თავი I აგათა, ბრაუნვილი
დიმიტრი? ჰმჰ... მასზე მორცხვი არავინ მინახავს. თანაც ჩუმი. აი, ხომ არიან ეგეთები, ზედმეტად წყნარები, ორ სიტყვას ძლივს რომ დააგდებინებ - ზუსტად ეგეთი იყო. ხანდახან თუ იტყოდა რამეს. სახეზე თმა ჰქონდა ჩამოშლილი … არა მგონია რაიმენაირი ხალხი არსებობდეს, რაიმე სახის ბრბო, სადაც დიმიტრი შეუმჩნეველი დარჩებოდა. უცხო იყო.
მესამე ქმარს რომ გავშორდი მაშინ გადმოვედი აქ. ადრე ნებრასკაში ვცხოვრობდი, მაგრამ დედა ცუდად გახდა, ბრაუნვილში მის მოსავლელად ჩამოვედი და მისი გარდაცვალების შემდეგ ვეღარ წავედი აქედან. სწორედ მაშინ გავხსენი ეს ბარიც. ფულით მცირე ბიზნესის წამოწყება მინდოდა, ამ ერთიბეწო სოფელში მხოლოდ ერთი დამპალი ბარი იყო. ჰოდა მეც ვიფიქრე, აქაური ხალხი უფრო მეტს იმსახურებს-მეთქი. უკვე ხუთი წელი გავიდა დედაჩემის გარდაცვალებიდან. ჰო, დიმიტრი...მახსოვს, მახსოვს. აქ იშვიათად თუ მოვა ვინმე უცხო... კი არადა, სულაც არავინ არ მოდის, ვის რა ჯანდაბა უნდა ამ ღვთისგან დავიწყებულ მხარეში. რაც ოცდაათი წლის წინ გზატკეცილი გაიყვანეს, მას მერე აქაურობას უცხო არავინ უნახავს. ბრაუნვილმაც დაპატარავება დაიწყოდა ახლა ოცდაათამდე ოჯახი თუ ცხოვრობს - ყველანი ერთი დიდი ოჯახი ვართ. ამიტომაც დიმიტრის მიღება ადვილი არ იყო. ახალ სახეებს კი ვეჩვევით, მაგრამ ეს ახალი სახეები თავიანთ მშობლებთან ჩამოსული უკვე წამოზრდილი ბიჭები და გოგოები არიან ხოლმე. დიმიტრი კი რა ქარმა გადმოისროლა არავინ ვიცოდით. სახელიც უცნაური აქვს, დიმიტრი. კაცები ამბობდნენ დამნაშავე ხომ არაა და კანონს აქ ემალებაო. მეც ვეჭვობდი.
ბრაუნვილის ხიდიდან ორმოც იარდზეა ჩემი ბარი. დიმიტრი შავი მოტოციკლეტით მოვიდა. მამულებიდან დაბრუნებული ფერმერები ყოველთვის ჩემს ბარში იყრიან თავს ლუდის დასალევად. ერთი წყნარი საღამო იყო, დაღლილი კაცებიც გასუსული ისხდნენ. დიმიტრის მოტოციკლის ხმა კარგად გავიგეთ, არადა შუა ხიდზეც არ იქნებოდა ალბათ. ყველანი გამოფხიზლდნენ, ფანჯარაში გავიხედე. ხმა უფრო და უფრო ახლოვდებოდა და ბოლოს ბაიკერიც გამოჩნდა. ეზოში ნელა შემოგორდა, მოტორი ჩააქრო, ხომ გეუბნებით, თმა თითქმის მთელს სახეს უფარავდა, მაგრამ მის გამჭოლ მზერას აუცილებლად იგრძნობდით. ბარს თვალს არ აშორებდა. ჩააქრო მოტორი, კისერი გადაწი-გადმოსწია, ადგა და ჩვენკენ წამოვიდა. ყველანი გაოცებული შეჰყურებდნენ. დიმიტრი მაღალი იყო, ტანადი და მოქნილი. ტანსაცმელი? შავ მაისურზე ყავისფერი ჟილეტი, გულზე ეკიდა ვერცხლისფერი,ხელნაკეთი ტყვიის ჯვარი. ეცვა შავი ჯინსის შარვალი და ძველი ყავისფერი ჩექმები. იქნებოდა ოცდაოთხი-ოცდახუთიწლისა. მე ფანჯარასთან ვდგავარ, ის კი ბართან მივიდა და ჩამოჯდა. მეც ფეხაკრეფით მივედი და ვკითხე:- რას ინებებთ-მეთქი. სამუშაო უნდოდა.
ბრაუნვილიდან რვამილის მოშორებით პატარა ქალაქია, როკპორტი. იქ თურმე ყველაფერი მოუვლია და ვიღაცას უთქვამს, ბრაუნვილის ბარში სჭირდებათ მუშახელიო. ეგ კი ვერაფრით დავადგინე, ვინ უთხრა, მაგრამ მუშა მართლაც გამომადგებოდა. მეც ხომ პატარა გოგო აღარ ვარ, ხედავთ, ორმოცდაათსგადავცდი. ბოთლების თრევა, ბარის დაგვა და ეს საქმეები ძალიან მღლის. მაგრამ უარი ვუთხარი. სრულიად უცხოს როგორ შემოვუშვებდი ჩემს ბარში ასე ცამოწმენდილზე? თანაც ძალიან უცნაური აქცენტი ჰქონდა. ხან ვიფიქრე, ავსტრალიელი ხომ არ არის-მეთქი, ხან კანადელი მეგონა...სწორად და გამართულად კი მეტყველებდა, მაგრამ დამახასიათებელი აქცენტით. რა თქმა უნდა, ეგეც ვერ დავადგინეთ, რადგან... როგორც ვთქვი, მაგ ბიჭს ორსიტყვას ვერ დააგდებინებდი. თავისაზე იდგა, უნდა დამაწყებინოთ თქვენთან მუშაობაო, ძალიან მჭირდებაო. კი ,მეტად პირქუში და უკმეხი ჩანდა, მაგრამ ... რა ვიცი. რომ ამბობენ, აურა ჰქონდა კარგი. კი არ მჯერა ამეების, მაგრამ აქაური ცხოვრება მეტად მოსაწყენი იყო, ჯანდაბასაც წაუღია... დღეში ხუთ დოლარზე დავაწყებინე. მადლობა გადამიხადა. მაგრამ ჩემი პირობა წავუყენე, მოტოციკლის გასაღები მე უნდა მქონოდა. ვფიქრობდი, რომ გაიქცეს-მეთქი..? და ამ დროს გასაღები მაგიდაზე დააგდო. მიმახვედრა, რომ ამ ბარის სალარო აპარატიდან ბევრს ვერაფერს წაიღებდა, და ამ ჟესტით ჩემი ნდობაც მოიპოვა. კაცებმა ალმაცერად კი ახედ-დახედეს დიმიტრის, მერე მეგადმომხედეს, ალბათ იფიქრეს ბებერს კაცი მოუნდაო... ჰეჰ, ბინძური ფერმერები, რასაც უნდა იმას მოილანდებენ. კაცების ამბავი არ იცი? ძალით შეთხზავენ ჭორებს, რომ მერე იცინონ და იოხუნჯონ. ბარში სათავსოს გვერდით ერთი პატარა ოთახია და დიმიტრის იქ მივუჩინე ადგილი, მოტოციკლი კი ფარდულში შევაყვანინე. ჩემი სახლი აქედან ორ ნაბიჯზეა. ბარის უკან ორღობეა და მის გადასწვრივ ქუჩა, მაგ ქუჩაზე ვცხოვრობ. იმ საღამოს სალაროდან ფული ამოვიღე, დიმიტრი იქ დავტოვე, ბარი დავკეტე და წამოვედი. მეორე დილით რომ მივედი, დიმიტრის იქაურობა უკვე დაგვილ-დალაგებული ჰქონდა. არა, დიდი წარჩინებით არ გამოირჩეოდა, მაგრამ რაც ევალებოდა, ყველაფერს აკეთებდა.
ყველაფერში მეხმარებოდა. თავაზიანი და კარგი ბიჭი იყო. არ უყვარდა თუ ვინმე ჰკითხავდა,
ჩუქება
