თავი I ლას კორის დაჭერა იყო და არა იყო რა, იყო ერთი ზღვა. ზღვის უკან იყო ვარდისფერი ლამაზი სახლი. შიგ ერთი ლამაზი ოჯახი ცხოვრობდა. ოჯახში მხოლოდ 4 ადამიანი ცხოვრობდა. დედა - კორა კირაძე, მამა - ნიკოლოზ კორი, უფროსი და - კარი კორი და უმცროსი და - ლას კორი. უფროსი და სულ ტრაბახობდა, მე ყველაზე ჭკვიანი ვარო. ამას შემთხვევით მოკრა ყური ლას კორიმ, თავისთვის ჩაიბუტბუტა და ქურთუკი ჩაიცვა. ააააააა, რატომ ჩაიცვა ქურთუკი? იმიტომ, რომ დისთვის ეჩვენებინა, თუ როგორი იყო. ლას კორი ყველაზე პატარა იყო, თან ყველაზე ჭკვიანი და, რადგან ყველაზე ჭკვიანი იყო, სახლიდან წავიდა. იცით, რატომ წავიდა? იმიტომ, რომ დას აღარ ეტრაბახა. წავიდა, იარა, იარა, იარა, ბევრი იარა და მიადგა ერთ წყაროს. წყაროს დალევა მოუნდა, მაგრამ ძალიან ცივი იყო. უცებ საიდანღაც მოვიდა მეფის ერთი ჯარისკაცი და ასე გაგრძელდა, სანამ ასამდე არ ავიდნენ.ლას კორიმ შიშისგან კინაღამ იტირა, მაგრამ გამბედაობა მოიკრიბა და უთხრა:
- გამარჯობა!!!
- გამარჯობა!!! უთხრა მეფის ერთ-ერთმა ჯარისკაცმა - აქ რას აკეთებ, პატარავ?
- არაფერს. ისე, წყლის დალევა მინდოდა;
- კარგი, დალიე, ოღონდ არ გაცივდე;
- არა, გმადლობ, აღარ მინდა, - უპასუხა ლას კორიმ - შეიძლება წავიდე? - იკითხა ლას კორიმ;
- კი ბატონო, ოღონდ სახლში არ წახვიდე! - თქვა ისევ ჯარისკაცმა;
- აბა, რა გავაკეთო? - იკითხა ლას კორიმ;
- არ ვიცი! უბრალოდ, მეფემ გვითხრა: ვისაც იპოვით სახლში არ გაუშვათო;
- რატომ? - იკითხა ლას კორიმ;
- ეს ჩვენც არ ვიცით;
- არა, სახლში რომ დროზე არ მივიდე, მეჩხუბებიან;
- არა, პატარავ, ჩვენ უნდა წაგიყვანოთ, - მიუგო ჯარისკაცმა - ახლა შენ წაგიყვანთ მეფესთან, ანუ, იქ გაირკვევა ყველაფერი;
მეფემ რომ არ გამიშვას, როგორ წავიდე?- ჩაიფიქრა ლას კორიმ გულში!
- იცი, პატარა გოგონა, არ შეიძლება მეფეს აზრი დაუშალო, ვინც მეფეს შეეწინააღმდეგება, კანონით ისჯება! - მიუგო ჯარისკაცმა;
- იცი რა?! ჯობია ვჭამო - წამოიყვირა ლას კორიმ;
- არა!!! - წამოიყვირა ჯარისკაცმა;
- მაშინ წავიდეთ, რას ველოდებით! - თქვა ლას კორიმ;
- კარგი! - უპასუხეს ჯარისკაცებმა და ბავშვი ცხენზე აიყვანეს.
იარეს, იარეს, დიდი გზა გაიარეს და ბოლოს და ბოლოს მივიდნენ. შევიდნენ სასახლეში და მეფის ოთახის მცველი დაინახეს.
- შეიძლება? - იკითხა ჯარისკაცმა;
- არ ვიცი, მეფეს ვკითხავ, - უპასუხა მცველმა - შებრძანდით, ოღონდ უთხარით: ბოდიში შეწუხებისთვის;
- დიახ! - თქვა ჯარისკაცმა და ლას კორის მიუგო: არ მოიქცე ცუდად;
- მე არასდროს ვიქცევი ცუდად! - თქვა ლას კორიმ.
კარი რომ შეაღეს, ლას კორიმ დაინახა: კაცი, რომელსაც ძვირფასი თვლებით მორთული სამოსი ეცვა, ჯოხი ეჭირა. ლას კორის, ცოტა არ იყოს, შეეშინდა, მაგრამ ძალა მოიკრიბა, ჩაახველა და თქვა:
- თქვენო უდიდებულესობავ - და თავი დაუკრა - მე მინდოდა მეთქვა... ლას კორიმ სიტყვა ვეღარ დაამთავრა, რადგან ნამდვილ მეფეს ეუბნებოდა წინადადებას! ჯარისკაცმა კი თქვა, - თქვენო უდიდებულესობავ, ეს გოგო ვიპოვეთ გზადო. მეფემ მიუგო, - ამ პაწაწკინტელა გოგოს ახლავე მივცემ სამუშაოსო! და ლას კორი ერთ ოთხაში შეიყვანა. იმ ოთახის შესახებ ჯერ არავის გაეგო.
აკანკალებულმა გოგონამ ოჯახზე ფიქრი დაიწყო. ოთახში რომ შევიდნენ, მეფემ ლასი სკამზე დასვა, თვითონ კი ოთახიდან გავიდა. ლასი ჯერ მშვიდად იყო, მერე ოდნავ შიში იგრძნო და ბოლოს ძალიან შეეშინდა. უცებ კარადიდან წიგნი გადმოვარდა. ლას კორი ფრთხილად ადგა, წიგნს დახედა და ისე შეეშინდა, ძირს დავარდა. წიგნის სათაური იყო „ ჭკუა შენი დისთვის “ და ლას კორის გაახსენდა, რატომ წამოვიდა სახლიდან.
ხომ, ალბათ, თქვენ თვითონაც ხვდებით, ეს ჩვეულებრივი სათაურია, რა თქმა უნდა: „ ჭკუა შენი დისთვის “ , მაგრამ ეს სათაური ლას კორისთვის სულაც არ იყო ჩვეულებრივი. რა არ იფიქრა, მაგალითად, მეფემ სპეციალურად ხომ არ გააკეთა? მე რამე საფრთხე მელის? იქნებ ჩემი და ჩემს ჩანაფიქრს მიხვდა და თვითონ სპეციალურად ჩემს შესაშინებლად დაწერა? მაგრამ საქმე სულ სხვა რამეში აღმოჩნდა. ეს წიგნი ერთი მოხუცი ქალის აღმოჩნდა. წარმოგიდგენიათ, ეს ქალი უცნობი მწერალია. კარგი, ამ ქალს ცოტა ხანს დავანებოთ თავი.
ლას კორის რაღა უნდა ექნა, დაჯდა და იმ წიგნის კითხვა დაიწყო. გავიდა ერთი საათი, ორი, სამიც კი და ბოლოს და ბოლოს დაამთავრა. თურმე, ეს წიგნი სხვანაირი აღმოჩნდა.