1
აკვანში პატარა ცოცხალ არსებას ეძინა „როგორც გალიაში გამომწყვდეულ საცდელ ცხოველს“, – გაიფიქრა კავაშიმა მასაიუკიმ და პატარა ფარანს ხელისგული ისე მოუჩრდილა, მხოლოდ ბავშვის კონტური რომ განათებულიყო, დანარჩენი ოთახი კი ბნელში დარჩენილიყო. აკვნისკენ დაიხარა და დაიჩურჩულა: „სძინავს, ღრმად სძინავს“. ცოლის დაფეხმძიმებისთანავე, მას შემდეგ, რაც გააცნობიერა, რომ მამა გახდებოდა, კავაშიმა ხშირად ნერვულობდა, ბავშვს ძილის პრობლემა არ ჰქონდესო. თავად უძილობა დაწყებითი კლასებიდან აწუხებდა, ბავშვი კი მისი სისხლი და ხორცი უნდა ყოფილიყო. გაგონილი ჰქონდა, ახალშობილებს თითქმის ოცდაოთხი საათის განმავლობაში სძინავთო. ის კი არა, ბავშვთა აღზრდის ვიღაც ექსპერტის ნათქვამიც ახსოვდა, ძილი ბავშვის ნამდვილი „სამსახურიაო“. და რა უნდა ყოფილიყო უძილობით შეპყრობილი ჩვილის ამბავზე უფრო სევდიანი.
კავაშიმა ფრთხილად შეტრიალდა უკან, ორმაგ საწოლზე წამოწოლილი იოკოსთვის რომ შეევლო თვალი. ქალის თანაბარმა სუნთქვამ დაარწმუნა, რომ ცოლს ჯერ კიდევ ეძინა.
ბოლო დროს კავაშიმა ამას ყოველ ღამე აკეთებდა: იდგა და ვიდრე ცოლს ეძინა, ბავშვს დასცქეროდა. თუ დავაზუსტებთ, ეს უკვე ათი ღამის განმავლობაში მეორდებოდა. როგორც წესი, შუაღამეს კარგა ხნის გადაცილებული იყო ხოლმე. ვინაიდან, იოკო დილით ადრე დგებოდა, რათა სამუშაოდ მომზადებულიყო. მისი გაღვიძება ნაკლებად წარმოსადგენი იყო. 29 წლის ჯანმრთელი და სიცოცხლის სავსე პროფესიონალი კულინარისათვის უძილობა და მსგავსი რამ მეტად უცხო ცნებებს წარმოადგენდა. როცა დაქორწინდნენ, იოკომ, რომელიც მანამდე პურ-ფუნთუშეულის დიდ კომპანიაში მუშაობდა, სამსახურს თავი დაანება და მათსავე ოროთახიან ბინაში უბნის მაცხოვრებლებისთვის კულინარიის სკოლა გახსნა. იოკოს პურისა და ტკბილეულის ცხობის კურსებმა გასაოცარი პოპულარობა მოიპოვა და ახლა უკვე რამდენიმე ათეული მოსწავლე ჰყავდა: დიასახლისები და საშუალო სკოლის მოსწავლეები, ქვრივები და შუახნის მამაკაცები. იოკო გაკვეთილებს თითქმის ყოველდღე ატარებდა და თვეში მხოლოდ ორიოდე გამოსასვლელ დღეს იღებდა. მთელი ბინა, საძინებელიც კი, იმ რბილი და მსუყე სუნით იყო გაჟღენთილი, რომელიც კავაშიმასთვის ბედნიერების სიმბოლოდ ქცეულიყო. პატარა რიე (ეს სახელი წყვილს იოკოს დედამ ურჩია) ახლა ოთხი თვის იყო, მაგრამ იოკო შვილზე ზრუნვასა და სრული სასწავლო გრაფიკის შენარჩუნებასაც რაღაც სასწაულით მაინც ახერხებდა. რა თქმა უნდა, ისიც უწყობდა ხელს, რომ მოსწავლეთა უმეტესობა ქალი იყო და ბავშვის მოვლაში ყოველთვის სიამოვნებით ეხმარებოდნენ.
კავაშიმამ ფარანი გამორთო და ფარდებს შორის ჭრილში შემოპარულ მთვარის მკრთალ სხივს დააკვირდა. მანათობელი ზოლი აკვნის შუამდე აღწევდა და ჩვილის ვარდისფერ საბანსა და კაცის ველვეტის შარვლის ჯიბეს მახვილივით კვეთდა. ბავშვობაში ამ ოთახში ბევრჯერ მჯდარა და სადღაც შორს გაუჩინარებული გრძელი და ვიწრო გზა მთვარის მკრთალ შუქზე დინჯად უხატავს. ამაზე ფიქრში გართულმა, ფრთხილად, ისე, რომ თითი არ გაეჭრა, ჯიბიდან ყინულის სამტვრევი ამოიღო. მარჯვენა ხელით სამტვრევის ტარი ჩაბღუჯა, მარცხენათი კი – შვილს საბანი ნაზად გადახადა. ბავშვს ყელი და მკერდი მოუშიშვლა – იოკოს გამომცხვარ პურებზე უფრო თეთრი და რბილი. ფარანი კვლავ ჩართო და ჩვილს ლოყებსა და ყელზე მიანათა. მოეჩვენა, რომ ახლად გამომცხვარი პურის სურნელება უფრო გაძლიერდა და თანდათან იმ უცხო სუნს შეერია, რომელსაც კავაშიმა ვერ ცნობდა. შუბლსა და საფეთქლებზე გამოჟონილი ოფლის წვეთები იქამდე ვერ იგრძნო, ვიდრე არ დაინახა, რომ ერთ-ერთი ბავშვის საბანზე დაეცა. რადიატორი ოთახს ასე თუ ისე ათბობდა, მაგრამ იქ, სადაც კაცი იდგა, ნამდვილად არ ცხელოდა. ყინულის სამტვრევის წვეტი მსუბუქად ცახცახებდა. სველი შუბლიდან ოფლის კიდევ ერთი წვეთი ჩამოუგორდა და თვალის კუთხეში გაუჩინარდა.
„რა გულისამრევია“, – გაიფიქრა კაცმა და თვალები მაგრად დახუჭა, – „ვერც კი მივხვდი, რომ გავოფლიანდი. ვერც კი ვგრძნობდი. თითქოს, ეს მე კი არა, ჩემი ცვილის ფიგურა ლღვებოდა ან ვინმე – უცხო, რომელიც, უბრალოდ, ძალიან მგავს. ჯანდაბა!“
როდესაც თვალები გაახილა, აღმოაჩინა, რომ მხედველობის, სმენისა და ყნოსვის გრძნობები ერთმანეთს შერეოდა . უცებ ტკაცანი გაიგონა და რაღაც ორგანულის სიმყრალეც ეცა. დამწვარი თმა ან ფრჩხილები – რაღაც ამდაგვარი უნდა ყოფილიყო.
ღრმად ამოიგმინა: – „ისევ!..“
ყოველთვის ოფლიანობით იწყებოდა და დანახშირებული ქსოვილის სიმყრალით გრძელდებოდა. შემდეგ საშინელ დაქანცულობას გრძნობდა, ყველაფერი კი ენით აღუწერელი ტკივილით მთავრდებოდა – თითქოს, ჰაერის ნაწილაკები ნემსებად ქცეულიყვნენ და მთელ სხეულზე ჩხვლეტდნენ. გამჭოლი ტკივილი კანზე ედებოდა და ყვირილამდე მიჰყავდა. ზოგჯერ თვალებზე თეთრი ნისლი ეფარებოდა და თვალნათლივ ხედავდა, ჰაერის ნაწილაკები ნემსებად როგორ იქცეოდნენ.
„დამშვიდდი“, – დაუყვავა საკუთარ თავს, – „დაწყნარდი. კარგად ხარ. უკვე გადაწყვიტე, რომ მას არასოდეს მოკლავ. ყველაფერი კარგად იქნება“.
ნაკლებად რომ ეკანკალა, ყინულის სამტვრევი ძლიერად ჩაბღუჯა და წვეტით
ჩუქება
