ავტორისგან
ფიზიკურ პლანზე ადამიანის გარეგან ცხოვრებას დაბადებიდან გარდაცვალებამდე ბიოგრაფია ჰქვია, ხოლო შინაგანი ცხოვრების სისავსეს შეიძლება „სულიერი ისტორია“ − „პნევმატოგრაფია“ − ეწოდოს. ადამიანზე სრული წარმოდგენის შესაქმნელად აუცილებელია კონკრეტული პიროვნების როგორც ბიოგრაფიის, ასევე სულიერი ისტორიის შესწავლა-გამოკვლევა, ვინაიდან ბიოგრაფია მხოლოდ გენეტიკური წარმომავლობისა და ფიზიკურ პლანზე განცდილი ცხოვრების აღწერაა, ხოლო სულიერი ისტორია მშვინვიერ ძალთა შესაძლებლობების ძიება-დახასიათება გახლავთ.
ადამიანის სულიერი ისტორია საკუთარი მშვინვიერი კონსტიტუციით ფასდება, ანუ სამშვინველის სამი ძალის − აზროვნების, გრძნობის, ნებელობის − განვითარების ხარისხით. რაც უფრო მაღალ საფეხურზეა აყვანილი პიროვნების მშვინვიერ ძალთა განვითარების დონე, მით უფრო მდიდარია მისი სულიერი ისტორია. ანთროპოსოფიული1 თვალსაზრისით კაცობრიობის ევოლუციის განფენილობისას დედამიწას მუდმივად ევლინებიან დიდი ადამიანები, ხელდასხმულები2, რომლებსაც სამშვინველის წვრთნის შედეგად აზროვნება ნათელმხილველობამდე აქვთ განვითარებული, გრძნობა − ნათელგრძნობამდე, ხოლო ნებელობა – მაგიურ ძალამდე.
აზროვნების მაქსიმალურ შესაძლებლობამდე განვითარებით ადამიანი აზროვნების მისტერიებში ხდება ხელდასხმული. იგი ნათელმხილველი ბრძენია, რომელიც ყოველგვარი გრძნობადი წარმომავლის უკან სულიერ კავშირებს ჭვრეტს. ღრმად მოაზროვნე, სიბრძნით აღვსილი გასხივოსნებულ სულიერ სამყაროს საკუთარ თავში გამომუშავებული უნარებით ხედავს. თანამედროვე სულიერი მეცნიერება ასეთ ინდივიდუუმებს „შემეცნების ოსტატებს“ უწოდებს.
გრძნობის ძალის მომეტებული განვითარებით ადამიანის მგრძნობელობა ჰიპერტროფიული ხდება, რაც, თავის მხრივ, განსაკუთრებული უნარების გამომუშავებას უწყობს ხელს. არაჩვეულებრივი გრძნობის ძალის მქონე ინდივიდუალობა ნათელგრძნობის უნარითაა დაჯილდოებული, რომლის საშუალებითაც გარშემო მყოფ ადამიანთა სამშვინველებზე უზარმაზარ ზეგავლენას ახდენს. ასეთი პიროვნება მკურნალის თვისებების მატარებელი ხდება და ბოლომდე თვითშეწირვით მზადაა, იღვაწოს მოყვასთა სამშვინველების გამოსაჯანმრთელებლად.
მაგია ნებელობის სფეროს განვითარებაა, სადაც გარე ზომები, ქმედებები და სიტყვები გამოიყენება. თეთრი მაგი საკუთარ ქმედებათა პარადიგმებითა და მართალი სიტყვით ადამიანთა სამშვინველებს სიყვარულითა და მომავლის იმედით გამსჭვალავს.
ხელდასხმული, დიდბუნებოვანი ადამიანი სისტემატურად აკონტროლებს თავის აზრებს, გრძნობებს, ეუფლება საკუთარ ნებელობას, რის შედეგადაც გამოიმუშავებს დათმენას, ტოლერანტობას, პოზიტიურობას, მიუკერძოებლობას, რწმენას, გაწონასწორებულობასა და აბსოლუტურ მშვინვიერ სიმშვიდეს. აზროვნების, გრძნობისა და ნებელობის ჰარმონიზებით დიდბუნებოვან კაცს ეძლევა საშუალება საკუთარ თავში მიიღოს კოსმოსიდან დედამიწაზე სიყვარულის მომტანი სამყაროს უმაღლესი არსება − ქრისტე.
XIX საუკუნის ბოლოდან და XX საუკუნის დასაწყისიდან ადამიანზე მრავალფეროვანი მატერიალისტური ყაიდის პოლიტიკური, ეკონომიკური, სოციალური და კულტურული მიმდინარეობების ტოტალური შემოტევა დაიწყო. ამ მიმდინარეობათა ინსპირატორების − ოკულტურ-პოლიტიკური ცენტრების − მიზანია, მთელი დედამიწის მოსახლეობა საკუთარი გავლენის ქვეშ მოაქციოს და ადამიანთა ცნობიერების მანიპულირებით მოვლენათა დედაარსი შენიღბონ. ოკულტურ-პოლიტიკურ ძალებს ცივილიზაცია ქაოსში შეჰყავთ. სულიერებაზე გალაშქრებით და გადამეტებული აბსტრაქტულობით „სულიერი ინვალიდის“ ფენომენის ჩამოყალიბებას უწყობენ ხელს, რაც საბოლოოდ, კაცთა მოდგმის მცდარი გზით წაყვანას ემსახურება. ამიტომაც ცალკეული ადამიანისთვის და ერისთვის (მით უმეტეს ჩვენსავით გაუგებრობაში მყოფი ერისთვის) განსაკუთრებულ მნიშვნელობას იძენს, ხელოვნურად შექმნილი მსოფლიო საყოველთაო ქაოსს დაპირისპირებული დიდბუნებოვან გმირ-პროტაგონისტთა ცხოვრებისა და მოღვაწეობის შესწავლა-კვლევა. ილია ჭავჭავაძე ამბობს, რომ: „ერი თავის გმირებში ჰპოულობს თავის სულსა და გულსა, თავის მწვრთნელსა, თავის ღონეს და შემძლებლობას, თავის ხატსა და მაგალითს. ამიტომაც იგი ზოგს იმათგანს წმინდანების გვირგვინითა ჰმოსავს და ჰლოცულობს, ზოგს დიდ-ბუნებოვნების შარავანდედითა, და თაყვანს სცემს სასოებით და მადლობითა, ამიტომაც საჭიროა იმათი ხსოვნა, იმათი დაუვიწყარობა“.
ბედნიერია ადამიანი, როდესაც დიდბუნებოვან კაცთა მაგალითებზე იზრდება და ათასჯერ ბედნიერია, როცა ბედისწერის წყალობით მათი თანამედროვე და თანამოაზრე ხდება. ზეციური იერარქიის3 მადლით, დაბადებიდან გარდაცვალებამდე, ყოველ ადამიანს ერთხელ ეძლევა შანსი, ცის თაღზე ცისარტყელასავით გამოჩენილი საკუთარი სულიერი ისტორიის განსაკუთრებული მომენტი იხილოს. ეგოიზმით დამძიმებული ადამის შთამომავალი წესისამებრ ხელიდან უშვებს ამ შესაძლებლობას, ხოლო მომზადებული, ან, უბრალოდ, შინაგანად წესიერი პიროვნება განსაკუთრებულ მომენტს ფართოდ გაუღებს გულს და უკანასკნელიც მის მოლოდინს ბოლომდე გაამართლებს.
საქართველოს უახლეს ისტორიაში XX საუკუნის 80-იანი წლები თავისი სიდიადით აშკარად გამორჩეულია, ვინაიდან ერის ერთმა ნაწილმა სწორედ მაშინ გააცნობიერა დიდბუნებოვანი ადამიანების, ზვიად გამსახურდიასა და მერაბ კოსტავას მიერ კარგა ხნით ადრე მომზადებული ჩვენი სამშობლოს ისტორიის განსაკუთრებული მომენტის მნიშვნელობა. შედეგმაც არ დააყოვნა, მერაბისა და ზვიადის უდიდესი ძალისხმევითა და თავგანწირვით, 1991 წლის 9 აპრილს საქართველოს უზენაესმა საბჭომ, 1991 წლის 31 მარტის რეფერენდუმზე გამოხატული ხალხის ნების გათვალისწინებით, მსოფლიოს ცივილიზებულ ერთა წინაშე გამოაცხადა საქართველოს დამოუკიდებელი სახელმწიფოებრიობის აღდგენა, 1918 წლის 26 მაისის დამოუკიდებლობის აქტის საფუძველზე.
ქვემოთ მოყვანილი ნაშრომი მერაბ კოსტავასა და ზვიად გამსახურდიას სრულფასოვანი პორტრეტების შექმნის მცდელობა გახლავთ. ამ არცთუ ისე იოლი საკითხის გადასაწყვეტად, საჭიროდ მივიჩნიეთ ქრისტესმიერი ძმების სულიერი ისტორიის მნიშვნელოვანი შტრიხები ანთროპოსოფიულ ჭრილში განგვეხილა.
ძვირფას მკითხველს მოკრძალებით უნდა მოვახსენო, რომ წიგნზე მუშაობისას საკითხისადმი გულისხმიერება,
