პირველი
მისი თითები ჩემს ზურგზე თითქმის ძალდაუტანებლად ჩამოცურდა, თუმცა გზად ნეტარების მწველ კვალს ტოვებდა. ნელა, ძალიან ნელა მოძრაობდა მისი ხელები ჩემს კანზე. მუცელს ჩაუყვა და თეძოზე გაჩერდა. ტუჩები კისერზე, ყურის ქვემოთ, მომაწება. მეორედ უფრო ქვემოთ მაკოცა, კიდევ ქვემოთ, კიდევ...
მისმა ტუჩებმა კისრიდან ლოყისკენ გადაინაცვლა და, როგორც იქნა, ჩემს ბაგეებს შეერწყა. ერთმანეთს მიკრულები ვნებიანად ვკოცნაობდით. ძარღვებში სისხლი მიდუღდა და ისე ცოცხლად არასოდეს მიგრძნია თავი, როგორც ახლა ვიყავი. მე ის მიყვარდა, მიყვარდა კრისტიანი ისე ძლიერ, რომ...
კრისტიანი?
ო, არა!
ჩემი ცნობიერების საღმა ნაწილმა იმწუთშივე გაიაზრა რაც ხდებოდა – და, ამის დედაც, ისე გაცხარდა! თუმცა დანარჩენი ნაწილი ჯერ კიდევ ლისას გონებას იყო შერწყმული და ისევე ცხოვლად განიცდიდა ყველაფერს, თითქოს მართლა მე მეალერსებოდნენ და მკოცნიდნენ. ამ ნაწილს გათავისუფლება არ შეეძლო. ლისას გონებაში საკმაოდ ღრმად მქონდა შეტოპილი, მაგრამ ამდენი მცდელობისა და ნებისყოფის გავარჯიშების მიუხედავად, მაინც არ შემეძლო ასეთი სიტუაციებისგან თავის დაცვა.
„არა! – შევუძახე თავს, – ეს შენს თავს არ ხდება. გამოდი მისი გონებიდან!“
მაგრამ როგორ უნდა შემესმინა ლოგიკის ხმა, როცა სხეულის ყოველ ნერვს ვნების ცეცხლი მოსდებოდა?
„შენ ლისა არ ხარ, ეს შენი გონება არ არის, გამოდი!“
მისი ტუჩები. ამ მომენტში ქვეყნად არაფერი არსებობდა მისი ტუჩების გარდა.
„ის არ არის! გამოდი აქედან!“
ამბორი ისეთივე მწველი იყო, როგორიც მასთან მქონდა განცდილი.
„არა, ის დიმიტრი არ არის. გამოეთრიე!“
დიმიტრის სახელის ხსენება ჩემთვის სახეში ცივი წყლის შესხმის ტოლფასი იყო. როგორც იქნა, გამოვფხიზლდი.
გულგახეთქილი საწოლზე წამოვჯექი, ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ვიხრჩობოდი. ფეხებით გადასაფარებლის მოშორება ვცადე, თუმცა უარესად ავიხლართე. გული გამალებით მიცემდა. ვეცადე რამდენჯერმე ღრმად ჩამესუნთქა, რათა რეალობას საბოლოოდ დავბრუნებოდი.
რაღაცები მართლაც იცვლება. დიდი ხნის წინ ლისას კოშმარები მაღვიძებდა, ახლა კი – მისი ინტიმური ცხოვრება. რომ ვთქვა, ამ ორს შორის დიდ განსხვავებას ვერ ვხედავ-მეთქი, ნამდვილად გადავაჭარბებ. ჩვეულებრივ, ლისას სქესობრივი პრელუდიების დაბლოკვაში უკვე დავოსტატდი – ყოველ შემთხვევაში, სიფხიზლეში მაინც. ამჯერად ლისამ და კრისტიანმა (უნებლიედ) ჭკუაში მაჯობეს. ძილში ჩემი თავდაცვა შესუსტებული იყო, საუკეთესო მეგობარსა და ჩემ შორის წარმოქმნილი შინაგანი კავშირი კი ლისას ძლიერ ემოციებს შეუფერხებლად მიგზავნიდა. ეს ამბავი პრობლემას არ შემიქმნიდა ეგ ორნი – ყველა ნორმალური ადამიანივით – საწოლში რომ ყოფილიყვნენ. ხოლო „საწოლში ყოფნაში“ მე „ძილს“ ვგულისხმობ.
– ღმერთო, – ჩავიბურტყუნე და ფეხები საწოლის მეორე მხარეს ძირს ჩავალაგე. ჩემი ხმა მთქნარებამ ჩაახშო. ნუთუ ასე ძნელია, ლისამ და კრისტიანმა ადგომის დრომდე ხვევნა-კოცნისგან თავი შეიკავონ?
ძალით გაღვიძებაზე უარესი ის შეგრძნება იყო, რომელსაც ახლა განვიცდიდი. რა თქმა უნდა, ვხვდებოდი, რომ არავისთან მიკოცნავია. ჩემს კანს არ ეალერსებოდნენ და ჩემს ტუჩებს არ ეხებოდნენ; მაგრამ ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს რაღაც ამომგლიჯეს. ძალიან დიდი ხანი გავიდა მას შემდეგ, რაც ბოლოს ასეთ სიტუაციაში ვიყავი. აგზნებულს წამომახურა. სისულელე იყო, მაგრამ უცებ სასოწარკვეთილს მომინდა, ვინმე შემხებოდა – თუნდაც მხოლოდ გულში ჩავეკარი. თუმცა ეს ვინმე კრისტიანი ნამდვილად არ მინდოდა ყოფილიყო. გონებაში ამომიტივტივდა მისი კოცნა და ის შეგრძნება, რომელიც მისგან დამრჩა. როგორ ეგონა ჩემს მძინარე გონებას, რომ დიმიტრი მკოცნიდა...
მუხლებაკანკალებული ფეხზე წამოვდექი, თავს მოუსვენრად და... სევდიანად ვგრძნობდი. სევდიანად და გამოცარიელებულად. ჩემი უცნაური განწყობის გასაქარვებლად ხალათი შემოვიცვი და ოთახის ჩუსტებში ფეხწადგმული დერეფნის ბოლოში, სააბაზანოსკენ გავემართე. სახეზე ცივი წყალი შევისხი და სარკეში საკუთარ თავს მივაჩერდი. ჩემკენ მომზირალი ანარეკლი გაწეწილი თმითა და ჩასისხლიანებული თვალებით შემომცქეროდა. ძილნაკლულობა მეტყობოდა, მაგრამ დაძინებასაც ვეღარ გავბედავდი. ყოველ შემთხვევაში, ჯერჯერობით მაინც. რაღაც ისეთი მინდოდა, რაც გამომაფხიზლებდა და ახლახან ნანახს გამიქარწყლებდა.
აბაზანა დავტოვე და კიბისკენ გავემართე, დაშვებისას ნაბიჯებს მსუბუქად ვდგამდი. საერთო საცხოვრებლის პირველ სართულზე სიწყნარე სუფევდა. შუადღე იყო, ე.ი. შუაღამე ვამპირებისთვის, რადგან ისინი ღამის განრიგით ცხოვრობდნენ. კარს უკან ამოფარებულმა ფოიე დავზვერე. თითქმის ცარიელი იყო. ერთი მთქნარებამორეული მოროი მამაკაცის გამოკლებით, რომელიც რეგისტრაციის მაგიდასთან იჯდა, რაღაც ჟურნალს დაუდევრად ფურცლავდა და ძილს უკანასკნელი ძალებით ებრძოდა. ბოლომდე ჩაათვალიერა და ხელახლა დაამთქნარა. მბრუნავი სკამით შეტრიალდა, ჟურნალი ზურგს უკან, მაგიდისკენ ისროლა და, როგორც ჩანს, სხვა საკითხავს დასწვდა.
სანამ ჩემკენ ზურგშექცევით იყო, დრო ვიხელთე და გარეთ გასასვლელ ორმაგ კარს მივვარდი. გულში ვლოცულობდი, კარს არ დაეჭრიალა. ფრთხილად შევხსენი იქამდე, რომ გაძრომა მომეხერხებინა. გარეთ გასულმა რაც შემეძლო მსუბუქად მივხურე კარი. უხმაუროდ დაიკეტა. ამის