რის დაწერასაც ახლა ვეპირები, დიდი ხნით ადრე მქონდა ჩაწერილი, მაგრამ ვეღარსად მივაგენი. ჩემი ქალიშვილი, რომელიც ჩემს პატარა არქივს განაგებს, დაბეჯითებით მთხოვს, აღვადგინო ჩემი ცხოვრების ეს ფრაგმენტები. არ ვიცი, რა გამოვა, არც დიდი სურვილი მაქვს და აღარც კალამი მიჭრის წინანდებურად. დაღლილი, დაღლილი, უსაზღვროდ დაღლილი ვარ ყველაფრისაგან! ესეც არ იყოს, განა ჩემი ლექსები ჩემივე ბიოგრაფია არ არის?!
დავიბადე 1922 წლის 21 სექტემბერს დაბა საჩხერეში (ახლა ქალაქი ჰქვია) ბებიაჩემის (დედის მხრიდან) – ოლინკა ვასილის ასული წერეთლის სახლში. მე ჩემი მშობლების მეოთხე შვილი ვარ; ჩემამდე მათ ჰყავდათ ერთი ვაჟი (უფროსი) და ორი ქალიშვილი. მამას ერთი ვაჟი ეცოტავებოდა და ბიჭის მოლოდინში ოთხი გოგო გააჩინეს. ჩემი დაბადებიდან ხუთი წლის შემდეგ, კიდევ ერთი გოგო დაიბადა და მეტად აღარც უცდიათ ჩემს მშობლებს მრავალშვილიანი, ხელმოკლე ოჯახის გაზრდა.
მამაჩემის – ივანე (ბუჭულა) ვლადიმერის ძე აბრამიშვილის ოჯახი საჩხერიდან შვიდიოდე კილომეტრით დაშორებულ სოფელ არგვეთში ცხოვრობდა. ბაბუაჩემი – ვლადიმერ აბრამიშვილი, რომლის წინაპართა თხუთმეტი თაობა უწყვეტლივ სასულიერო პირები იყვნენ, სამღვდელო პირი გახლდათ – დეკანოზი, საჩხერის ოლქის მთავარხუცეხი (ბლაღოჩინი). დიდი დამსახურებისათვის მას რუსეთის სინოდმა წმინდა ანას ორდენი უბოძა. იგი დიდად პატივცემული, განათლებული პიროვნება იყო, რომლისადმი პატივისცემა და მოკრძალება მთელ სოფელს მას შემდეგაც შემორჩა, კომუნისტებმა ეკლესიები რომ დაამხეს და ბაბუაჩემიც შავსიელად გამოაცხადეს. დღემდე კარგად ახსოვთ არგვეთლებს ეს დიდებული პიროვნება, რომელმაც ბევრი სიკეთე დათესა ხალხში და სოფლის კეთილდღეობისათვის იღვაწა არა მარტო სულიერად (პირველი საერო სკოლა საჩხერეში და არგვეთშიც მისი თაოსნობითა და ძალისხმევით აშენდა)... როდესაც დიდი ქართველი პოეტი აკაკი წერეთელი გარდაიცვალა მისი სულის მოსახსენიებელი პირველი პანაშვიდი სხვიტორში ვლადიმერ აბრამიშვილმა გადაიხადა ოლქის სამღვდელოებასთან ერთად. ამ ოჯახმა შვიდი შვილი აღუზარდა ქვეყანას: ქალიშვილები – ვერა (ექიმი, თბილისში ცნობილი რენტგენოლოგი), რომელიც გაუთხოვარი დარჩა; ლუბა (პედაგოგი) – მეუღლე ყოვლად ღირსეული პიროვნების – სანდრო ორჯონიკიძისა, რომელთა ქალიშვილები – ციალა ორჯონიკიძე (ფიზიოლოგი) და ეთერ ორჯონიკიძე (ისტორიკოსი) სასახელოდ აგრძელებენ თავიანთი ღირსი მშობლების სიცოცხლის გზას; თამარ (თალიკო) აბრამიშვილი (ქიმიკოსი); ვაჟები – მიხეილ აბრამიშვილი (ცნობილი ლიტერატორი, პეტერბურგისა და ტარტუს უნივერსიტეტებში განსწავლული); ივანე (ბუჭულა) – ყველგან, ყველასათვის ცნობილი ქართველი ვაჟკაცი, პედაგოგი, რომელიც ქუთაისის გიმნაზიისა და თბილისის სასულიერო სემინარიის დამთავრების შემდეგ, აგრეთვე გამზადებული იყო პეტერბურგში გასამგზავრებლად უმაღლესი განათლების მისაღებად, მაგრამ სიყვარულმა გადასძლია, დაქორწინდა და მშობლების რისხვა დაიტეხა თავს; ვახტანგ აბრამიშვილი – ნამდვილი ქართული იერის ლამაზი ვაჟკაცი, რომელიც 12 წლის ასაკში ტვინის ანთებით გახდა ავად და სიცოცხლის ბოლომდე ყრუდ დარჩა (ნეტავი ისეთი შესმენილი ყრუები ბევრი ჰყავდეს დღეს საქართველოს!). ვახტანგს ერთი ვაჟი დარჩა – ექიმი-გინეკოლოგი – ლადო აბრამიშვილი; სპირიდონი (კუკური) – ულამაზესი ვაჟკაცი, რომელსაც თბილისელები „ქრისტეს“ სახელით იცნობდნენ და რომელიც ცოტა ხნის წინ გარდაიცვალა. კუკური ოთხი მშვენიერი ქალიშვილის მამა იყო და ათი შვილიშვილის ბაბუა, მათ შორის, ჩვენი სახელოვანი რუსუდან ფეტვიაშვილისა.
რაც შეეხება ჩემს საამაყო ბიძას – მიხეილს, მისი ქალ-ვაჟიდან დდღეს, ჩემს საიმედოდ, სხეულისა და სულის ახოვანებით მედგრად უდგას ცხოვრებას როსტომ აბრამიშვილი (ისტორიკოსი, არქეოლოგი, მეტად კოლორიტული, საინტერესო პიროვნება), ხოლო ქალიშვილი – ფილოლოგიის მეცნიერებათა დოქტორი – ელისო აბრამიშვილი, ცოცხალი აღარ არის (იგი უახლოესი მეგობარი იყო ჩემი!).
ჩუქება
