შესავალი ეძღვნება ლეგარს,
ისიდორესა და ქიონიას ძეს,
ბაბუაჩემს.
რამდენი კაციც მის სახელს წაიკითხავს
იმდენჯერ გაიხარებს
პირველი და ყველაზე ძველი მოგონება, რომელიც ამერიკის შეერთებულ შტატებთან მაკავშირებს, არის ჟურნალი „Amerika“. სათაურს ვერ ვკითხულობდი, არ მესმოდა რა ეწერა მის კარგად ლამინირებულ ჭრელ ფურცლებზე, არც ის ვიცოდი, რომ ეს იყო ცივი ომის შემდგომ ამერიკის მიერ ჩაშვებული პროპაგანდისტული მანქანა საბჭოთა ადამიანებისათვის. დამოუკიდებლად სიარული ახალი დაწყებული მქონდა, ყველაფერთან, რაც ჭრელი იყო და ფერადი, დიდი სიამოვნებით მივიწევდი აცაბაცა ნაბიჯებით, ხელში ვიღებდი და ჯერ კიდევ გაურკვეველი, ჩამოუყალიბებელი მოძრაობით, გარეგნულად ისე ჩანდა რომ დახევას ვუპირებდი, სინამდვილეში კი მასში შეღწევას ვცდილობდი. ისევე, როგორც ტელევიზორში შეღწევა მეგონა შესაძლებელი, როდესაც ახლოს მივდიოდი, ფერები ერთმანეთში ირეოდა, გამოსახულებას ვეღარ ვხედავდი...
დღეს უკვე „დიდი გოგო“ ვარ და როცა ძალიან მინდება რამე, კარგა ხანს შორიდან ვუტრიალებ, პირველი - რომ დავრწმუნდე საკუთარ განზრახვაში, მეორე, კიდევ იმიტომ, რომ ვიცი, სტრატეგიისა და დაგეგმვის გარეშე ყოველგვარი მცდელობა არაეფექტურია.
ქართველების ინტერესი ამერიკისა და ამერიკელების მიმართ არასდროს შენელებულა. ამის მიზეზი მხოლოდ ველური ცნობისმოყვარეობა არ არის, რომელიც განსაკუთრებით მძაფრად დაეუფლა იმ თაობის ადამიანებს გარდამავალ პერიოდში რომ მოუწიათ ცხოვრება... თანამედროვე სამყაროში ამერიკა ერთერთი ყველაზე მდიდარი, ძლიერი და გავლენიანი ქვეყანაა. ამერიკის შეერთებულ შტატებში შეღწევა განვითარებადი ქვეყნების მრავალი მოქალაქისათვის ჟურნალში შეღწევასავით წარმოუდგენელია, ეს ბუნებრივიცაა ძლიერ ქვეყნებს ყოველთვის შეუძლიათ დააწესონ „ფეის კონტროლი“ და მხოლოდ სასურველ სტუმარს გაუღონ კარი.
მე ოთხმოცდაოთხიანი ვარ, ჰო, დაბადების თარიღზე ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ისედაც გაგიჩნდებათ ერთგვარი ასოციაცია, ჩემზე ძველებს გეხსომებათ, ახლებისათვის კი ჯორჯ ორველის -“1984“ კარგად ნაცნობია და მიმიხვდებიან რასაც ვგულისხმობ ოთხმოცდაოთხიანელობაში...
საქართველოსთვის 1984 წელი ე.წ. თვითმფრინავის ბიჭების გახმაურებული საქმის განაჩენის სისრულეში მოყვანის თარიღიც იყო. პროდასავლურმა ღირებულებებმა და „ამერიკანიზაციის“ სიშორემ „კარგი ოჯახის“ შვილებს გადააწყვიტინა გაერღვიათ საბჭოთა კავშირის ჩაკეტილი საზღვრები და თურქეთის ტერიტორიაზე განთავსებულ აშშ სამხედრო ბაზაზე, მგზავრებით სავსე გატაცებული თვითმფრინავის დასმა მოინდომეს... საბოლოოდ, ჩანაფიქრი სისრულეში ვერ მოიყვანეს, „ჩაკეტილი საზღვრებიდან“ გაქცევის ოპერაცია ჩაუფლავდათ, საბჭოთა სასამართლომ კი დამნაშავეებს სამაგალითოდ დახვრეტა მიუსაჯა.
ცნება „ტერორიზმი“ მაშინდელი საზოგადოებისათვის ნაკლებად ცნობილი იყო, მსოფლიოს სხვაგვარი პრობლემები ჰქონდა. ბიჭების წინდაუხედავ და განწირულ ქმედებას ჩანასახშივე არ ჰქონდა სწორი საფუძველი, იმის მიუხედავად, რომ ყველაზე დიდი ღირებულების, თავისუფლების მოპოვებას მიზნით ჩაიდინეს ყოველივე. ადამიანის სწრაფვა და წყურვილი თავისუფლებისაკენ ხშირად იმდენად დიდი და უკონტროლო იყო, რომ სხვის უფლებებს ვეღარ ხედავდა და სწორედ აქ იწყებოდა ყველაზე მძიმე დანაშაულიც... თავისუფლება, პირველ რიგში, სხვისი უფლებებისა და თავისუფლებების პატივისცემას გულისხმობს, არ არსებობს ისეთი აბსოლუტური სიკეთე, რომელიც სხვისი უფლებების შელახვასა და დარღვევას გადაფარავს.
ოთხმოციანები, ეს იყო ქაოსისა და გაურკვევლობის, „დიდი აფეთქების“ დასაწყისი. როგორც ჩანს, აფეთქების გარეშე რაღაც მნიშვნელოვანის დაწყება/დაბადება შეუძლებელია. შემიძლია ვიამაყო, იმდენისა და ცოტა უფრო მეტი წლისა ვარ, ვიდრე ჩემი დამოუკიდებელი სამშობლოა.
საბჭოთა ხელისუფლების კრახი ოთხმოცდაათიანების გარიჟრაჟზე ისეთი თვალნათელი იყო, რომ ქვეყნების თავისუფლებისადმი სწრაფვამ და ამ მიზნით მოწყობილმა სხვადასხვა საპროტესტო აქციამ, მათ შორის, უპირატესად, სისხლიანმა 9 აპრილმა, ეგებ ის მსხვერპლი მოიტანა რომლის გაღების უკიდურესი აუცილებლობაც არ არსებობდა... აგურ-აგურ ჩამოშლილმა საბჭოთა კავშირმა არსებობა შეწყვიტა, კონსტატირებული სიკვდილი კი იმაზე გვიან გამოცხადდა ვიდრე ეკუთვნოდა.
1993 წელს გადაღებული ცნობილი ფანტასტიკურ-კომედიური რუსული ფილმი „Окно в Париж“ ახალი ეპოქის დასაწყისის სიმბოლოა. ცივილიზაციასა და განვითარებას დახამებული რუსები „ფანჯრიდან“ აღმოჩენილ პარიზზე ჯერ ჭკუას ჰკარგავენ, მერე კი უარს ამბობენ სამუდამოდ იქ დარჩენაზე... საბოლოოდ, კი პეტერბურგში მდებარე იმ „ბერლინის“ კედლის ჩამონგრევაში ხარჯავენ დროსა და ენერგიას მისტიური რომ გონიათ და სავარაუდოთ, საფრანგეთს დააკავშირებთ. რუსეთში პარტიოტული მიზნებით უკან დაბრუნებულებს ისევ ევროპაში დაბრუნება ურჩევნიათ. ისინი ჯერ არ გამხდარან ის ობიექტები თავისუფლად გადაადგილება რომ შეუძლიათ, რაიმეს აკრძალვა კი საპირისპიროს რომ იწვევს ეს დიდი ხანია ვიცით.
რამდენად გახდა რუსეთის ფედერაცია ევროპული ქვეყანა და რა ღირებულებები შეიძინა საზღვრების გახსნის შემდგომ ეს სადაო საკითხია, ზემოხსენებული ფილმის იმ ფრაგმენტში, სადაც პეტერბურგის მკვიდრები ფრანგულ თვითმფრინავს გაიტაცებენ უკან დაბრუნების მიზნით, სიუჟეტურად გამართლებულია და აღშფოთებას არ იწვევს. როგორც ჩანს, სამშობლოდან გასაქცევად თვითმფრინავის გატაცება მძიმე დანაშაულია, სამშობლოში დასაბრუნებლად კი იგივე ხერხის გამოყენება პატრიოტული ქმედება.
ბევრი მსგავსი ფილმია გადაღებული ამერიკაში მოხვედრილ რუს ტურისტებზეც, მათ სასაცილო თავგადასავლებზე, გაცეცებასა და