათაური:

დიდედას სახელობის გზა

ავტორი:

ანე-კატარინე ვესტლი

გამომცემელი:

სულაკაურის გამომცემლობა

გამოცემის თარიღი:

2017

მთარგმნელი:

მანანა მათიაშვილი

გვერდები:

131

კატეგორია:

თარგმანი

ნახვები:

4328

რეიტინგი:

მკითხველთა რეცენზია

საშუალო შეფასება

(2) რეცენზია

რეიტინგის განაწილება

5

[2]
4

[0]
3

[0]
2

[0]
1

[0]

წიგნის შესახებ

დიდედას სახელობის გზა

ანე-კატარინე ვესტლი

4328 ნახვა

წასაკითხი

რჩეული

5.5 ლარი

ყიდვა

სარჩევი

ყდა
მორტენი ხვდება კომუნას
ვარდოს მწყემსები
ორნი ტყვედ ჩავარდნენ
მილი, მინა და მამა-დათვი
მარტა და მორტენი
მორტენის ხე
„დღეს რა დღეა, მამა?“
ჩანს, რაღაც მოხდება!

მორტენი ხვდება კომუნას მარენი, მარტინი, მარტა, მადსი, მონა, მილი და მინა სკოლაში იყვნენ, მამა და საბარგო მანქანა – სამსახურში. ასე რომ, მხოლოდ დიდედა, დედა და მორტენი რჩებოდნენ სახლში; ასევე – სამოვრის მილი, რომელიც სამზარეულოში, ღუმლის ქვეშ იწვა, და ვარდო, რომელიც ბოსელში იყო ქათმებთან ერთად. ეზოს შუაგულში მდგარი არყის ხეც შინ რჩებოდა, თუმცა ეს ხომ ყოველთვის ასე იყო, ისევე როგორც მუდამ თავიანთ ადგილებზე იდგნენ: პატარა საპირფარეშო, ფარდული და, რაღა თქმა უნდა, თვითონ ტყის სახლი.
დიდედა კიბეზე იდგა. სუფთა ჰაერით ტკბებოდა და ცას შეჰყურებდა. ბოლოს კმაყოფილმა დაიქნია თავი და ვიღაცას უთხრა:
– ახლა კი წასვლის დროა... წადი და შობამდე აქეთ არც მოიხედო!
– მანდ რას უდგახარ, ვის ელაპარაკები? – ჰკითხა მორტენმა.
დიდედა ხმის გაგონებაზე შეხტა, მაგრამ მორტენი რომ დაინახა, უპასუხა:
– აი, ვდგავარ და ზამთარს ვემშვიდობები, რა უნდა იყოს?!
– მე კი მგონია, ზამთარი ჯერ არ მიდის... – უთხრა მორტენმა, – ზოგ ადგილას სიმწვანე არც კი ჩანს, ისევ თოვლია ყველგან.
– მერე რა?! – იხტიბარი არ გაიტეხა დიდედამ, – ჰაერში უკვე იგრძნობა გაზაფხულის სუნი. აბა, თოვლთან ახლოს მიიტანე ცხვირი და შენც იგრძნობ.
მორტენი ძირს გაწვა და რამდენჯერმე დაადო ცხვირი თოვლს. თავიდან ვერაფერიც ვერ იგრძნო. კიდევ ცოტა ხანს გაჩერდა და მიწასთან ახლოს თითქოს რაღაც იყნოსა. იფიქრა, ალბათ, სწორედ ამას გულისხმობდა დიდედა, როცა ამბობდა, გაზაფხულის სუნიაო.
– შენი აზრით, ზამთარი დღესვე წავა?
– აბა, რას ამბობ, – უპასუხა დიდედამ, – ასე უცებ ხომ ვერ აიკრავს გუდა-ნაბადს?! ალბათ ერთი-ორი დღე კიდევ მოგვიწევს მისი ატანა.
მართალია, ზამთრის წასვლას სინამდვილეში ერთ-ორ დღეზე მეტი დასჭირდა, მაგრამ დღითი დღე უფრო და უფრო ძლიერ ანათებდა მზე, თოვლი დნებოდა და სახურავის ლავგარდნებიდან(ლავგარდანი - შენობის ჭერზე ან კედელზე შემოვლებული არშია - კარნიზი) წვრილ ნაკადებად ჩამოდიოდა. ერთ დღესაც ისე გაწვიმდა, როგორც გაზაფხულზე იცის ხოლმე. თანდათანობით აქა-იქ დარჩენილი თოვლის თეთრი ლაქებიც გაქრა ეზოდან. გეგონებოდათ, მთელ ქვეყანაზე მხოლოდ წყალი, ტალახი და ჭუჭყიანი თოვლის ნაგლეჯები დარჩენილაო.
ერთ დღეს დიდედამ ამბავი მოიტანა:
– ლარსმა თქვა, ვარდოს შეუძლია ზაფხულამდე თავისუფლად იბალახოს ტყეშიო.
– სულ მთლად მარტომ უნდა იაროს? – იკითხა მორტენმა, – ხომ შეიძლება, გზა ვეღარ გაიგნოს და დაიკარგოს?!
– მე გავყვები თან, სანამ კარგად გაიცნობს მიდამოს, – გადაწყვიტა დიდედამ.
– მეც გამოგყვები, – მაშინვე შესთავაზა მორტენმა, – მე მწყემსი ბიჭი ვიქნები, შენ კი – მწყემსი გოგო.
– ეს რა ჭკვიანური რამე თქვი, – შეაქო დიდედამ, – ჯერ საცდელად ხომ არ გავსულიყავით, მორტენ? ვარდოს ნუ წავიყვანთ, მარტო მე და შენ წავიდეთ, მიწა გავსინჯოთ.
– ჰოდა, მე ჩემს პატარა ციგას წამოვიღებ, ვითომ ვარდოა, – თქვა მორტენმა.
– ტყეში მეტი თოვლია, ვიდრე აქ, ეზოში; ამიტომ ტალახში ჩაფლობისა არ შეგეშინდება.
– მე არაფრისაც არ მეშინია! – ამაყად განუცხადა მორტენმა, – ჩემს მათრახსაც წამოვიღებ. ხომ გახსოვს, კოვბოი ვარ, მწყემსი ბიჭი. ისე მოვუვლი ვარდოს, რომ ვერავინ გაბედოს მასთან მიახლოება!
– ძალიან კარგი, – შეაგულიანა დიდედამ.
ამგვარად, მორტენმა და დიდედამ ეზო გადაჭრეს და ტყისკენ გაეშურნენ. მორტენი ციგას ეუბნებოდა:
– წამოდი, ჩემო ვარდო! ყველა ხე უნდა განახო, რომელიც ამ ტყეში დგას. რომ იცოდე, ზოგი ხე მხოლოდ მე მეკუთვნის. იმ ადგილებსაც გაჩვენებ, სადაც ზაფხულობით ბალახი შეგიძლია მოძოვო.
ციგას პასუხი არ გაუცია, კოხტად მისდევდა უკან მორტენს.
როცა კარგა ღრმად შევიდნენ ტყეში, „ ვარდო “ ისე მსუბუქად და ლამაზად ვეღარ მისრიალებდა. დროდადრო ხეებსა და ბუჩქებს წამოედებოდა ხოლმე და ჩერდებოდა, სანამ მორტენი არ გადაათრევდა ხელით.

– გინდა ნამდვილი ძროხა წამოგიყვანია თან და გინდა ეს ციგა, – დაასკვნა დიდედამ, – ასეთ ადგილებში არც ძროხა წავიდოდა წინ. კარგა ხანს უნდა ელაპარაკო, სანამ ძვრას უზამ.
– ჰმ, – ჩაილაპარაკა მორტენმა.
ბევრს არ ლაპარაკობდა, რადგან მართლაც ძნელი იყო ამ ადგილებში სიარული. თოვლში ლამის თავიდან ფეხებამდე ამოიგანგლა. სწორედ აქ გამოადგა ციგა-ვარდო, მასზე აფოფხდა და თოვლიდან ამოძვრა. დიდედა არ გაჩერებულა. მართალია, მასაც უჭირდა სიარული, მაგრამ რადგან შვილიშვილზე გრძელი ფეხები ჰქონდა, თოვლში ბოლომდე არ ეფლობოდა. მორტენი კი დროდადრო ქრებოდა მიწის ზედაპირიდან, ისეთი ღრმა იყო