ლიტერატურული გაზეთი #168

აკა მორჩილაძე საგაზეთო სერიალის დასასრული ნაწერები ვარდის და ბულბულისა
 

გრუხუნებდა და გრუხუნებდა. გვარდიელები ცოტანი იყვნენ და ჰაერში სროლით დაიხიეს. ქალაქის ხალხი და ბარძიმოსნები ერთმანეთში აირივნენ, თავად შაითანბაზარში კი მორევი ჩამდგარიყო. ხალხი აფეთქებულ სახლებს შორის დარბოდა, უცხოელები კი სურათების გადაღებასაც ვერ ახერხებდნენ.
დენიელ ფოუს გვარიანად ემუშავა. თავის სამსახურში, რომლის ნამდვილი სახელიც ქვეყანაზე თითქმის არავინ იცოდა, მის მთავარ ხელობად სწორედ ნაღმების მოხერხებულად დალაგება ითვლებოდა.
იფეთქა თორმეტმა სახლმა. ისინი დიდი კვლევის შემდეგ შეერჩია ტანმაღალ ინგლისელს და საყურადღებოც ის იყო, რომ აფეთქებათა რიგის ჟამს ყოველი მათგანი ცარიელი იყო. ამ სახლებში არავინ ცხოვრობდა, მაგრამ შაითანბაზარი წარმოუდგენელი ჩანდა მათ გარეშე.

3.
მაღლა, ბალახიანზე თათბირი გაე მართათ. დასცქეროდნენ ყუთს, რომელიც თბილი იყო.
- უნდა გავხეთქოთ! - ამბობდა ცოცხალა.
- ჯერ ქალაქად უნდა წავასვენოთ, - ითხოვდნენ სხვები, - ხალხის თვალწინ უნდა გაიხსნას ბარძიმი...
- ჩვენ ვართ ახალი ხომლელები, ჩვენ უნდა ვიზრუნოთ ხალხზე...
- არ უნდა იცოდეთ, შიგ რა არი? - იმეორებდა ცოცხალა. სარდლად კი ჩანდა, მაგრამ ამ ზღვა ხალხს ვერ შეეტოქებოდა, ამიტომ ნაბიჯის უკან წადგმა არჩია, - კარგი, ძმაოსავ და წავიღოთ. ეგეც   თქვი, ქალაქში შეგატარებენ? ან დაგიჯერებენ, რო ერთი და მეორე? მე ბრიჯიტ ბარდოს სურათი მქონდა, რო ვიჯექი, არავის ჯეროდა, რო ბრიჯიტ ბარდოს სურათია. და იყო...
- ვინ არის ეგ? - იკითხა იაკინთე ბორიაყმა. ცოცხალამ ხელი აიქნია.
- რო ჩამოვა, ნახამ, - ცოცხალამ კიდევ ერთხელ დახედა ყუთს, - ეხლა მისმინეთ. ბავშვების მაცადინობა კარგია, ოღონდ ესეც მოვთვალოთ. მე,- ქაღალდებში ტაგო მიზრელად ცნობილმა ავაზაკმა ყველა შაშხანიანი ჯეილი მოათვალიერა, - და ეს ბიჭები, ქალაქში პირდაპირ ვერ გამოგყვებით, ეგ ყუთი კი არა, თუნდა, შახბაზების მთელი თვალმარგალიტი მოგქონდეთ... ხალხს გადაურა ჩოჩქოლმა, უფრო შიშნარევმა.
- მე იმათ სისხლზე ვარ, - განაგრძო ციცხალამ, - აბა, რომელმა მიაჭირეთ დანა იმ გვარდიელებს? მე? მე. თოფები ვინ აართვა იმ ამირგულას ხალხსა? მე? მე. ვისია ეს თოფები? ჩემი? ჩემი. მე რომ თქვენს რიგში დამინახამენ, ვინმეს ეგ საგანძურობა გაახსენდება? არა? არა. მოვლენ ჩემზედ. მე და ეს კაიკაი ბიჭები მიტომ პირველი უნდა დავწვეთ. ეს გვინდა? არ გვინდა. ამიტომ, ჩვენ მაგ ბალდახინის ტარებაში ვერ გამოგყვებით. ამ თოფიარაღს დავიჭერთ, რაც ჩვენი ხელით მოგვიპოებია და ჩვენ გზას ვნახამთ.
ხალხი ისე ღელავდა, თითქოს ორმოცდაათი წლის მერე შაითანბაზარში ბარსელონას ფეხბურთის გუნდი ჩამოსულიყო და იმის ბურთაობის საყურებლად არ მიეშვათ.
- მოღალატევ!
- იმთავითვე ავაზაკი იყავ!
- რათ არ მოვუსმინეთ ილუშა აბულასანს?
- ვის ეშინია შენი თოფების? წაგჯეგავთ! - მოისმა შეძახილები. ტაგო მიზრელის ყურს კი ისინი მხ ოლოდ გასართობ კნუტობად მოედო.
- აი, ლაფიანი, ყოველთვინ არის ლაფიანი, - სთქვა მან ეშმაკურ ჩაღიმებით, - თქვენ არ გესმით რა რამისა. მიწისა და ადამიანისა. ჯერ გეტყვით მიწისას...
- დამცველ რაზმის გარეშე ტოვებ ლამპარს, მთელს ამ ხალხს! - იკივლა იაკინთე ბორიაყმა. ცოცხალამ ისევ ჩაიღიმა:
- ამდენი წიგნები იცი, რო სხვას ასწავლი და ის არ იცი, ვერც გაიგებ, - თქვა მან და მოუბრუნდა თავისიანებს ყუთზე თითის დაღერებით, - კაცის ანაბანა ასეთია, დახურული გააღოს. თუ არ აღებს, რასაც ვერ ხედავს, ჭკუა არ მოეთხოვება. თქვენ არ გინდათ, ყუთი გააღოთ. მე აუხდელი კუბოც მეზარება. მიტომ, ბიჭებო, წაველით ჩვენს გზაზე.
ცოცხალამ პირდაპირ ხალხის   შუაგულზე აიღო გეზი და თავისიანებიც, თოფებიანად უკან მიჰყვნენ. ერთი მუჭანი გამოვიდნენ ამდენი ხალხის წინაშე, მაგრამ ყველამ გზა უტია, ერთი მოხუცებულმა ქალმა მიაძახა მხოლოდ:
- შე ჭიავ, შენა...
მაგრამ ცოცხალას და იმისიანებს აღარც კი მოუხედიათ, ცხენი დილიდანვე შეებათ ფორანში და ზოგნიც წამოწვნენ ზედა, ზოგიც აედევნენ და ჩაუყვნენ დაბლა ზარმაცი ნაბიჯით.
თავად ცოცხალა იმ ჭკუის კაცი არ იყო, ნელთბილი, გამოუცნობი ყუთი ასე უდარდელად მიეტოვებინა. ეგებ სულაც არ სჯეროდა, რომ იქ მაინცდამაინც ბარ ძიმი, ან ხომლელ რაინდთა საგანძურის თუნდაც ნაშთი ინახებოდა, მაგრამ როგორც ნამდვილი ქურდს საკეტი უეჭველად უნდა გაეხსნა. რაც იქნება შიგ, ნადავლიც ისააო, ასეთი იყო მისი წესი.
თანაც, ყუთს არც საკეტური ჰქონდა სადმე, არც საგასაღებო ხვრელი და ეს კიდევ მეტად ამტკიცებდა მის განსაკუთრებულობას. ცოცხალას ცეცხლგამძლე ზანდუკებიც და ზარდახშებიც ენახა ცხოვრებაში და გაეგონა განთქმულ ეხისკელის საფულე ყუთზეც, რომელსაც მპარავგამტეხთა თაობებმა შეალიეს თავიანთი ცოდნა და სახსნელგელები და მაინც ვერაფერი მოარგეს. ის ეხისკელი