რა შეიძლება ითქვას ახალი თემურ ჩხეტიანზე, „ჩუმ პოეტზე“ (როგორც საკუთარ თავს უწოდებს ხოლმე), რომლისთვისაც პოეზიის ერთ-ერთი მთავარი კრიტერიუმი არსებობს – ლექსი უნდა სუნთქავდეს. ავტორზე, რომელმაც პირველი პოეტური კრებული 27 წლის წინ, 1987 წელს გამომცემლობა „მერანში“ გამოსცა და მას შემდეგ პოეტის ბედისწერას თუ უბრალოდ ცხოვრების ქარტეხილებს სოფელ ვაჩნაძიანში უმკლავდება. მისი პოეტური ენა კვლავაც შესაშურად სადა და ბუნებრივია, რაც დღევანდელი მძიმე ყოფისგან გადაღლილ საზოგადოებას თანამედროვე პოეზიისთვის დამახასიათებელ რთულ მეტაფორებსა და გამოხატვის ფორმებზე ჩივილის უფლებას არ უტოვებს. თითოეული ლექსი ცალკე ნოველა, მხატვრის შექმნილი ტილო თუ ფოტოკადრია, რომელიც უნდა შეიგრძნო.