ბედისწერა (მიცვალებულის დღიურებიდან)
უფალი თავის უფალი
თუ გინდა იყო თავისუფალი, იყავი
შენი თავის უფალი.
თუ გინდა იყო თავისუფალი, იყავი
შენი თავის უფალი.
თუ გინდა იყო თავისუფალი, იყავი
შენი თავის უფალი, თუ გინდა იყო
უფალი იყავი თავის უფალი, იყავი
თავის უფალი თუ გინდა იყო
უფალი, იყავი თავის უფალი,
უფალი თავის უფალი, უფალი
თავის უფალი...
მარტოსული
მე ვარ ანარქისტი. მე ვარ ათეისტი.
არაფრის არ მწამს, არაფრის არ მჯერა.
არ მკლავს სიძულვილი
არ მკლავს სიყვარული
მე ვარ მარტოსული
მე ვარ მარტოსული.
მე ვარ ანარქისტი, მე ვარ ათეისტი.
არაფრის არ მწამს, არაფრის არ მჯერა.
არ მკლავს სიძულვილი
არ მკლავს სიყვარული
მე ვარ მარტოსული
მე ვარ მარტოსული.
(პულსაცია)
ყველა ფსკერზე დაბლა
ყველა ზღვაზე დაბლა
ყველა გზაზე დაბლა
ყველა მთაზე დაბლა
ყველა ცაზე დაბლა
ყველა ცაზე მაღლა
ყველა მთაზე მაღლა
ყველა გზაზე მაღლა
ყველა ზღვაზე მაღლა
ყველა ფსკერზე მაღლა...
(ტკივილის სიტკბო)
ის ეძებდა ბედნიერებას მთაში
თხილამურებზე,
ის ეძებდა ბედნიერებას ზღვაზე და
ცხელ ქვიშაზე,
შუადღის მზეზე წამოწოლილი.
ის ეძებდა ბედნიერებას მიტინგებზე
ვარდებით ხელში, ხმამაღლა ყვირილში.
ის ეძებდა ბედნიერებას ძვირფას შუზებში,
ძვირფას ნივთებში, ფულში ოქროში,
წვეულებებსა და ბანკეტებზე.
ეძებდა ქალის მხურვალე მკერდზე,
ეძებდა დღისით,
ეძებდა ღამით,
ყველგან, ყოველთვის
ეძებდა მაგრამ...
მან არ იცოდა ბედნიერება რომ იყო
მასში, იყო მის ხორცში,
მკერდში, მის გულში.
იყო ძარღვებში,
იყო მის სისხლში,
ბედნუერება იყო ტკივილში.
მან არ იცოდა ტკივილის ძალა,
მან არ იცოდა ტკივილის ფასი,
მან არ იცოდა ტკივილის სიტკბო.
აღსარება
იმპოტენტი ავანტურისტის სადო - მაზოხისტურ და ავადმყოფურ - ეგოისტური ილუზიებით ტკბობაში გატარებულ პატიმრობას გავს შენი ცხოვრება და სიყვარული.
სიყვარული სულიერი ანანიზმია
სიძულვილი - მისი მშობელი.
ცხოვრება სექსია,
სიკვდილი - ორგაზმი.
***
მას ეგონა
წამდა ჯეროდა,
მაგრამ უბრალოდ
იგი კვდებოდა.
***
ყველა საზღვარი წაიშალა.
მარადისობა არარსებობა.
დროა გარდაცვალების.
მარად ეული
(ფერიცვალება)
წარსულში არაფერი, გარდა ტკივილისა, არაფერი ხელჩასაჭიდი ამ ცხოვრებაში. ვის რა საქმე აქვს შენთან ან შენ ვინმესთან? რა გაკავებს ამ ცხოვრებაში, მარტო სევდა და ტკივილი, წესები ვალდებულებები თუ შიში მარტოობისა, რა გიშლის ხელს რომ დატოვო აქაურობა?!
ალბათ სინანული, სინანული მარტოობის შეცნობისა, იმისა, რომ გამოსავალი არ არის, და ყველაფერი უაზრობაა. შეუძლებელია სადმე გაქცევა და თვით სიკვდილიც შეუძლებელია, როცა არ ცხოვრობ და ამავე დროს მარად ეული ხარ.
უიღბლო
ბიჭი, რომლის ცხოვრებაზე და გარდაცვალებაზე მინდა ეხლა მოგითხროთ, დაიბადა ქ.თბილისში, 1974 წლის 14 აგვისტოს, ყოფილი კამოს ქუჩაზე მდებარე № სამშობიარო სახლში.
დედა განათლებით ფილოლოგი, საერთოდ კი დიასახლისი, ქალბატონი მარინა კ. გახლდათ, მამა კი პროფესიით მუსიკოსი, კონსერვატორიის კურსდამთავრებული, იმჟამად კი მთლად პროფილით არა მაგრამ, მაინც ხელოვნების განხრით მოღვაწე, კერძოდ კი, რესტორნის ვოკალურ – ინსტრუმენტალური ანსამბლის წევრი, ბატონი თემურ ბ. გახლდათ.
ბიჭის ბავშვობა, როგორც ყველა იმ თაობის დროინდელი ბავშვისა, სრულიად უღრუბლოდ და უდარდელად გადიოდა, თუ არ ჩავთვლით პატარ – პატარა პირადი სახის უსიამოვნებებს.
აი რაც შეეხება მომდევნო წლებს, ასე ვთქვათ, მოზრდილობის პერიოდს და გარდატეხის ასაკს – აქედან უკვე მისი ცხოვრება ნელ – ნელა აირია და სბოლოოდ იმ შედეგამდე მივიდა, რაზეც შემდგომ გიამბობთ.
ბიჭი რაც უფრო იზრდებოდა, მით უფრო ძნელად ახსაზრდელი და ჭირვეული ხდებოდა, პირდაპირ რომ ვთქვათ, აშკარად ხულიგნური გამოხტომებით გამოირჩეოდა, პირველი სკოლის დატოვება უკვე მერვე კლასის შემდეგ მოუწია, სწორედ ამ თავისი თავაშვებულობისა და ხულიგნური გამოხტომების გამო. მაგრამ, ამის შემდეგაც ორი სკოლა გამოიცვალა და, რომ არა ბოლო კლასი, ალბათ კიდევ ერთი სკოლის გამოცვლაც მოუწევდა, რადგან ვერ მოითმინა და გამოსაშვებ გამოცდაზეც კი იჩხუბა (გაოგნებული დამრიგებლის და პედაგოგების თვალწინ).
სკოლის პერიოდმა როგორც იქნა ჩაიარა, მაგრამ არ ჩაიარა უბედურებებმა ჩვენი ბიჭის
ჩუქება
