ზინა ეძღვნება ანიტას, ყველაზე ლამაზ გოგოს ქალაქში
ვისაც ზღვისპირა ქალაქში უცხოვრია, ზამთრობით, დაცარიელებულ პლაჟზე აუცილებლად შეესწრებოდა სექსის სცენას, ცხრა თვის შემდეგ კი ქალაქში მორბენალ პატარა ნაბიჭვარს.
ჩემს ქალაქში, სანაპიროზე, ზღვასთან იმაზე ახლოს, ვიდრე ჩვენ, ცხოვრობდა ქალი, სახელად ეთერა.
ეთერა, რაც თავი მახსოვს, სულ ჭაღარა იყო, გრძელ თმას კოხტად დაივარცხნიდა, მერე დაიწნიდა და კეფასთან მრგვლად იხვევდა. ზორბა ქალი იყო, დიდი ბინა ჰქონდა და ოთახებს აქირავებდა, ჰყავდა ორი შვილი – ანზორი და ავთორი, ძაღლი, რომელსაც პანჩო ერქვა, ლოგინად ჩავარდნილი ქმარი იაშა და კატა, რომელიც შვილივით უყვარდა.
ყოველდღიური საქმისგან დაღლილ-დაქანცული ეთერა ბოღმის ამოღებას სხვებზე ცდილობდა, ამიტომ ყოველ საღამოს სანაპიროზე მოაგროვებდა ბოთლებს, პოლიეთილენის პარკებს, რეზინებს და გააჩაღებდა კოცონს ეზოში, საკმარისი იყო, უკმაყოფილო მეზობლის ერთი სიტყვაც კი გაეგონა, ერთ ამბავს დაიწევდა. ასე ჩხუბობდა ყოველ საღამოს ეთერა, მერე დაჯდებოდა თავის სავარძელში, მოისვამდა გვერდით კატას და უყურებდა სერიალებს.
წლების განმავლობაში ეთერას სახლი იცვლებოდა, იცვლებოდნენ მდგმურებიც, სულ სამი ოთახი ჰქონდა გა6 ქირავებული და ამ ოთახებში, ძირითადად, სტუდენტები, უცხოელი კაცები, ცოლს გაყრილი – ეთერას თქმით, პიანიცა კაცები, ბოზები და ნაბოზრები ცხოვრობდნენ. სამ თვეზე მეტხანს ეთერას მდგმური არ უჩერდებოდა, რასაც ქალი ძალიან განიცდიდა, რა ექნა, ეზარებოდა ყოველ სამ თვეში ერთხელ ახალი მდგმურების ძებნა.
დიდი უმაქნისი შვილები ჰყავდა ეთერას, ავთორი უფროსი ძმა იყო – დედამისივით ზორბა და ძვალმსხვილი. როგორც წესი, დღის სამ საათამდე ეძინა, ღამე კი გადასაფურთხებლადაც ვერ ააყენებდი, საწოლის გვერდით ედო ჩაიდანი, გადაჰყოფდა ხელს და ჩაუშვებდა ნახველს ეთერას მზითევში მოყოლილ "ჩაინიკში". უმცროსი ძმა, ანზორი ტანგრძელი და მამასავით წარმოსადეგი აღნაგობისა იყო, ყოველთვის ცდილობდა, ფული ეშოვა, გამოირჩეოდა ეშმაკობით, სულ ახალ-ახალი იდეები მოსდიოდა თავში და სანამ იდეას რეალობად აქცევდა, მეორე იდეა დაარტყამდა თავში, მთელი ცხოვრება სხვადასხვა საქმეში იყო ჩაბმული, ყოველთვის ჰქონდა ფული, სამ თვეში ერთხელ სეზონურად განაახლებდა გარდერობს მეორადებში და განსაკუთრებული სიხარულით ყიდულობდა ახალ სათვალეს.
არაფრის დარდი არ ჰქონდა ეთერას, მაგრამ, როგორც კი ოცდაათ წელს გადააბიჯეს ბიჭებმა, ეთერამაც ნერვიულობა დაიწყო, რა ექნა საწყალს, უნდოდა, შვილიშვილებს მოსწრებოდა, დღენიადაგ სხვის გოგოებს უყურებდა და ცდილობდა, ეპოვა თავისი შვილების სადარი გოგო, მაგრამ ავთორის ცოლის მოყვანა არ ეჩქარებოდა, თან ეზარებოდა სახლიდან გასვლა, ხოლო ანზორისთვის ცოლი ზედმეტი ხარჯი იყო.
შემოდგომის ერთ წვიმიან დღეს ჩვენს ეზოს ქოლგამომარჯვებული, შალის მოსასხამში გახვეული ქალი ეწვია, რომელიც ნაქსოვი ქუდით, კაშნეთი და ხელთათმანებით იწონებდა თავს, მსუბუქად მოაწკაპუნებდა ფეხებს და თან ღიმილი არ შორდებოდა სახიდან. ქუდში ზინას (როგორც მერე გავიგეთ, ასე ერქვა ქალს) მოკლედ შეკრეჭილი შავი თმა მოუჩანდა. გუბესთან დაბნეული შეჩერდა, ფეხები უცნაურად მოკეცა და რამდენიმე წამი ფიქრობდა, გადაებიჯებინა გუბეზე, შემოევლო თუ გაეტოპა, ბოლოს შემოვლა არჩია და ეთერას ბინისკენ აუყვა ვიწრო კიბეს.
ზინამ ოთახი იქირავა ეთერას სახლში. ბევრი არაფერი მოჰყოლია ქალს, ერთი პატარა ჩემოდნით მოიტანა ტანისამოსი, სამი წიგნი შემოდო თაროზე, ერთი ქოთნის ყვავილი ფანჯარასთან დადგა და ელეგანტური ბრა – საწოლის გვერდით.
ბრა ერთადერთი იყო, რაც მამისეული სახლიდან გამოჰყვა ზინას, ძალიან უყვარდა, ბევრ ქალაქში უცხოვრია და ყველგან თან დაატარებდა. მამისაგან უარყოფილ გოგოს ერთადერთი რამ, რაც ბავშვობას და გარდაცვლილ მშობლებს ახსენებდა, ეს ძვირფასი და ელეგანტური ნივთი იყო. ყველაფერს შეელეოდა ქალი, მაგრამ ბრას – ვერაფრით. ეთერამ თავიდანვე დაადგა ამ ბრას თვალი, შინაგანად გრძნობდა, რომ ეს ბრა მას შერჩებოდა, ზინას უთუოდ გადაავიწყდებოდა და დატოვებდა დროებით ნაქირავებ ოთახში.
გადიოდა დღეები, კვირები, თვეები, ზინა ან ფანჯარასთან იჯდა და გაჰყურებდა ზღვას, ან ქოლგას მოიმარჯვებდა და სანაპიროზე სეირნობდა მზიან ამინდში. მუშაობით არსად მუშაობდა, არც არავის ესაუბრებოდა ეზოში, რადგან არავინ ვიცოდით რუსული. ზინამ კი იცოდა ქართული, მაგრამ მაინც რუსულად ესაუბრებოდა და ესალმებოდა ყველას, მაღაზიაში მომუშავე ეკასაც კი სამსაათიანი წვალების შემდეგ ძლივს აგებინებდა, რისი ყიდვა უნდოდა, კითხულობდა თავის სამ წიგნს დაუსრულებლად, უსმენდა წვიმის რაკარუკს სახურავზე, ეფერებოდა ეთერას კატას და სამშაბათობით მთელი ღამე ტიროდა საწოლში.
როგორც კი ზაფხული დადგა, ზინამ თავისი ელეგანტური საცურაო კოსტიუმები გამოაჩინა და დაღამებამდე მზეზე იწვა, ხან კითხულობდა, ხან ჭამდა, ხან უბრალოდ იწვა და იღიმებოდა. ხანდახან ეთერას უმცროსი ბიჭი, ანზორი მიუჯდებოდა გვერდით. თავიდან ზინა ყურადღებას არც კი აქცევდა ანზორს, მაგრამ მერე და მერე ბიჭის თეთრმა კბილებმა, ჩალისფერმა თმამ და გრძელმა, დახვეწილმა თითებმა
ჩუქება
