მარადიული ბავშვი
ვუძღვნი ქ. ბ. ძვირფას დღეების უკვდავსაყოფად.
სამყარო სადაც ატაი ცხოვრობდა არ იყო რეალური, იგი თავისი ფორმით,არსითა და იდეით,ქალაქისა და შენობების ურბანული განლაგებით,ადამიანთა სახეებით, მათი აზრებითა და სურვილებით ზღაპრულს უფრო ჰგავდა,მაგრამ არა ბავშვობაში განცდილი იმ მშვენიერი ზღაპრების მსგავსი,არამედ რაღაც სხვა.თუმცა იყო მასში როგორც ამაღელვებელი ასევე სიმშვიდისა და ნეტარების მატარებელი და ასევე ამ განცდებს სრულად არ გაგრძნობინებდა იგი.შესაძლოა ერთ დროს მართლაც ჰგავდა ეს სამყარო ატაიში ნანახ იმ სიზმრებს რომლის წარმოდგენაც შეუძლებელი იყო,მაგრამ ახლა არავის მახსოვრობაში აღარ იყო იგი ასეთი.
ქალაქში თბილი წვიმები აღარ მოდიოდა და მზის სხივებიც აღარ იყო ისე მცხუნვარე,როგორც ბავშვობისას,რადგან ერთხელაც ქედმაღალმა მზემ ჩრდილები გადაწვა,ზღვები დააშრო,მიწების უმრავლესობა უნაყოფო გახადა და ბოლოს თავიც დაიწვა,შემდეგ კი მისი მცხუნვარება გაქრა,ცაა ღრუბლებმა დაფარეს და ხანგრძლივი სიცივე ჩამოწვა.იქ სადაც ჯერ კიდევ შესაძლებელი იყო ცხოვრება და ბუნება სრულად არ განადგურებულიყო,სადაც ჯერ კიდევ იყო მოლოდინი ადრიანი გაზაფხულისა,თანდათან იქაც ნაკლებად ისმოდა შემოდგომაზე ფოთოლთა ნამსხვრევების ხმა ფეხქვეშ.ალუბლები იშვიათად ყვავილობდნენ,მერე მდინარეებიც დაშრა,ჯერ ხალხი გაუფერულდა მათ ძარღვებიდან სისხლი გაქრა,ყველა ერთმანეთს ემსგავსებოდა,ნევროზული გახდა,შეშლილობამ იმატა,ემოციების,გრძნობების ადგილზე მხოლოდ ინსტიქტები დარჩა,შემდეგ კი სიძულვილის ეპიდემიამ იფეთქა...
__ვიღაცას აივნის კარი გაუღია__იკითხა ქალმა და ყველამ შეწყვიტა ჭამა,შემდეგ მან ზღვის გოჭი გადაიღო და მეუღლესაც შესთავაზა მსუყე ნაჭერი,მაგრამ იგი კიბორჩხალებს შეექცეოდა და უარი თქვა გემრიელ კერძზე.
ატაი, სტაფილოს ახრამუნებდა,იგი ცნობიერების ჩამოყალიბების შემდეგ ვეგეტარიანელი იყო.სტაფილოს ფორთოხლის წვენი დააყოლა,ფეხზე წამოდგა,ხელები გულზე შემოიწყო,თითი წინ მრავალმნიშვნოვლად გაიშვირა და მტკიცედ,წარბშეჭმუხნულმა თქვა:
__ატაი დაიღალა,ატაის სძულს ის საკვები რაც მდიდრებს აქვთ სუფრაზე,რადგან ქუჩებში ხალხი კვდება ამის მოსაპოვებლად,თქვენ ჭამთ და გძინავთ იმის ჩრდილ ქვეშ რაზეც ღარიბები სიზმრებს ოცნებობენ.ატაი სახლიდან მიდის,მან გადაწყვიტა შინ მანამ არ დაბრუნდეს სანამდე საკუთარი თავს არ იპოვნის.მშობლებს უჭირთ ატაის ყურება,მე ვხვდები ამას,აუტანელი ხდება ეს სიჩუმე საკუთარი გულისცემაც მესმის ზოგჯერ.ატაი იწყებს ხმაურს,მაგრამ ამის გამბედაობა არ კმარა.ალბათ ნანობთ,რომ მე უბრალოდ გავჩნდი,რადგან მხოლოდ ზიანის მოტანა შემიძლია თქვენთვის.ატაის ბრალია თუ რამე ცუდი ხდება,აივნის კარიც ატაიმ გააღო რათა უკანასკნელად გადაეხედა ოცდამესამე სართულიდან ვარდნის წერტილამდე.არსებობს მწუხარება,ატაიც წუხს მომხდარის გამო,მაგრამ მწუხარების მიღმაც ბევრი რამეა ფარდა აუხდელი.მთელი ჩვენი ახლანდელი სიცოცხლე შინაგანი წინააღმდეგობაა მხოლოდ და თუ ამას ვერ ვძლევ მაშინ ატაიში ატაი მოკვდება.
არავის გაკვირვებია მისი შთამბეჭდავად წარმოთქმული ეს სიტყვები.
___ქალაქიდან არ გახვიდე,ყველგან ბრძოლებია,აქ მაცუტო იმყოფება და ჩვენ არავინ დაგვარტყამს.__თქვა მამამ და კიბორჩხალას ღრნნა განაგრძო.
___ცივა ატაი,რამე მოიცვი.ალბათ ითოვებს კიდეც.__უთხრა დედამ და ატაიც წავიდა.
და მისი წასვლით ყველამ შვება იგრძნო.
ზოგჯერ მიდიხარ და არ იცი უკან ვინ მოგყვება,რადგან უკან მიხედვის გეშინია და მაინც თუ შეძელი და გაიხედავ იქ მხოლოდ საკუთარ ჩრდილს დაინახავ,მაგრამ ესეც საკმარისი ხდება ქვეცნობიერში დალექილი შიშის აღსაგზნებლად.
იგი ტიროდა და ყოველი განვლილი დღე აგონდებოდა,მეჩვიდმეტე სართულზე პატარა მაჰრაი მოაგონდა თუ როგორ მიფრინავდა ჰაერში,მისი სახე დღემდე ახსოვდა,რომელიც შველას სთხოვდა.მეცხრე სართულზე დაღლა იგრძნო,მაგრამ აღარ გაჩერებულა,მესამე სართულზე დიდი პატივცემული მაცუტოს სიტყვები გაიხსენა,რომელიც ტელევიზიით გამოდიოდა და ხალხს სიმშვიდისაკენ მოუწოდებდა,მასზე მშვიდი და კეთილშობილი სახე ატაის არსად ენახა.
მდიდართა საერთო იზოლირებულ საცხოვრებლიდან ქუჩაში გამოსულს, თოვლი დახვდა,სქელ ალუბლისფერ თოვლს გზები დაეფარა.შორიდან სროლების ხმა მოდიოდა,არავინ მოძრაობდა,მაგრამ გზის პირზე ხალხი იდგა,ყველა თავისთვის,უმოძრაოდ და მათ სახეზე ატაი შიშს და უიმედობას ხედავდა,ატაის აღარ ეშინოდა, მის პატარა გულს ვერაფრით აკრთობდა ავის მომასწავლებელი წინასწარმეტყველებები.მერე გზა ვიღაც უცნობმა ქალმა გადმოკვეთა,რომელსაც ნისლისფერი სამოსი ეცვა,გაწეწილ თმებში ფიფქები ფიქრებივით ადნებოდა,ხელები ნახშირით მოეთხვარა და
ჩუქება
