ნაწილი პირველი - თავი 1
დები გრაიმზებიდან, წესით, ბედნიერი ცხოვრება არც ერთს არ უნდა ჰქონოდა და დროის გადასახედიდანაც მუდამ ისე ჩანდა, რომ ყველაფერი მათი მშობლების განქორწინებამ არივ-დარია. ეს ამბავი 1930-ში მოხდა, როცა სარა ცხრა წლისა იყო, ემილი კი - ხუთის. დედამ, რომელიც გოგოებს სთხოვდა, „ჭინკა“ დამიძახეთო, შვილები ნიუ-იორკიდან წაიყვანა და ნიუ-ჯერსის შტატის ქალაქ ტენაფლაიში იქირავა სახლი, სადაც, მისი აზრით, უკეთესი სკოლები უნდა ყოფილიყო, და თავადაც იმედოვნებდა საქმის გამოძებნას უძრავი ქონების სფეროში. აქედან არაფერი გამოვიდა - როგორც მის მიერ დამოუკიდებლად მიღებული ბევრი სხვა გადაწყვეტილების შემთხვევაში - და იქაურობის მიტოვებაც სულ რაღაც წელიწად-ნახევარში მოუხდათ. თუმცა კი იქ გატარებული დრო გოგოებს სამუდამოდ დაამახსოვრდათ.
„მამათქვენი საერთოდ არ მოდის ხოლმე სახლში?“ - ეკითხებოდნენ დებს სხვა ბავშვები და სარაც თავის თავზე იღებდა იმის ახსნას, რას ნიშნავს სიტყვა განქორწინება.
„არც თქვენ დადიხართ იმის სანახავად?“
„კი, როგორ არა“.
„და სად ცხოვრობს?“
„ნიუ-იორკში“.
„იქ რას აკეთებს?“
„საგაზეთო სათაურებს წერს, სანისთვის“.
ამას ისეთი ხმით იტყოდა ხოლმე, ეჭვიც არ ეპარებოდა, მეგობრებზე ამას გვარიანი შთაბეჭდილება რომ უნდა მოეხდინა. ღიპიან, უპასუხისმგებლო რეპორტიორობას, ანდა ხელმოცარულ კალმოსნობას, ნებისმიერი მოახერხებდა, მაგრამ სათაურების მოფიქრება-მისადაგებას - ნურას უკაცრავად. ჯერ მარტო ამდენი ახალი ამბისთვის უნდა მიგედევნებინა თვალი, იქიდან ყველაზე საჭირბოროტო ამოგერჩია და მერე ყველაფერი ეს რამდენიმე ზუსტად მონახულ სიტყვაში ჩაგეტია! ამას მხოლოდ გამოჯეკილი ჟურნალისტი და სახელდაგდებული კაცი თუ მოახერხებდა.
ერთხელ, როცა გოგონები ქალაქში ესტუმრნენ, გაზეთის რედაქციაშიც წაიყვანა და ყველაფერი დაათვალიერებინა.
- დილის ნომერი საცაა ჩამოსაბეჭდად წავა, - უთხრა. - ახლა მოდი სტამბაში ჩავიდეთ და ყველაფერი ჩვენი თვალით ვნახოთ. მერე ზემოთაც აგიყვანთ, პრესცენტრში.
რკინის კიბეზე ჩაუძღვა, რომელსაც მელნისა და საღებავის სუნი უდიოდა; იქიდან დიდ, მიწისქვეშა ოთახში აღმოჩნდნენ, სადაც საბეჭდი დაზგები ჩაემწკრივებინათ. ირგვლივ სტამბის მუშები ირეოდნენ. თავზე ყველას დაკეცილი გაზეთები მოერგო, უცნაურზე უცნაურ ქუდებად.
- ეგეთი ქუდები რატო ახურავთ? - დაეკითხა მამას ემილი.
- თავად გეტყოდნენ, თმა მელნით რომ არ დაგვესვაროსო, მაგრამ ასე მგონია, უბრალოდ უნდათ, კაი ტიპებად გამოჩნდნენ.
- ეგ კაიტიპი რას ნიშნავს?
- აი, რაღაც, მაგ შენს დათუჩასნაირს, - უთხრა მამამ და გულზე დაბნეულ დათუნიაზე მიუთითა, რომელიც გოგოს საგანგებოდ შეერჩია იმ იმედით, მამა უთუოდ შეამჩნევსო. - მართლა ძაან კაი ტიპია, ნამდვილად.
უცქერდნენ, კონვეიერზე როგორ მოსრიალებდნენ დატვიფრული, ახლად საღებავწასმული ლითონის ფირფიტები და თავ-თავის ადგილს იკავებდნენ საროტაციო დოლურებზე. მერე ზარის ხმა გაისმა და წნეხებიც ამუშავდა; იატაკმა რყევა იწყო და ისეთი ხმაური ატყდა, ერთმანეთის უკვე აღარც ესმოდათ, მხოლოდ ღიმილით მისჩერებოდნენ მამას, ემილიმ ხელებიც კი აიფარა ყურებზე. საბეჭდი დაზგები ნაბეჭდი ქაღალდის თეთრ ფურცლებს აფრქვევდნენ ყოველ წამს და გაზეთის მზა ნომრებიც მკაცრი თანამიმდევრობით ლაგდებოდა კოხტა დასტებად.
- აბა, რას იტყვით? - დაეკითხა გოგონებს უოლტერ გრაიმზი, როცა უკვე ისევ ზემოთ მოუყვებოდნენ რკინის კიბეს. - ახლა ჩემს განყოფილებაშიც შევიხედოთ.
დიდ ოთახში უამრავი მაგიდა იდგა, რომელსაც კაცები მისხდომოდნენ და საბეჭდ მანქანებს უკაკუნებდნენ. აი, აქ ვამზადებთ გაზეთის ყოველ ნომერს, - თქვა მამამ. რედაქტორი კი აი, ის მელოტი კაცია, ტელეფონზე რომ ლაპარაკობს; მის გვერდით რომაა, ის კიდევ უფრო დიდი ვინმე - უფროსი რედაქტორია.
- შენი მაგიდა რომელია, მამა? - ჰკითხა სარამ.
- აგე ის, სულ განაპირა… ხედავ? - უთხრა და დიდ, ყვითელი ფერის ხის მრგვალი მაგიდისკენ მიუთითა. იქ ექვსნი ისხდნენ, ერთი კი სულაც ზედ ჩამომჯდარიყო. ყველანი რაღაცას კითხულობდნენ, ანდა ფანქრით ასწორებდნენ ნაწერს.
- რა, მათთან ერთად წერ ხოლმე სათაურებს?
- ჩემი საქმე მარტო სათაურების წერა არ გახლავთ, ქალბატონო. სინამდვილეში, როცა ჟურნალისტები და რეპორტიორები თავ-თავიანთ ამბებს გაამზადებენ, შიკრიკს გამოატანენ ხოლმე ჩვენთან - აი, იმ ახალგაზრდა ბიჭს; მერე ჩვენ მართლწერასა და პუნქტუაციას გავასწორებთ, სათაურებსაც შევურჩევთ და მასალაც დასაბეჭდად მზადაა… გამარჯობა, ჩარლი! - მიესალმა რომელიღაც თანამშრომელს, წყლის ჩამოსასხმელი ავტომატისკენ რომ მიეშურებოდა. - ჩემი გოგონები უნდა გაგაცნო: ეს სარაა, ეს კი ემილი.
- სასიამოვნოა, სასიამოვნო… - წელში მოიხარა ისიც. - ეს რა მზეთუნახავი გოგონები გყოლია! გამარჯობათ, პატარებო.
მერე ტელეტაიპის ოთახშიც შეიხედეს, სადაც ახალი ამბები მსოფლიოს ოთხივე კუთხიდან მოდიოდა, იქიდან კი მბეჭდავთა განყოფილებას მიაშურეს. აქ უკვე ქაღალდზე გადაჰქონდათ ცნობები და მერე გაზეთის მაკეტში