თავი 1
ანჯელესში ჰაერი არ იძვროდა. ერთხანს მშვიდად ვიწექი და მაქსონის სუნთქვას ვუსმენდი. ამ ბოლო დროს იშვიათად ვხედავდი მშვიდს და ბედნიერს და ამიტომაც ყოველი წამით ვტკბებოდი. მიხაროდა, რომ ჩემთან კვლავ საკუთარ თავს ემსგავსებოდა.
მას შემდეგ, რაც კონკურსის მონაწილე მხოლოდ ექვსი გოგონა დავრჩით, პრინცი მოუსვენრობამ შეიპყრო. ასე მაშინაც არ ღელავდა, როცა ოცდათხუთმეტმა რჩეულმა პირველად შევაბიჯეთ სასახლეში. ალბათ, ფიქრობდა, რომ ასარჩევად დრო თავზე საყრელად ექნებოდა. თავს დამნაშავედ ვგრძნობდი, რადგან ვიცოდი, რომ მისი მღელვარების მიზეზი მე ვიყავი.
პრინც მაქსონს, ილეის ტახტის მემკვიდრეს, მე მოვწონდი. ერთი კვირის წინ გამომიტყდა, თუ შენც იმავეს ვგრძნობ, კონკურსი ახლავე დასრულდებაო. ხანდახან ამაზე ფიქრი მართობდა და ვცდილობდი, წარმომედგინა, რას ვიგრძნობდი, მაქსონის გვერდით რომ ვყოფილიყავი.
მაგრამ ჯერჯერობით მაქსონი ჩემი არ იყო და ვერც ასეთ ნაბიჯს გადადგამდა. მის გვერდით ჩემ გარდა ხუთი გოგონა იყო, ვისაც ხვდებოდა და ალბათ, ალერსიანადაც ეჩურჩულებოდა. ამიტომაც არ ვიცოდი, რა მექნა. თანაც, თუ მაქსონს დავთანხმდებოდი, მასთან ერთად გვირგვინიც უნდა მრგებოდა, ამაზე კი ფიქრიც არ მინდოდა, რადგან არ ვიცოდი, ყველაფერი როგორ შემომიბრუნდებოდა.
რაღა თქმა უნდა, მიზეზი ასპენიც იყო.
ის ჩემი შეყვარებული აღარ იყო - ჩვენი ურთიერთობა მანამდე დასრულდა, სანამ კონკურსის მონაწილედ ამირჩევდნენ. მაგრამ მერე, როცა სასახლეში გვარდიელის ფორმით გამომეცხადა, გრძნობამ, რომლის ჩახშობასაც ასე თავგამოდებით ვცდილობდი, ჩემს გულში ერთიანად იფეთქა. ასპენი ჩემი პირველი სიყვარული იყო და რომ დავინახე, ვიგრძენი - ისევ მისი ვიყავი.
მაქსონმა არ იცოდა, ასპენი ვინ იყო. სამაგიეროდ, იცოდა, რომ ჩემს ქალაქში მყავდა ვიღაც, ვის დავიწყებასაც ვცდილობდი და დიდსულოვნად დამთანხმდა, ამისთვის დრო მოეცა. თან სხვა ვინმეზეც ხომ უნდა ეფიქრა, თუ მის შეყვარებას ვერ შევძლებდი.
პრინცმა თავი მოატრიალა და ჩემს თავს ზემოთ ჰაერი შეისუნთქა. ღმერთო, რა მოხდებოდა, მაქსონი რომ მყვარებოდა?
- იცი, ბოლოს როდის ვუმზერდი ვარსკვლავებს? - მკითხა მან. პლედზე მჯდომი უფრო ახლოს მივუჩოჩდი და მივეხუტე, რომ ანჯელესის ცივ ღამეში თბილად ვყოფილიყავი.
- არა.
- რამდენიმე წლის წინ ასტრონომიის მასწავლებელი დამიქირავეს. თუ კარგად დააკვირდები, შეამჩნევ, რომ ვარსკვლავები სხვადასხვა ფერია.
- მოიცა, ესე იგი, ბოლოს ვარსკვლავებს გაკვეთილზე უყურებდი? და არა გასართობად?
ჩაეცინა.
- გართობა... ბიუჯეტზე მსჯელობასა და ინფრასტრუქტურის კომიტეტის სხდომებს შორის სადმე თუ ჩავჩურთე, კარგი იქნება. ჰო, კიდევ სამხედრო ოპერაციების დაგეგმვებს შორისაც, რაც, სხვათა შორის, სულაც არ გამომდის.
- კიდევ რა არ გამოგდის? - ვკითხე, თან თითი მის გახამებულ პერანგს ავაყოლე.
ჩემი შეხებით გამხნევებულმა მაქსონმა მხარზე მოხვეული ხელით ჩემს ზურგზე წრეების ხაზვა დაიწყო.
- რატომ მეკითხები? - მკითხა ვითომ გაბრაზებულმა.
- იმიტომ, რომ შენ შესახებ ისევ არაფერი ვიცი, არადა, ერთი შეხედვით, უნაკლოს ჰგავხარ. კარგი იქნებოდა, დავრწმუნებულიყავი, რომ იდეალური არ ხარ.
იდაყვებს დაეყრდნო, წამოიწია და ჯიქურ შემომხედა.
- კარგად იცი, რომ იდეალური არ ვარ.
- აღარც ბევრი გაკლია, - შევეკამათე.
მუხლებით, იდაყვებითა და თითებით მსუბუქად შევეხეთ ერთმანეთს.
მან თავი გააქნია და თითქმის შეუმჩნევლად გაიღიმა.
- კარგი. ომის დაგეგმვა არ მეხერხება. არანაირის. ალბათ, ჩემგან მზარეულიც არ დადგებოდა. თუმცა, არასოდეს მიცდია...
- არასოდეს?
- ალბათ, შენიშნე ის ადამიანები, სულის წასვლამდე რომ გკვებავენ ნამცხვრებით. გაგიკვირდება და ისინი ჩემზეც ზრუნავენ.
გულიანად გამეცინა. შინ ჩემებს თითქმის ყოველთვის ვეხმარებოდი ნამცხვრის გამოცხობაში.
- მიდი, მითხარი, - მოვთხოვე, - კიდევ რას ვერ აკეთებ?
მან თავისკენ მიმიზიდა და თვალები ეშმაკურად გაუბრწყინდა.
- ამ ბოლო დროს რაღაც აღმოვაჩინე...
- გისმენ.
- შენგან შორს ყოფნას ვერ ვახერხებ. ეს ძალიან სერიოზული პრობლემაა.
გამეღიმა.
- სცადე კი?
ჩაფიქრდა.
- სიმართლე გითხრა, არა. და არც იფიქრო, რომ ოდესმე ვცდი.
ერთმანეთს ჩახუტებულებს ისევ გაგვეცინა. ასეთ წუთებში იოლი იყო, წარმომედგინა, რომ მთელი ცხოვრება ერთად ვიქნებოდით.
ფოთლებისა და ბალახის შრიალმა ვიღაცის მოახლოება გვამცნო. მიუხედავად იმისა, რომ მიუღებელს არაფერს ვაკეთებდით, თავი მაინც უხერხულად ვიგრძენი და პლედზე სწრაფად წამოვჯექი. მაქსონმაც მომბაძა. გვარდიელი გვიახლოვდებოდა.
- თქვენო უდიდებულესობავ, - თავი დაუკრა მან, - ბოდიშს ვიხდი, სერ, მაგრამ სასახლის გარეთ ასე გვიანობამდე დარჩენა სახიფათოა. მეამბოხეებს შეუძლიათ...
- გასაგებია, - ამოიოხრა მაქსონმა, - ახლავე, - გვარდიელი წავიდა, მაქსონი კვლავ ჩემკენ მობრუნდა: - აი, კიდევ ერთი ჩემი ნაკლი: ეს მეამბოხეები მოთმინებას მაკარგვინებენ. მათი თავდასხმები ძალიან მომბეზრდა.
წამოდგა და ხელი გამომიწოდა. ხელი ჩავკიდე. მის თვალებში სევდა
ჩუქება
