მძინარე უფლისწული მუბარეთის სახელოვანი ქალაქის ცაზე მთვარე უსათუოდ კაცის გვარისა იცის. და განა მარტო იქაური ბებია-პაპების მონაყოლ ზღაპრებში შემორჩენილა მთვარე ასეთად, იქ ყველამ, მეცნიერმა და ბრიყვმაც უტყუარ ჭეშმარიტებად იცის რომ ეს ასეა და მორჩა. უკეთუ იმათ გასაგონად ვინმე უცხოელმა თავისი უმეცრებით მთვარე მდედრობით ბრუნვაში მოიხსენიოს, ანუ კიდევ ლექსით შეაქოს იმისი სახის დედაკაცური სიტურფე, ადგილობრივი მსმენელი გულიანად გაიცინებს იმის უვიცობაზე. ხოლო თუკი იმან მაინც სიჯიუტით დაიჟინოს, გინდა თუ არა მთვარე ქალიაო, ან ნახევრად, ან ზოგჯერ მაინც ქალიო, მაშინ ხომ თავსაც გაუხეთქავენ და ყელსაც მოაჭრიან კეთილი მოქალაქეები ესოდენ მკრეხელობისთვის.
აკი ზღაპარსაც ძველთაგან ყვებიან იმ მუბარეთში, თითქოს მთვარე ყოფილა გამიჯნურებული დედამიწაზე, მის მრავალფერად მოხატულ და უხვად ნაყოფიერ სხეულზე, და თურმე ფხიზელ დარაჯად დაუდის გარშემო - ახლო არ მოუშვას არცერთი მწველი ვარსკვლავი, არ დაანებოს მიწის სიტურფე გადასაწვავად. მხოლოდ მზეს მიაკარებს თურმე შორი-ახლოზე, სითბო-სინათლის საჭიროებისთვის და თანაც სწუხს თავისი და დედამიწის შვილებზე, მიწის ბინადარ მოკვდავებზე, რომლებს მზის შუქის მატყუარა ფერად-ფერადები ამაო იმედებით და აღტაცებით აღავსებენ, გზას მოატყუებენ და დაღუპვადაც ხშირად დასცემენ.
*
იმ ხანად დიდებული აჰუდინ მეფე მართავდა ქალაქ მუბარეთს, ბრძენი, მართალი, გულმოწყალე მბრძანებელი თავისი მშობელი ხალხისა. ჯერაც მთლად ყმაწვილი ასულა ტახტზე აჰუდინ, რაკი მოხერხებით შურიან მეტოქე თავის ძმებს უკლებლივ თავები დააყრევინა და მეფობა თავისად დაიკანონა. მალევე ქორწილი გადაიხადა დიდებულის მეჯლიშებითა და ნადიმით და შეუდგა ხელმწიფობას სამეფო თავის სამფლობელოში და ახალგაზრდა ოჯახისაც გამგებლობას მზეთუნახავ დედოფალ ჯამელინასთან ერთად.
ქალაქი მშვიდობით ცხოვრობდა ახალი მეფის ტახტქვეშ და ემადლიერებოდა მშობელი ხალხი თავის აჰუდინს. სიტკბო-სიამე სუფევდა მეფე-დოდოფალს შორის და ცათა დალოცვასა ჰგავდა ეს საყოველთაო კეთილდღეობა რაც მუბარეთის ვრცელ ქალაქში დასადგურდა.
დრო გადიოდა. დღეები, წლები დასტა-დასტა გადადიოდნენ გუშინდელობაში და სამეფო ოჯახისა და სამშობლო ქალაქის სავალალოდ გამოვიდა, რომ დედოფალ ჯამელინას შვილი არ უჩნდებოდა. ღელავდა, შფოთავდა მეფე აჰუდინ: სახელმწიფოს ტახტის მემკვიდრე სჭირდებოდა. თანდათან პირქუში და გულფიცხი გახდა მეფე, გრძნობა გაუცივდა თავის დედოფალთან, მომეტებული სიმკაცრე და სისასტიკე დასჩემდა სამხედრო საქმესა და საერო მსაჯულებაში.
ძლიერ დარდობდა დედოფალი ჯამელინა, აკი უბრალო და უდანაშაულო. გული უკვდებოდა. თვალსა და ხელს შუა გამოელიათ მეუღლეებს გულის სითბო და ზრუნვა ერთმანეთში, მისთვის ალერსიან სიტყვას აღარ გამოიმეტებდა მეფე. წაუხდა ძილი და მოსვენება დედოფალს. ყოველ ღამით, რაკი მეფე აჰუდინ მასთან საჭიროებას მორჩებოდა და გვერდზე გადაბრუნდებოდა, უძილობით გაწამებული დედოფალი ჯამელინა აივანზე გავიდოდა და მთვარის შუქში დაეძებდა დამშვიდებას, ღამის სიგრილესა და სიჩუმეში. დიდხანს თვალცრემლიანი, უსიტყვოდ შესჩიოდა თავის დარდებს ღამის მნათობს და როდის-როდის, თითქმის უკვე განთიადის საათზე ჩასთვლემდა იქვე.
საგონებელში იყო აჰუდინ მეფე. გულის სიღრმეში კარგად ხვდებოდა რომ მეუღლე მისი დედოფალი უდანაშაულო იყო, რადგან მარტო მან კი არა, ვერცერთმა ქალმა, სამეფო ჰარამხანის ვერცერთმა დედაკაცმა ვერ მოსცა შვილი და სულ ამაოდ თესავდა იმათშიც თავის მეფურ უნარს. საიდუმლო თათბირი მოიწვია სამეფოს რჩეული მეცნიერების და გულთმისნებისა, უცხოეთიდანაც გამოიწერა რჩეული და სახელგანთქმული გრძნეული ექიმბაშები. დასაიმედებელი კი აგრემც ვერაფერი მოისმინა: უკურნებელი მიზეზი უნაყოფობისა მის სამეფო [ყვეყვებში] დაადგინეს ექიმბაშებმა.
უკიდურეს სასოწარკვეთილებაში ისღა განიზრახა შორეულ ქვეყნებზე გაილაშქროს და გადამთიელების სისხლში ჩაკლას და დააყრუოს თავისი დარდი. მაგრამ კვლავ იქმნა წყალობა ცათა მის თავს: სწორედ როცა თავის თავში ამ ბოლო განზრახვას ფიქრობდა და აბჯარს ისხამდა, დედოფლის ორსულობის ამბავი ამცნეს მსახურ-ფარეშებმა.
*
ვაჟი გააჩინა დედოფალმა ჯამელინამ, პირნათლად, დაორსულებიდან გამოზომილ საჭირო ვადაში.
განა აიწერება აჰუდინ მეფის სიხარული ვაჟის გაგონებაზე? დაუყოვნებლივ ნადიმი გაიმართა არნახული და გაუგონარი. საყოველთაო ლხინი და კეთილდღეობა
ჩუქება
