წინასიტყვაობა
ძვირფასო მეგობრებო,
თორმეტი წელი! ნუთუ „ილაპარაკე“ თორმეტი წლის წინ გამოიცა?
შეუძლებელია.
ამ წიგნის გამოცემის შემდეგ ოთხი შვილი გავზარდე, საცხოვრებელი სამჯერ შევიცვალე და კიდევ ექვსი რომანი დავწერე. ახლა სახეზე უფრო მეტი ნაოჭი მაქვს და ხერხემალი დამისუსტდა, მაგრამ თორმეტი წელი? გამორიცხულია!
ეს ალბათ დაუჯერებლად იმიტომ მეჩვენება, რომ გულის სიღრმეში მე ჯერ ისევ თოთხმეტი წლის ვარ. მელინდა ისე მყავს შესისხლხორცებული, რომ განცვიფრებას ვერ ვმალავ, როცა ჩემს მართვის მოწმობაზე თარიღს ვხედავ. მახსოვს ის აღტაცება, აღმაფრენა და დაბნეულობა. მახსოვს, რას ნიშნავს – დუმდე.
ისევე, როგორც მრავალ თქვენგანს.
ბოლო ათ წელიწადში, „ილაპარაკეს“ შესახებ ნახევარ მილიონზე მეტ სკოლის მოსწავლეს ვესაუბრე. მიღებული და წაკითხული წერილებისა თუ მეილების თვლას, დიდი ხანია, თავი დავანებე. არც კი ვიცი, რამდენმა მკითხველმა დაღვარა ცრემლი ჩემს მხარზე, როცა მიყვებოდნენ, მელინდას ბრძოლაში საკუთარ ბრძოლას ვხედავთო. თქვენ ხმის ამაღლება მოგწყურებიათ. თქვენ უბრალოდ გჭირდებათ, ზრდასრულებმა მოგისმინონ. იმაზე ფიქრი მახარებს, რომ „ილაპარაკე“ საკუთარი ხმის პოვნაში მცირედ, მაგრამ მაინც გეხმარებათ. მაგრამ „ილაპარაკე“ მხოლოდ იარაღია. ნამდვილი გმირები ისინი ხართ, რომლებმაც საკუთარ თავში მხნეობა იპოვეთ, გადალახეთ შიში, სირცხვილი, დეპრესია, სიბრაზე და თქვენი ცხოვრების ამბების მოსაყოლად ალაპარაკდით. მე თქვენ დიდ პატივს გცემთ.
მაია ანჯელოუ თავის წიგნში, „ქალის გულში“ წერს: „თუ გაგიმართლებთ, შეიძლება, თქვენმა ერთმა გამონაგონმა მილიონის რეალობა ძირფესვიანად შეცვალოს“.
ჩემ შემთხვევაში, ეს გამართლებაზე გაცილებით მეტია. ეს წიგნი მკითხველთა მთელ თაობას, თავიანთი გრძელი ცხოვრების გზაზე, უმნიშვნელოვანესი ნაბიჯების გადადგმაში დაეხმარა. თქვენ კი, თქვენი მხრივ, ჩემი ცხოვრების გზაზე დამეხმარეთ. მე იღბლიანი ვარ.
დაე, ხმის ასამაღლებლად ყოველთვის გეყოთ მხნეობა.
ლორი