*** გამარჯობა! მე შეშლილი ვარ. ყოველ შემთხვევაში, ასეთად მთვლიან გარშემომყოფნი. უმრავლესობის აზრი კი, ალბათ გასათვალისწინებელია.
ისე, არც ერთ შეშლილს არ ჰგონია თავი გიჟი. მე კი ვფიქრობ, რომ გიჟი ვარ, თუმცა აგრესიული არა!
მე ერთ თეთრ, საკმაოდ მცირე ზომის პალატაში ვცხოვრობ. ჩემი საწოლი ფანჯარასთან დგას. ფანჯარას გისოსები იცავს, ჩემნაირებმა გაქცევა რომ ვერ მოახერხონ. ჩემს ოთახში მეორე გიჟიც ცხოვრობს. მას ნატა ჰქვია და სჯერა, რომ დედოფალი კლეოპატრაა. მე მას გულს არ ვტკენ და არ ვუმხელ, რომ ისიც ჩემსავით შეშლილია აკვიატებული აზრით.
ჩვენს კლინიკაში ბევრია ისეთი, ვისაც მსგავსი აკვიატება აქვს. ზოგი იმპერატორი ნერონია, ზოგი მითიური ქალღმერთი აფროდიტე და ბევრი სხვა. მხოლოდ მე არ მაწუხებს მსგავსი აკვიატებული აზრი. მე არც დედოფალი მარგო ვარ, არც ნეფერტიტი და არც ვინმე სხვა. მე შეშლილი ქალი ვარ, მგონი 35 წლის, მქვია ლანა და მიყვარს სიცოცხლე, ყველაფრის მიუხედავად, ალბათ ერთადერთი გიჟი, ვისაც სიცოცხლე ძალიან უყვარს. თუმცა, კაცმა რომ თქვას, რაა ჩემი სიცოცხლე?- ოთხ კედელს შუა გამოკეტილი, ფანჯარაზე აკრული გისოსები, თეთრად შეთიღხნილი კედლები და შეშლილი მეზობელი-ვითომ კლეოპატრა. მაგრამ ეს არაფერი, მთავარია ადამიანის შინაგანი სამყარო.მეც მაქვს ჩემი შინაგანი სამყარო-პალატის კედლებისაგან განსხვავებით, ფერადი და ჭრელი. იქ ძალიან ბევრი პეპელაა. არადა ექთნები დამცინიან, ეგ პეპლები თავში გყავსო. ჰოდა მყავდეს! ვის რას უშლიან ხელს ჩემი პეპლები?! მე კი სამყაროს მილამაზებენ.
მიყვარს ჩემი პეპლები, ფერადები, ლამაზები, ხან აფორიაქებულები, ხან დაწყნარებულები. მათ განწყობაზეა დამოკიდებული ჩემი ხასიათი. თუმცა, ვცდილობ, მოვათვინიერო, დავუყვავო, დავამშვიდო ისინი. ექთნები ხუმრობით „ პეპლების მომთვინიერებელსაც “ მეძახიან, მაგრამ მე არ მწყინს.
-ლანა, წყალი დამალევინე!-მიბრძანა „ კლეოპატრამ “ და ხელი მართლა დედოფალივით ამიქნია.
-ადექი და შენ თვითონ დალიე!-შევუბღვირე, თუმცა მაინც ავდექი და წყალი მივუტანე.
ნატამ მედიდურად გამომართვა ჭიქა, წყალი დალია და მორიგი ბრძანება გასცა:
-ბანაობა მინდა, გამიმზადე რძის აბაზანა!
-ცოტა შოკოლადიც ხომ არ შევურიო?
-შოკოლადი არა, თაფლი ჯობია ჩემი სათუთი კანისთვის!
-კარგი რა ნატა, ნუ დამღალე! ხომ ხედავ, არ მცალია.
-ნატა ვინ არის? მე კლეოპატრა ვარ, დედოფალი კლეოპატრა! შეიგნე, უგუნურო!
-კარგი, ბოდიშს გიხდით, დედოფალო, გთხოვთ მომიტევოთ. ახლავე ვუბრძანებ, მოგიმზადონ რძის აბაზანა.
პალატიდან გამოვიქეცი და ბაღში გავიპარე.
კლინიკის ეზოში ბებერი ხეებია. ალაგ-ალაგ ყვავილებიცაა დარგული. მე ძელსკამზე ჩამოვჯექი და წერა განვაგრძე. მიყვარს წერა. ვწერ ყველაფერს, რაც მოხდება. რასაც სიზმრად ვნახავ, იმასაც ვწერ, თუ დამამახსოვრდა, რა თქმა უნდა.
ხატვაც მიყვარს. ყვავილებს ვხატავ, მზეს, პეპლებს, ხეებს და ადამიანებს ბედნიერი სახეებით. ზოგს მოსწონს ჩემი ნახატები, ზოგი კი თვლის, რომ ჩვეულებრივი შეშლილის ნაჯღაბნებია, მაგრამ ფეხებზე მკიდია: მინდა და ვხატავ, მინდა და ვწერ!
ერთი სიზმარი მინდა მოგიყვეთ: ცა ნაცრისფრად მოქუფრულიყო. ლეგა ღრუბლები ერთმანეთს ეჯახებოდნენ და ელვა ალმოდებული გველივით იკლაკნებოდა ცაზე. ჭექა-ქუხილი შიშის ზარს სცემდა კლინიკის ბინადართ. მე კი ამ უღვთო ამინდში ქუჩაში დავეხეტებოდი გზააბნეული და კლინიკას ვეძებდი. როგორც იქნა, ვიპოვე იგი. გახარებული გავიქეცი ნაცნობი შენობისკენ, მაგრამ შეძრწუნებული ადგილზე გავქვავდი. კლინიკას, ჩემს კლინიკას მეხი დაეცა და ცეცხლის ალში გაახვია. ვხედავდი, როგორ იწვოდა შენობა და როგორ იფერფლებოდნენ მისი ბინადარნი. ესმოდა მათი შემზარავი გოდება და არაფრით არ შემეძლო მათი შველა.
ცივ ოფლში გაწუწულს გამეღვიძა. სულ ერთიანად ვცახცახებდი. ნატას გავხედე. ის მშვიდად იწვა და ეძინა.მივხვდი, რომ ნანახი მხოლოდ საშინელი სიზმარი იყო და გამიხარდა. დიდხანს ვეღარ დავიძინე. უფრო სწორად, საერთოდ ვერ დავიძინე. თავზე დამათენდა.
დილით გიგა ექიმს მოვუყევი ჩემი სიზმარი. მან კი გამიღიმა და დამამშვიდა, ეს არაფერს არ ნიშნავსო. მერე კი გამაფრთხილა, მხოლოდ მხიარული და
ჩუქება
