სასმელად საუკეთესო წყალი წყაროშია. იცის მამაჩემმა. ყოველ დილით სასეირნო სვლით ჩაუყვება ბილიკს ეზოდან, საავტომობილო გზას გადაკვეთს, მერე მატარებლისთვის აგებულ რელსებიან ხიდს გადაივლის, გადაჭრის საფეხბურთო მინდორს შუაწელზე და მიადგება რკინის კარს. იმ მძიმე კარს მიღმაა დაგუბებული სხეულის საზრდო; გველეშაპის ნაცვლად ბაყაყი შეეფეთება, ეს გაბერილი ყვიყვინა წყალში მოადენს ტყაპანს თავქვე ხტომით; –მერე რა, იყოს, ასუფთავებს!
ჩაუმუხლებს, თაყვანს სცემს ,,უკვდავებას“ მამაჩემი, საკუთარ გამოსახულებას შეამღვრებს ჩაყვინული ,,კრუშკით“, იდაყვამდე ჩამოიღვრის სიცივეს და სულმოუთქმელად ჩაუმღერებს ყელს. სუნთქვას ამოაყოლებს სინანულს სევდაზე და წარბებშუა ნაპრალს ამოივსებს სიხარულით.
ჩამოუჯდება კამკამა დინებას. ჩაუყუჩდება. ჩაუთვალთვალებს კრიალა ნაკადულს. მოსვენებულად ყლუპ–ყლუპით მიუშვებს დაშრეტილ უჯრედებში სველ სიგრილეს, დამთრგუნველ ფიქრებს გამოდევნის და საღიმილოს დააწყურებს – ესეც ,,უკვდავების წამალი“.
დაკვირვებითაა თუ გაკვირვებით, ზუსტად ვიმეორებ მის მოქმედებას და ამომშრალ ყელს მოუთმენლად ვიკოკლოზინებ ჩემი წყაროს წყლით. იმ ხანს ვერავინ გადამათქმევინებს, რომ სიცოცხლე მარადიულია. თავად ბუნებაა ამეტყველებული ჩემი ბაგით.
(ნოველა ,,წყარო”)
–როგორ გაზრდილა ეს ნიგოზი, – ვწერ და, ფიქრისას სივრცეზე თვალმიშტერებულს, მზერას მიღობავს უკვე მაღალი განტოტილი ხე. ზუსტად ისეთი – აი, ბავშვობაში რომ ვხატავდი ხოლმე – ტანი და ზედ ფოთლების ფთილა.
არადა ,,თავისუფლების“ შესახებ ვწერ – ანუ ვეხები ,,თავისუფლებას!“
უკვე 102 წლის ბაბუაჩემი რომ მოულოდნელად ჩამოეფაროს ნიგვზიან ხედს, ჩამომიჯდეს ამ ქვის მრგვალ მაგიდასთან, თავისი ცილინდრითა და ფართო ჯიბეებიანი ტილოს პერანგით, დაინახოს ჩემი მომცრო ლეპტოპი და მკითხოს:
–რას აკეთებ, ბაბუ?
გახარებული ვუპასუხებ:
–გამარჯობა, ბაბუ! ვწერ...
ბაბუა მოათვალიერებს მაგიდას – არც ფურცელი, არც კალმისტარი, არ საბეჭდი მანქანა...
-როგორ წერ?!
–აი, ნახე! – მივაბრუნებ ეკრანს მისი სახისკენ და ვუჩვენებ დაბეჭდილ ასოებს.
ტექნიკური პროგრესით აღფრთოვანებულ ბაბუას ბრიყვულად კი არ გაუკვირდება, გაახსენდება, ელექტო ნათურა, ხაზის ტელეფონი და შავ–თეთრი ტელევიზორი თავად რომ ჰქონდა ერთ–ერთ პირველთაგანს რაიონში. – უყურე შენ! –იტყვის და კითხვას დაიწყებს:
,,იმერული თავისუფლება“ – და უნებური მოძრაობით ქუდს მოიხდის, მუხლზე დაიდებს, მერე მსუბუქ ჭაღარას დაილაგებს დამძიმებულ თავზე, თან ისე, რომ თვალს ვერ მოაცილებს სათაურს.
–დაწერე ბაბუ! – ინტონაციასა და მახვილზე ვიცნობ, კარნახს აპირებს. მეც მოვემარჯვები...
(ნოველა ,,იმერული თავისუფლება“)
