შევეჭიდებოდი უვრცეს ოკიანეს,
გრიგალს, მწუხარების ღამედ გავყვებოდი.
გულში ჩავიდებდი ლავის ამოფრქვევას,
თავად ამ ქარების მეფე გავხდებოდი.
ურაგანს პეშვებით ვაწვდიდი ფიალებს,
არავინ იფიქროს წამს დავაგვიანებ.
მიწისძვრას ვაწყოვდი მე ზღების ამარა,
ყინულით ვალღვობდი ურაგნის ლავას და
ღამეებს ვდევნიდი მე ჩემი გზებიდან,
სინათლეს ვუხმობდი შორეულ მთებიდან.
ვუსმენდი სჩუმეს, წაკწაკი საათის,
გზადაგზა ჩემი ხმა, ხმეცის ხმის მაგვარი,
მაგრამ პოეზია სულში ჩამესახა,
ყველა ამ გრიგალმა ჩემში დაივანა,
ჩემში დაივანა რითმის აგონიამ,
ყველა ძველი გზები ღამის ძმა ყოფილა.
გადავაბრუნებდი ყველა პირამიდას,
მზეს დავაბნელებდი ღამედ მოარული,
მაგრამ პოეზია, მაგრამ პოეზია,
სადღა დავატიო მე ამ სიტყვას ვუცდი.
ვეცდი გათენებას და დღე არ თენდება,
ვუცდი დაბნელებას, მთვარე გამეფდება.
ვუცდი მეტეორებს ქვეყნის გაცეცხლებას,
მაშინ პოეზია მართლაც გამეფდება.
ვიცი აღზევდება ეს ნიაგარები,
ჩემს ლექსს სტროფის ხაზი არ სდევს ნამთვრალევი.
ვიცი ყოველივე მართლაც რომ მოკვდება,
რაღა დამრჩენია? მხოლოდ უკვდავება!
უკუნით სიბნელეში თვალების გაცეცებით,
დავეძებ სინათლეს მბჟუტავი ნაკვერჩხლების.
უკუნით სიბნელეში მხოლოდ ქაოსია,
აქ არის, აქ არის, აქ არის აგონია.
ირგვლივ ნაკვერჩხლებით ღვივდება ღადარი,
შავებში ჩაცმულა მდუმარე საყდარი.
იგრგვინა გრიგალმა, ზღვები ჩანს ცის ნამად,
შორს მოჩანს, მგრგვინავი, მგრგვინავი პოეზია.
პოეტის ღიმილი ჩანს უმზეო დარებში,
შავ წითლად მორთულა ყოველი ქარები.
ქარები ანგრევენ ამ მიმქრალ ვიწროებს,
პოეტი ფართო გზით, სიმართლით იცხოვრებს.
სინათლის ფრთები გვესხა როცა ცად ავფრინდით,
დავტოვეთ სამყარო, მას ღირსად არ ვთვლიდით.
არ გვინდა გახსენებად რა ფარჩა გვემოსა,
გზად მხოლოდ ლექსები, ლექსები გვესმოდა.
ლილისფერ ცის მახლობლად ზეციურ დარებით,
სული გრძნობს სიამეს სხვაგვარ ნეტარების.
აქ ლექსი სტროფებად, მუსიკად, ფირებად,
აქ ლექსი პოეტის დიდებად იქნება.
* * *
ეს გრიგალები ისევე მაფხიზლებს!
ყოველი სიზმარია, ყოფითი საგიჟე.
ყველგან ქაოსია, ქაოსის ნისლები,
მე კი კვლავ სტრიქონად და ლექსად ვიქმნები.
ეს ყველა ლექსი თქვენთვის მომინდვია,
თქვენც ვერ შეაფასებთ, მართლაც კომიქსია.
მართლაც ქაოსია ყველა გაფიქრება,
ეს ლექსი იყოს თქვენთვის დაფიქრება.
იფიქრეთ ყველა ხაზზე და ყველა სტრიქონზე,
იქ მეტი აზრი დევს ვიდრე თქვენ იგონებთ.
ერთ სტროფში მარხია ათასი პოემა,
ათასჯერ დიდია ეს ჩემი გონება.
უკუნით სიბნელეში თვალების გაცეცებით,
დავეძებ სინათლეს მბჟუტავი ნაკვერჩხლების.
უკუნით სიბნელეში მხოლოდ ქაოსია,
აქ არის, აქ არის, აქ არის აგონია.
22.1.2017
ანგელოზებს ვშობ
სამყარო მეცეკვება ჯაზს,
სამყაროს ვეცეკვები როკს,
სულ მთლად შევიშალე, მწამს,
სულ მთლად გიჟი გავხდი, ხო.
მიდი! ოვაციის ზღვავ,
კლდე გადაამსხვრიე შორს.
ჩემში ისახება სხვა
და მე ანგელოზებს ვშობ.
3.9
ჩუქება
