მუშტი-სილა
თვალებში დაუბნელდა. ნაპერწკლები წამოს ცვივდა და დაცემამდე ვერ გააცნობიერა ღია ჰქონ და თუ დახუჭული. ამის მერე მხოლოდ სიბნელე და სიცარიელე ახსოვს. გონზე რომ მოვიდა, საწოლ ში იწვა. ცხვირზე თბილ წყალში დასველებულმა საფენის შეხებამ გამოაფხიზლა - სისხლს წმენდდა. დაინახა თუ არა, თვალები დახუჭა, თავი გვერდზე გადახარა და ასე გამოხატა პროტესტი...
კაცი არ ეშვებოდა. ცდილობდა, რაც შეიძლება უფრო თბილად და ნაზად შეხებოდა ქალის ყვრი მალებს. ტკივილისგან დაბუჟებულ სახეს კი ეამა მოფერება, მაგრამ არც ერთი აპირებდა უკან დახე ვას. კაცი ვნებიანად ეალერსებოდა, თუმცა ქალს კარგად ესმოდა, რომ ქმრის მოჩვენებითი სინაზე ისევ სისასტიკეში გადაიზრდებოდა, ამიტომ დანებე ბას არც ახლა აპირებდა.
მიზნისთვის რომ მიეღწია, ქალს ჯერ გაუსაძლი სი სისასტიკე უნდა აეტანა, შემდეგ - ჟინმორეუ ლი ქმარი. შიშისა და საკუთარი თავის შეცოდების შეგრძნებები კარგა ხანია დაეკარგა. ეს იყო უკა ნასკნელი წვეთი, რომლის შემდეგაც ქმრის ატანას, ალბათ, უკვე ვერაფრით შეძლებდა.
ეს პირველი შემთხვევა არ იყო, მაგრამ ალბერი გრძნობდა, რომ დღეს რაღაც მნიშვნელოვანი მოხდა და დასრულდა. სხეულით იგრძნო ეს დასასრული. ახლა, როგორც მომაკვდავს, ისე ეთხოვებოდა თი თოეულ შეხებას, ქალის სხეული თითქოს დაიმორ ჩილა, მაგრამ ქალი სულ სხვაგან იყო.
ალბერი მთელი სიცხადით გრძნობდა, რომ ქალი მისგან საბოლოოდ მიდიოდა, რომ ვერანაირი გზით ვეღარ შეძლებდა ქალის შეჩერებას...
ეს არ იყო პირველი შემთხვევა, მაგრამ ეს ნამ დვილად იყო უკანასკნელი... ქალი წავიდოდა. ამდენი წლის მოთმინების შემდეგ ყველაფერს დაივიწყებდა და თავიდან შეეცდებოდა ახალი ცხოვრების დაწყე ბას. ბევრჯერ ეცადა მის შეშინებას, შეურაცხყოფას, დამცირებას, მაგრამ ამაოდ - ქალი ყოველთვის ამ ყველაფერზე მაღლა იდგა.
ალბერი გრძნობდა, რომ ქალი მასზე გაცილებით ძლიერი იყო და ამიტომაც, მისი დამცირება კაცის მიზანი გამხდარიყო. ცოლის ცემით ცდილობდა თა ვისი სისუსტე და შიშები მიეჩქმალა, დაეძლია. ყვე ლა წინააღმდეგობას, რაც კი ალბერს ცხოვრებაში ხვდებოდა, ქალში აიგივებდა.
ქალი საბოლოოდ მიდიოდა მისგან. ალბერს უარყოფა აცოფებდა, რადგან ყოველთვის სურდა, რომ თავად უარეყო ცოლი. უნდოდა მის თვალში გაღმერთებულიყო, ამაღლებულიყო, მაგრამ პაო ლასთვის ის მაინც სუსტ და შეუმდგარ კაცად რჩე ბოდა. მიზნის მიუღწევლობა გონებას უბინდავდა... ქალისთვის გაწნული თითოეული სილა შვებას ჰგვრიდა, მაგრამ დამცირებული ცოლის დანახ ვაზე, მალევე უჩნდებოდა ამოუხსნელი სინაზისა და მზრუნველობის განცდაც და წუთიერი აღმაფრენა იპყრობდა.
თუმცა, ეს ხიბლიც მალე გადიოდა, რადგან არა ვინ, არასდროს ამაღლებულა სხვისი დამცირებით. იატაკზე უმწეოდ დაგდებული ქალი ალბერის მტე რიც იყო და მოყვასიც. სინამდვილეში ალბერი ხომ
თავს ებრძოდა, ქალი კი მხოლოდ სარკე იყო, სარკე, რომელშიც საკუთარ უსუსურობას ხედავდა.
მთელი ღამე გრძნობდა ცოლის სურნელს. ქალი გვერდით ეწვა და მისი სუსტი სუნთქვა ესმოდა. პაოლა ყველა გადაბრუნებაზე ყრუდ და მოგუდუ ლად კვნესოდა. ალბერს სურდა, ცოლისთვის რამე ეთქვა, ეთქვა ბუნებრივად, თითქოს არც არაფერი მომხდარა, მაგრამ მთელი არსებით გრძნობდა, რომ ყველაფერს აზრი დაეკარგა - ცოლმა ის მიატოვა.
პაოლა დილიდანვე ადგა, ალბერი ჯერაც იწვა. თვლემდა. ქალი აბაზანაში შევიდა. დიდ სარკესთან გაჩერდა და დალურჯებულ თვალს დააცქერდა. ტუჩებიც დასკდომოდა და დასიებოდა. შხაპი გა დაივლო. არაფერს გრძნობდა. ხალათი მოიცვა და აივანზე გავიდა. მზის შუქი ეამა. სამზარეულოში შევიდა, ჩაიდანი შემოდგა გაზქურაზე. ადუღებამდე ჩაცმა მოასწრო და ისევ სამზარეულოში დაბრუნდა. ალბერიც შემოვიდა. ქალს ზედ არ შეუხედავს, ალ ბერი მისთვის აღარ იყო.
- ყავა მეც დამისხი - უთხრა მშვიდად ისე, თითქოს არც არაფერი მომხდარიყო, ქალი ზურ გიდან შეათვალიერა და უცაბედად, ძალიან აღეგ ზნო. კვლავ ქალის სიახლოვე სურდა.
პაოლა ყველაფერს აიტანდა ამ ფრაზის გარდა, უდანაშაულობისა და გადახდილი ვალის შეგრძნება ალბერის მხრიდან, ძალიან დამამცირებელი იყო. ჩა დენილი დანაშაულის შეუმჩნევლობას და წინაღამინ დელი მძვინვარების მიჩქმალვას ცდილობდა ქმარი
- თითქოს რაც მოხდა, მოსახდენი იყო. ალბერი, მიუხედავად ყველაფრისა, მშვიდად ითხოვდა კუთ ვნილ ყავას.
- შენ ათასჯერ უფრო დაუნდობელი ხარ შენი საქციელით, შენი ენით! ეგ სილურჯეები გაივლის, ჩემი გულისტკენა არა! - ხშირად ეუბნებოდა ცოლს. ასე ცდილობდა აეხსნა და გაემართლებინა მისი ქცევა. ქალს ფიზიკურად ვნებდა, რადგან თვლიდა, რომ პაოლა იმსახურებდა ამას. ქალისგან მიყენე ბული სულიერი ტკივილი და დამცირება ათასჯერ უფრო მძაფრი და გაუსაძლისი იყო მისთვის. ალ ბერი თავად იყო მსხვერპლი, ქალი მას ჩაგრავდა. ერთადერი, თუ ვინმე საჭიროებდა თანაგრძნობას, ალბერი იყო.
ქალი პასუხის გაცემას არც აპირებდა, სამზარეუ ლოს კედელს უფრო თანაგრძნობითა და ყურადღე
ჩუქება
