1
სეთ ჰაბარდს დაახლოებით იქ მიაგნეს, სადაც, მისივე თქმით, უნდა ყოფილიყო, ოღონდ არა იმ მდგომარეობაში, რომელსაც მოელოდნენ. თოკზე მიწიდან ექვსი ფუტის სიმაღლეზე ჩამოკონწიალებულს ქარი ოდნავ არწევდა. ცოტა ხნის წინ მოსულ წვიმას ერთიანად გაელუმპა, მაგრამ ამას მისთვის მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა. ვიღაცამ შენიშნა, რომ ფეხსაცმელებზე ტალახის ნასახიც არ მიჰკრობოდა, არც მიწაზე, მის ქვემოთ, მოჩანდა რაიმე კვალი. მაშასადამე, როდესაც წვიმა დაიწყო, სული უკვე უფლისთვის მიებარებინა და თოკზე ეკიდა. იყო კი ეს მნიშვნელოვანი? კაცმა რომ თქვას, სულაც არა.
ხეზე თავის ჩამოხრჩობა არც ისე ადვილია. როგორც ჩანს, სეთმა ყველაფერი გათვალა. ბუნებრივი, ეგრეთ წოდებული „მანილური“, სამი მეოთხედი დუიმი სისქის დაგრეხილი ბაწარი გამოეყენებინა, საკმარისად მტკიცე, რათა ასსამოცგირვანქიანი კაცის სიმძიმისთვის გაეძლო. ეს წონა იმ ექიმის ჩანაწერებში იყო მითითებული, რომელსაც სეთი ერთი თვის წინათ ესტუმრა. მოგვიანებით სეთის ერთ-ერთი ფაბრიკის თანამშრომელმა გაიხსენა, რომ თვალი მოჰკრა, თუ როგორ მოაჭრა პატრონმა კოჭას ორმოცდაათიოდე ფუტი სიგრძის თოკი მანამდე, ერთი კვირით ადრე, როდესაც ყველამ შეიტყო ამ ადამიანის ცხოვრების ეგზომ დრამატული ფინალის შესახებ. ერთი ბოლო ხის ქვედა ტოტზე მიემაგრებინა ნაჩქარევად გაკეთებული მარყუჟებითა და კვანძებით, მაგრამ სამაგრს გაეძლო. მეორე მიწიდან ზუსტად ოცდაერთი ფუტის სიმაღლეზე გამოშვერილ, ორი ფუტი სისქის ტოტზე გადაეგდო, საიდანაც იგი ცხრა ფუტზე ჩამოშვებულიყო და ისეთი იდეალური ყულფით სრულდებოდა, უკეთესს ჯალათიც ვერ გააკეთებდა. აშკარაა, სეთს ამის მისაღწევად გვარიანად ევარჯიშა. სახელმძღვანელოში მოყვანილ ნახატს ჰგავდა - აუცილებელი ცამეტი ხვია მსუბუქად გასრიალდებოდა სხეულის სიმძიმის ზემოქმედებით და წამში დაჭიმავდა თოკს. ამგვარი ყულფი მყისიერად წაუჭერდა კაცს ყელში და სწრაფ და ნაკლებად მტკივნეულ სიკვდილს გამოიწვევდა. სეთს შესანიშნავად შეესრულებინა „საშინაო დავალება“. არც ბრძოლის კვალი ჩანდა სადმე და არც ტანჯვის.
იქვე, მიწაზე, ექვსფუტიანი კიბე ეგდო, რომლისთვისაც, სავარაუდოდ, სეთს ფეხი გაეკრა. როგორც ჩანს, სეთმა ხე შეარჩია, ტოტზე თოკი გადაავლო, მარყუჟებით დაამაგრა, კიბეზე აძვრა, ყულფი კისერზე მოირგო და როდესაც ეს ყველაფერი დაასრულა, კიბე გადააყირავა. ხელები თავისუფლად ჩამოშვებოდა ჯიბეების სიახლოვეს.
ნეტავ ბოლო წამს ეჭვმა და ყველაფრის უკან დაბრუნების სურვილმა თუ შეიპყრო? როდესაც ფეხქვეშ უკანასკნელი საყრდენი გამოეცალა, ინსტინქტურად ხელი თუ სტაცა თოკს თავზემოთ, უკანასკნელად თუ გაიბრძოლა საბოლოოდ დანებებამდე? ამას დანამდვილებით ვეღარავინ ვერასდროს გაიგებდა, თუმცა ეს ნაკლებად სავარაუდო იყო. მოგვიანებით აღმოჩენილმა მტკიცებულებებმა დაადასტურა, რომ სეთი მიზანმიმართულად მოქმედებდა.
ამ შემთხვევისთვის თავისი საუკეთესო, შალის სქელი, მუქი ნაცრისფერი კოსტიუმი შეერჩია, ცივ ამინდში დაკრძალვაზე წასასვლელად რომ იცვამენ. სულ სამი კოსტიუმი ჰქონდა. ჩამოხრჩობის სწორი ტექნიკის გამო, სხეული თითქოს გაჭიმულიყო და შარვლის ყოშები მხოლოდ კოჭებამდე უწევდა, პიჯაკის კალთები კი - წელამდე. წვეტიან, შავ, გაპრიალებულ ფეხსაცმელს პატარა ლაქასაც ვერ მოუძებნიდით. ლურჯი ჰალსტუხი უზადოდ შეეკრა. სამაგიეროდ, თეთრი პერანგი დაესვარა თოკის ქვეშიდან გამოჟონილ სისხლს.
რამდენიმე საათის შემდეგ ცნობილი გახდა, რომ სეთ ჰაბარდი უახლოეს ეკლესიაში თერთმეტსაათიან წირვას დაესწრო. იქ ნაცნობებს ესაუბრა, მღვდელსაც გაეხუმრა, შეწირულობებისთვის გამზადებულ ლანგარზე ფული დადო. ერთი სიტყვით, თითქოს მშვენიერ ხასიათზე გახლდათ. ბევრს გაეგონა, რომ სეთს ფილტვის კიბო სჭირდა, მაგრამ თითქმის არავინ იცოდა, რა ცოტა ხნის სიცოცხლე დარჩენოდა ექიმების თქმით. რამდენიმე ადამიანს მისი სახელი ეკლესიაში, ჯანმრთელობისთვის მოსალოცთა სიაშიც შეჰქონდა, თუმცა ორი განქორწინების დაღს ატარებდა, რითაც საბოლოოდ შეებღალა ჭეშმარიტი ქრისტიანის სახელი.
ამას ვერც თვითმკვლელობა გამოასწორებდა.
ეს ხე, უძველესი სიკომორო(სიკომორო - ფიკუსის ნაირსახეობა, ისხამს ლეღვის მსგავს ნაყოფს.), სეთსა და მის ოჯახს მრავალი წლის განმავლობაში ეკუთვნოდა. თანდათანობით იქაურობა ძვირფასმერქნიანი ხეებით დაიფარა. სეთმა ნაკვეთი არაერთხელ დააგირავა და ბოლოს გამდიდრების წყაროდაც აქცია. მამამისმა იგი 1930-იან წლებში საეჭვო ვითარებაში შეიძინა. სეთის ყოფილი ცოლები განქორწინების პროცესში თავგანწირვით ცდილობდნენ მის ხელში ჩაგდებას, მაგრამ არაფერი გამოუვიდათ, თუმცა ბევრ რამეს კი დაეუფლნენ.
ყველაზე ადრე შემთხვევის ადგილას ხელმარჯვე კელვინ ბოგსი გაჩნდა, რომელსაც სეთი გამუდმებით ქირაობდა ფერმაში. კვირას, დილაადრიანად, პატრონმა დაურეკა და უთხრა, რომ ორ საათზე ხიდთან მისულიყო. მეტი არაფერი აუხსნია, კელვინს კი შეკითხვების დასმა არ უყვარდა. რახან მისტერ ჰაბარდმა მითითებულ დროს მითითებულ ადგილას ყოფნა უბრძანა, უნდა შეესრულებინა კიდეც.
უკანასკნელ წამს კელვინს მისი ათი წლის ბიჭი აეტორღიალა. ჩვეულებრივ, კელვინი მის ჭირვეულობას ყურს არ უგდებდა, მაგრამ ამჯერად დათანხმდა და თან წაიყვანა. მრავალი მილის მანძილზე გაჭიმულ ღორღიან გზას გაუყვნენ, რომელიც შიგადაშიგ ჰაბარდის მამულს კვეთდა. საჭესთან მჯდარ კელვინს ვერაფრით გაეგო, რისთვის დასჭირდა იგი პატრონს, რადგან ერთ შემთხვევასაც კი ვერ იხსენებდა, როდესაც
ჩუქება
