პირველი დღე აქ რა მინდა?
მოჭმუჭნილი ადამიანები, მუყაოს სახეებითა და ღობეშემოვლებული თვალებით, ხის მერხებზე ჩამწკრივებულან. ჩამორღვეული ადამიანები, ბებერი ხელებით.
მეშინია ამ თეთრხალათიანი, ოქროსფერთმიანი ექთნების; ამ უცხო, მდუმარე ბაღის; ამ მგლოვიარე ხეების და მათი მწუხარე ჩრდილების; ამ ჩაწიკწიკებული ბზების, ერთი ფორმისანი, ერთი სიმაღლისანი ჯარისკაცებივით რომ ჩამდგარან მწყობრში.
შემირანის ბაღი მახსენდება, ჩემი მეგობარი ვერხვები, ბაღჩის თაბაშირის ქანდაკებები და აუზის განაპირას მდგარი პუტკუნა ზღვის ფერია. მამაჩემს ვხედავ - ჭადრის ხეების ქვეშ, ნაკადულის პირას თავის სავარძელში ჩამჯდარა და მისი ვეება ჩრდილი შემირანის ბაღის კიდემდე გაწოლილა.
გვეუბნება: „დიდი სახლი მინდა, აუზით, ბაღჩა-ბაღით და ბაღჩაში ჩადგმული ქვის ქანდაკებებით; სახლი - მზიანი ოთახებით და ცხელი დღეებისთვის - გრილი სარდაფებით; ფართო აივნებით, სადაც ამქვეყნად ყველაზე ნათელი ცის ქვეშ დავიძინებთ“.
წუხელ სიზმარში ვნახე. ეგვიპტის რომელიღაც ძველ ქალაქში ვიყავით. შუბლზე ოქროს ვარსკვლავი მზის ნამსხვრევივით უკაშკაშებდა და გამჭოლი მზერით ჰორიზონტის შორეულ წერტილს მიშტერებოდა. იქნებ შვილების ხვედრს შესცქეროდა, შემირანის ბაღის ნანგრევებს, მსოფლიოს კუთხე-კუნჭულებში მიმოფანტულ თავის ჯიშსა და მოდგმას და მე - ამ უცხო ადამიანებს შორის გამომწყვდეულს.
ყურში მისი ხმა მიჟღარუნებს: „მე ფოლადი ვარ, ფოლადი კი არ იჟანგება“.
მის მაგიურ ნებას და ხატებას ვეჭიდები. ამ რკინის კაცის - ავადმყოფობის დამთრგუნველისა და სუსტი ადამიანების მტრის - ძლიერებას.
ჩემთვის ვამბობ: „აქაურობას უნდა მოვშორდე. სანამ გვიან არაა, ახლავე!“
ფეხები მიწაზე მაქვს მილურსმული, ტანი კი არ მემორჩილება. აზრები მეფანტება, სიტყვები მეკარგება. თავში ყველაფერი მიბევრდება: გამოსახულებები, ციფრები, ხმები, ზეწრის ნაოჭები და საათების წიკწიკი. ჩემს თვალწინ სურათები მიმოდიან, ერთმანეთზე ცვივიან, ფორმებს იცვლიან და უჩინარდებიან. წარსულსა და აწმყოს შორის ვტრიალებ და ვერც ერთ კონკრეტულ მომენტზე ვერ ვიმაგრებ თავს.
ექიმი ბაღში ბოლთას სცემს. ჩემკენ მოდის და მხარზე ხელს მადებს. ცივ და უცხო ხელს. ჩემი შემოსვლის პირველი დღეა. სახელს იწერს.
მეკითხება:
- ეროვნება?
- ირანელი.
- პროფესია?
- მწერალი.
- დაბადების ადგილი?
- თეირანი.
თავში ნაცნობი ქალაქის საამო რია-რია მიტრიალებს და შემირანის ბაღი მწვანე სიზმარივით მისახლდება ქუთუთოებს მიღმა.
თეირანი, თავისი ონავარი რ-თი, ენის ქვეშ რომ დასხლტის, თავისი გაწელილი, გრძელი ა-თი ფერადოვანი ბაზრის მაცდური ლაბირინთივით მისრუტავს. შორიდან ვიღაც მეძახის, ვიღაც - მთებისა და ზღვების გადაღმიდან. მეზობლის ბიჭი ქუჩაში დგას და ხელს მიქნევს. ვგიჟდები ამ ბიჭზე, თუმცა მისი სახელი არ ვიცი. თმის ჟელე წაუსვამს და თავზე თმა ნესვივით დასდგომია. სახე წითელი მუწუკებით აქვს სავსე, პერანგი წელამდე მოუღეღავს. ჩემს თავს ვეუბნები, რომ მთელი სიცოცხლე ეს ბიჭი მეყვარება. და ორი დღის მერე აღარ მახსოვს.
ეკლესიის ზარები, რომელსაც სასწრაფო დახმარების მანქანის გამაყრუებელი სირენა ერთვის, ჩემი გარემოს უცხოობას ამძაფრებს. სადა ვარ?
წნელივით გალეული ახალგაზრდა კაცი მომშტერებია - თეთრი სახითა და დიდი, შავი თვალებით. მისი მზერა არ მსიამოვნებს. საკუთარ თავს ხმამაღლა ელაპარაკება და იცინის. თითს ტუჩებზე იდებს და თვალების ფახურითა და თავის მოძრაობით მანიშნებს, რომ ჩუმად ვიყო.
ვფიქრობ: „არა, მე ამათ არ ვგავარ. შეუძლებელია. ექიმს უნდა დაველაპარაკო. უნდა ავუხსნა, რომ ჩემს სულიერ აშლილობას თავისი მიზეზი აქვს, ლოგიკური და გასაგები მიზეზი.“
მოხუცი ქალი მიახლოვდება. უნდა, რომ თმებზე მომეფეროს. ხელში რკინის სავარცხელი უჭირავს. გვერდით ვიწევი. უკან-უკან მივდივარ და პირველსავე ცარიელ მერხზე ვჯდები. არ მეშვება. თმაზე ხელს მისვამს. ტანსაცმელზე ზეითუნის საპნის სუნი ასდის. ახლად გარეცხილი გრილი ზეწრების სუნი. ჩემი ბავშვობის ლოგინის სუნი.
სარეცხის თოკი ბანზე გვაქვს გაბმული. ზეწრებს უკან ვიმალები. მეძახიან, მაგრამ არ ვპასუხობ. მეძებენ. აუზის ზედაპირსაც კი უტყაპუნებენ ფოცხს. ქუჩაში გადიან. მათი ხმები ბაღის სიღრმიდან მესმის. უფროსების შეშფოთება მსიამოვნებს. ვიცი, რომ სასტიკი სასჯელი მელოდება. და მაინც არ ვპასუხობ. მეშინია და ამ შიშში მეძინება.
ექთანი მკლავში ხელს მკიდებს, მაყენებს და ბეტონის შენობისკენ მიმიძღვის. ვკანკალებ და მღელვარება ფიზიკური ტკივილივით მიტრიალებს სხეულში. თითო-თითო საფეხურს მივუყვებით მაღლა - უსასრულო კიბეს. ნახევრად ჩაბნელებულ და ცარიელ ოთახში შევდივართ: ვიწრო თეთრი საწოლი, ცისფერი ფარდები, პატარა მაგიდა და ერთი სკამი.
„მოვკვდები აქ, ამ დაკეტილ ფანჯრებში, ამ წვიმიანი ცის ქვეშ!“
ვყვირი - იმ უხმო ყვირილით, ყელშივე რომ რჩება. იმ ადამიანს ვგავარ, სიზმრად რომ გარბის, მაგრამ ადგილზე დგას. ტანსაცმელს მხდიან და გრძელ, ფართო ხალათს მაცმევენ. საწოლზე ვწვები. ვიღაცის ხელი ფარდას გვერდით სწევს. ვიღაცის ხელი შუბლზე მეფერება.
ჩუქება
