თავი 1 ხმადაბალი საუბარი იატაკზე დავარდნილი ლითონის ინსტრუმენტის ხმამ შეაწყვეტინათ.
მშვიდად მიაბრუნეს თავი ერთი მიმართულებით.
კრიმინალისტმა ინსტრუმენტი აიღო და მობოდიშების ნიშნად უსიტყვოდ ახედა.
ისევ მიტრიალდნენ და დაწყებული საუბარი ისევ ხმადაბლა განაგრძეს.
სამხედრო სამეცნიერო ტექნიკური ცენტრის საკონსტრუქტორო დიზაინის კვლევებისა და განვითარების განყოფილების ხელმძღვანელის კაბინეტში, სიჩუმეს აშკარა უპირატესობა მოეპოვებინა იმ უმნიშვნელო ხმაურთან ჭიდილში, საგამოძიებო სამსახურის ორი თანამშრომლის ჩურჩული და ექსპერტ-კრიმინალისტების აღჭურვილობის წკარუნი რომ იწვევდა. ეს უკანასკნელნი მაგიდაზე სახით დამხობილი ახალგაზრდა მეცნიერის, ნიკა ხუციშვილის უსიცოცხლო სხეულს დასტრიალებდნენ და კეფაში შავ ხვრელად დარჩენილ ნატყვიარს ყურადღებით იკვლევდნენ.
გვამზე ძალადობის სხვა კვალი არ შეინიშნებოდა.
ოთახშიც, ერთი შეხედვით, ყველაფერი თავის ადგილზე იყო, მაგრამ გარეშე, მარდი ხელის გულმოდგინება ყველაფერში იკითხებოდა. - გამოცდილ თვალს შეუმჩნეველი არ უნდა დარჩენოდა ნივთების ნაჩქარევად დალაგების მცდელობით გამოწვეული უწესრიგობა.
მაგიდაზე გაშლილ ნახაზებზე მუქშინდისფრად იდგა ჯერ კიდევ გაუციებელი სისხლის გუბე.
კარში მდგომი დაცვის ორი თანამშრომელი გამომძიებლებზე არანაკლები ინტერესით ადევნებდა თვალს ოთახში მიმდინარე მოვლენებს.
მძიმე ნაბიჯების ხმა სწრაფად მოახლოვდა და დერეფანში საშუალო სიმაღლის, მკვრივი აღნაგობის ასაკოვანი მამაკაცი გამოჩნდა, ცნობისმოყვარე დაცვის თანამშრომლები უხეშად გასწია და ოთახში გვერდულად შეაბიჯა.
- დავით, ირაკლი, რა ხდება?!
- ნიკოლოზ ხუციშვილი, ოცდათხუთმეტი წლის, - უფროსის გამოჩენა სრულიად კანონზომიერად ჩათვალა და მისალმების გარეშე დაიწყო დავით მესხმა. - სამხედრო სამეცნიერო ტექნიკური ცენტრის უფროსი მეცნიერ-თანამშრომელი, საკონსტრუქტორო დიზაინის კვლევებისა და განვითარების დეპარტამენტის ხელმძღვანელი, ცერნის ერთ-ერთი წამყვანი მეცნიერი, ინჟინერ-კონსტრუქტორი სამხედრო ტექნოლოგიების დარგში. არის რამდენიმე გამოგონების ავტორი. ამჟამად მუშაობდა სახელმწიფოს დაკვეთით. ამ დროისთვის სულ ესაა.
- რა დაკვეთაა?
- დახურული ინფორმაციაა.
- უკვე საინტერესოა.... - ცივად ჩაიცინა თედო თავართქილაძემ, - ვინ ნახა პირველმა?
- ამათ, - თავით მიანიშნა უფროსის ზურგსუკან, კარში, უკვე გამაღიზიანებელი ცნობისმოყვარობით გაჩხერილ ახალგაზრდებზე.
- რომელზე? - მკაცრი სახით მიტრიალდა მათკენ თედო თავართქილაძე.
- ორის თხუთმეტ წუთზე, - კარის ძელს მოშორდა და წელში სწრაფად გასწორდა ასაკით უფროსი.
- ამ შუაღამეს აქ რას აკეთებდით?!
- შემოვლა გვქონდა, - გამომძიებლის ეჭვი შეურაცხყოფად მიიღო და გამომწვევად უპასუხა შედარებით ახალგაზრდამ.
- ასე გვიან... - კიდევ უფრო მეტი უნდობლობა დაეტყო თავართქილაძის ხმას. - სამუშაო საათები რომელზე მთავრდება თქვენთან?
- სამუშაო საათები შეზღუდული არაა. თანამშრომლები, ხანდახან, მთელი ღამე რჩებიან. ცდები და რაღაც ამგვარები, ხო გესმით?.. ხო და, ჩვენც რამდენჯერმე ვაკეთებთ შემოვლას.
- ...ცარიელ ოთახებში რომ შევიხედოთ და შევამოწმოთ. თუ ვინმეა, ხელის შეშლა მკაცრად გვეკრძალება.
- აქ რატომღა შემოხვედით? - წარბები შეკრა თავართქილაძემ და მხრებში მტკიცედ გაშლილმა, ზემოდან დახედა დაცვის თანამშრომლებს, რომლებიც მხრამდე ძლივს სწვდებოდნენ თავად არც თუ მაღალს.
- შუქი იყო ჩამქრალი. მაიაკია რა, რო ოთახი ცარიელია. მაგრამ კარი იყო ღია. ვიფიქრეთ, რაღაც ნი ტო. ხო და, შემოვედით, რა... არა, კი არ შემოვედით... კვალს ხო არ წავშლიდით და რამე. აქედანვე გავჩითეთ და ეგრევე დაგირეკეთ.
- მაიაკი ზნაჩიტ... სწორად მოქცეულხართ... - შექებაზე მეტად მუქარას ჰგავდა მისი ტონი. - კიდევ ვისაუბრებთ, დაგვჭირდებით, - ირაკლი ჯაფარიძისკენ მიუთითა და კიდევ კარგა ხანს დაფიქრებით უყურებდა კარს, რომელშიც უკვე აღარავინ იდგა. - წინდახედული ნაბიჭვრები!
მეტისმეტად შეურაცხყოფილი, გაღიზიანებული გამომეტყველება და არც თუ კარგად შენიღბული ცნობისმოყვარეობა, ახალგაზრდების გულწრფელობასა თუ უდანაშაულობაში ეჭვის შეტანის საკმარის საფუძველს აძლევდა გამოცდილ გამომძიებელს.
- ასეა, ასე, - თავის დაქნევით დაეთანხმა უფროსს დავით მესხი.
აშკარა იყო, იგივე ეჭვი მის მოსვლამდე გასჩენოდა.
- წაღებულია რამე?
- სანამ თანამშრომლები არ მოვლენ...
- ფირები ამოიღეთ? - სათვალთვალო კამერიდან ისევ მასზე გადაიტანა მზერა.
- აბა, თუ მიხვდები.
თედო თავართქილაძეს ალბათ ყველაფრის გაგონება ერჩივნა, გარდა იმისა, რის თქმასაც დავით მესხი აპირებდა და რასაც უკვე თვითონაც ხვდებოდა.
- სულ ტყუილად მიყურებ ასე. დაცვის სისტემა ძაბვის ვარდნის გამო გუშინ დაზიანდა და შეკეთება ჯერ არ დასრულებულა. ნუ, ჩვენ, ყოველ შემთხვევაში, ასე მოგვახსენეს.
- რა იცოდი ასეთი? - სინანულით დააცქერდა თავართქილაძე ახალგაზრდა მეცნიერის თითქმის გაციებულ სხეულს, - მაინც რა გამოიგონე?
- ორ-სამ საათში გავიგებთ, - საათს დახედა დავითმა. - უკვე შვიდი ხდება.
- რას ფიქრობ?
- კარგს არაფერს... მკვლელი შინაურია. მსხვერპლიც კარგად იცნობდა და დაცვის თანამშრომლებიც. აქამდე ისე მოვიდა, არავის მოსვლია აზრად მისი შეჩერება. არც ძალადობის კვალია. ზურგსუკან მხოლოდ იმას დაიყენებ, ვისაც იცნობ
ჩუქება
