კიდევ ერთხელ ვიმეორებ - ჯელტემენებო - მთელი თქვენი გამოძიება, არაფერს მოგცემთ, თუნდაც გამაკაოთ აქ მთელი უსასრულობა, შემათრიოთ ბნელ საკანში,სიკვდილით დამსაჯოთ, მსხვერპლად შემწიროთ, თუ ასეა აუცილებელი თქვენთვის, იმ არარსებული ღვთაებისთვის, რომელსაც სამართლიანობად აცხდებთ - მაგრამთქვენ ჩემგან, ვერაფერს ახალს ვერ გაიგებთ, მე გიამბეთ ყველაფერი, ის რაც მახსოვს, ერთი ამოსუნთქვით მოგიყევით, ეს კი გავაკეთე გაზვიადების და ფაქტებისშემოკლების გარეშე, და თუ რამე დარჩა თქვენთვის გაუგებარი, მე ამას ვაბრალებ იმას, რომ ბნელმა ღრუბელმა და დაუჭერელმა, მიუწდომელმა ბუნებამ იმსაშინელებების, რამაც დამატეხა თავს ეს წყვდიადის ღრუბელი, აიძულა ჩემი გონება დაჩრდილულიყო.
ვიმეორებ - ჩემთვის უცნობია რა დაემართა ჰარდი უორენს, თუმცა მე ვფიქრობ - ყოველშემთხვევაში ვიმედოვნებ, რომ ის იმყოფება მშვიდობიან სასუფეველში,თუ რათქმაუნდა ღვთაებრიობა ასეთი გვარისა საერთოდ ხელმისაწვდომია მოკვდათათვის. დიახ, ხუთი წლის განმავლობაში ვიყავი ჰარლის უახლოესი მეგობარი დანამდვილი თანამგზავრი, ვღებულობდი მონაწილეობას მის საზარელ გამოკვლევებში ამოუხსნელი მოვლენების მიმართულებით. არ დავიწყებ იმის უარყოფას რომადამიანი, რომელიც მოგყავთ თქვენ მოწმის სახით, სავსებითაც შესაძლებელია, რომ ჩვენ ორნი დავენახეთ იმ საზარელ ღამეს, თორმეტის ნახევარზე, გეინსვილის პიკზე,საიდანაც ჩვენ, მისივე სიტყვებით მივემართებოდით ჭაობის მიმართულებით, დიდ კიპარუსებთან - პირადად მე, და ეს სიმართლეა, ასეთი დეტალები საერთოდ არმახსოვს, მაგრამ, აი ჩვენ რომ თან გვქონდა ელექტრო ფანარი, ნიჩბები, და დახვეული კაბელები, რომლის ბოლოთაც იყო რაღაც აპარატი, მზად ვარ სრულიადაცდაგიდასტუროდ, თუნდაც ნაფიცმსაჯულთა წინაშე, რადგანაც ეს ნივთები თამაშობდნენ არა ნაკლებ როლს იმ შერყეულ და მხეცური ისტორიაში. და ის დანარჩენიწვრილმანები, რომლებიც ღრმად ჩამიჯდნენ მახსოვრობაში, რაც არ უნდა იყოს, ვაღიარებ სუსტია და არასანდო. რაც შეეხება ბოლო მოვლენას, იმას, რომ მეაღმომაჩინეს დილით ჭაობის უკიდურეს წერტილში სრულიად მარტო, უგონო მდგომარეობაში - ამაზე ვფიცავარ, არაფერი არ ვიცი, ამის გათვალისწინებით და იმფაქტების წარდგენით, რომლის მტკიცებებისაგან და განმეორებებისაგან დავიღალე, ვიმეორებ, მეტი არაფერი არ ვიცი. თქვენ ამბობთ, რომ არც ჭაობთან და არც მისგარშემო არ არის ადგილი, სადაც შეიძლება, ჩემ მიერ აღწერილი საზარელი ეპიზოდი მომხდარიყო, მაგრამ მე მხოლოდ ის გაგიზიარეთ რაც ნახა ჩემმა თვალებმა, დამე მეტი არაფერი მაქვს დასამატებელი. იყო ეს ხილვა თუ ბოდვა ? ოჰ, როგორ მინდა ეს სიმართლე იყოს, ყოფილიყო ხილვაც და ბოდვაც ! - მე არ ვიცი, სულ ეს არის,რაც დარჩა ჩემს მახოვრობაში, იმ რამოდენიმე საშინელი საათისაგან, რომლის განმავლობაშიც, ჩვენ ვიმყოფებოდით, ადამიანებისთვის უხილავ ველში. და კითხვაზე,რატომ ვერ დაბრუნდა ჰარდი უორენი ? პასუხი ამაზე შეუძლია გაგცეთ მხოლოდ მას ისევ, ან მის აჩრდილს, ან იმ წარმოუდგენელს, რომლის აღწერის ძალაც არშემწევს.
ვიმეორებ, მე არ ვიცოდი როგორ სახის საქმიანობას უძღვნის საკუთარ თავს ჰარდი უორენი, მაგრამ მე ვღებულობდი მასში გარკვეულ მონაწილეობას. მისიუცნაური და იშვიათი წიგნების, უზარმაზარი კოლექციიდან, აკრძალულ თემებზე, მე წავიკითხე ყველა ის, რომელიც დაწერილია იმ ენებზე, რომელსაც მე ვფლობ. თუმცაასეთ იყო ძალიან ცოტა, იმ ფოლინტთან შედარებით, ამოტვირფული ჩემვთის აბსოლიტურად უცნობი ნიშნებით. უმრავლესობა წიგნებისა რაოდენაც შემიძლია განვსაჯო,იყო არაბული ნაწერი, მაგრამ იმ საზარელ და შთამაგონებელ წიგნში, რამაც მიგვიყვანა საშინელ შედეგებამდე - იმ წიგნში, რომელიც სამუდამოდ დარჩა მას ჯიბეში - იყო გამოყენებული ალფაბიტი, რომლის მსაგვსიც, არსად, არასდროს შემხევდრია. უორენი არაფერად არ დათანხმდა გაეხსანა ეს საიდუმლო ჩემთვის, თუ რაზე იყო ესწიგნი, რის შესახებ იყო. ამ წიგნში იყო ის, რაზეც ჩვენ ვმუშაობდით, მე მხოლოდ შემიძლია გაგიმეოროთ, დღეს უკვე ვეღარც წარმომიდგენია, და სიმართლე გითხრათ,მე მიხარია კიდეც მისი მივიწყების, რადგან ეს იყო ბნელი საქმიანობა, რომელსაც მე ვეძლეოდი სამუშაო ენთუზიაზმით, და არა ჭეშმარიტი ინტერესით.
უორენი დროდადრო რაღაცნაირად მავიწროვებდა, ხანდახან მეშინოდა კიდეც. მახსოვს როგორ ვიგრძენი მისი გამოხედვისაგან თავი ცუდად, იმ საზარელდღისას - იმ მომენტში, როდესაც ის ჩათრეული იყო თავის ფიქრებში, მომიყვა იმ გვამების შესახებ, რომლებიც შიგნიდან არ იხრწნებიან, ის მიზეზები ამიხსნა, თურატომ წვანან ისინი ათასი წელიწადი თავიანთ საფლავებში, ხრწნისაგან დაცულნი. თუმცა დღეს ვეღარ ვხედავ მიზეზს, თუ რატომ უნდა მეშინოდეს უორენის, მეტიცვეჭვობ, რომ ის გადაეყარა ისეთ საშინელებებს, რომლის გვერდითაც ჩემი შიში, არაფერია. დღეს მე აღარ მეშინია მისი, უფრო მასზე ვშიშობ.
კიდევ ერთხელ გეუბნებით, რომ მე არ მაქვს, საკმარისი წარმოდგენა ჩვენი საქმიანობაზე და მიზნებზე, რაც იმ ღამეს განვახორციელეთ. მაგრამ უეჭველია, ეს იყო მჭიდროდ დაკავშირებული იმ წიგნთან, რომელიც უორენმა თან წამოიღო - იმ უძველეს წიგნთან, რომელიც მიიღო ინდოეთიდან ერთი თვით ადრე, გაუგებარი ენით,რომ იყო შესრულებული. შემიძლია დავიფიცო, რომ წარმოდგენა არ მქონდა რის ძიებას ვაპირებდით. მოწმემ მიუთითა, რომ ჩვენ ღამის თორმეტის ნახევარზე ვიყავითგეინსკივილი პიკზე, საიდანაც გზა გვეკავა ჭაობის დიდ კიპარუსებისაკენ. შეიძლება ეს მართლაც ასე ყოფილიყო, მაგრამ მე ეს სუსტად დამამახსოვრდა. სურათი რომელიც დამეჯახა სულში და მე მის განსახიერებას ვცდილობ – შედგება მხოლოდ ერთი მოქმედებისაგან : უნდა ვივარაუდოთ რომდრო უკვე იყო გადამცდარი შუაღამეს, რადგან ნახევარ მთავარე ბურუსიან ცაზე მაღლა გაყინული იდგა. მოქმედების ადგილი კი იყო ძველისასაფლაო, იმდენად ძველი, რომ საუკუნოვანისიძველეების მრავლფეროვანი ორნამენტების შემყურეს ცახცახი ამიტყდა. ადგილი სადაც ჩვენ ვიმყოფებოდით, იყო ღრმა ნესტიან და ფუღურო, ჩამწკრივებულისაფლავებთან, შეზრდილი ხავსით, მათზე ცნობისმოყვარეობით აცოცილი სარეველებით, არასასიამოვნო სუნით, გაურკვეველი სიმყრალე, რომელიც აბსურდულიგაგებით უკავშირდებოდა ჩემ წარმოსახვას - დამპალ ხრწნად ქვას. გარშემო გვერტყა ხრწნისა და დაცარიელების არაფრად ჩამგდები ნიშნები. მე დავინახე ადგილი, სიმბოლო იმისა, რომ უორენი და მე ვიყავით პირველი არსებები, რომლებმაც დაარღვიეს მრავალსაუკუნოვანი სიმშვიდე, ამ საფლავების გორაში. ფერმიხდილი ნახევარმთვარე ველის კიდეებზე იყურებოდა, არაჯანმრთელი ბუნდოვან ორთქლის გავლით, რომელიც გეგონებოდათ ისხმებოდნენ რაღაც გაუგონარი კატაკომბებიდან. და მისსუსტ ნერვულ სინათლეში შევამჩნიე მავზოლეუმის კედელზე, ჩამონგრეული ფასადი, დაფარული ხავსით, სინესტესაგან გაუწმენდავი, ნახევრად ჩაფლული, არაჯანსაღი მცენარეული სარეველებით და ჩრდილებით.
ჩუქება
