ახლა
მე და ალექსი ბრუკსის 37-ში, უკანა ეზოში, პლედზე ვწევართ. ხეები ჩვეულებრივზე უფრო დიდი და მუქია. ჩაშავებული ფოთლები ერთმანეთში ისე გადახლართულა, ცა არ ჩანს.
- ალბათ, დღეს პიკნიკის მოსაწყობად საუკეთესო დღე არ იყო, - ამბობს ალექსი.
ვხვდები, რასაც ამბობს. რასაკვირველია, ჩვენ ხომ წამოღებული საჭმელი არც კი გაგვისინჯავს. პლედის ბოლოში, ნახევრად დამპალი ხილით სავსე კალათას შავი ჭიანჭველების ჯარი დასევია.
- რატომ? - ვეკითხები. ჩვენ კედელივით შეუვალ, ერთმანეთში გადახლართულ ფოთლებს ავცქერით.
- იმიტომ, რომ თოვს! - მპასუხობს სიცილით. და კვლავ ვხვდები, რომ ის მართალია. თოვს. ციდან მსხვილი, ფერფლისფერი ფიფქები ცვივა, ძალიან ცივა. ყინავს. საკუთარ ამონასუნთქ ჰაერს ვხედავ და ალექსს ვეხუტები, რომ გავთბე.
- ხელი მომკიდე, - ვეუბნები. ალექსი დუმს. ვცდილობ, მის მკლავებს შორის მოვექცე და მკერდზე მივეკრო, მაგრამ სხეული გაშეშებია.
- ალექს, - ვეუბნები, - კარგი რა, მცივა.
- მცივა, - იმეორებს თუთიყუშივით, ისე, რომ დამსკდარ, გალურჯებულ ტუჩებს თითქმის არ ამოძრავებს. ფოთლებს მიშტერებია და თვალებს არც კი ახამხამებს.
- შემომხედე, - ვეუბნები, მაგრამ ის ჩემკენ თავსაც კი არ ატრიალებს, უძრავად წევს. შიში მიპყრობს. რაღაც ხმა ჩამძახის: „ეს არასწორია! არასწორია! არასწორია!..“ პლედზე სწრაფად ვჯდები და ალექსს ყინულივით ცივ მკერდზე ხელს ვადებ.
- ალექს, - ვამბობ და მერე თითქმის ვკივი: - ალექს!
- ლინა მორგან ჯონს!
ვკრთები. მეღვიძება და მაშინვე სინამდვილეს ვუბრუნდები. გოგონათა მოგუდული კისკისი მესმის.
ბრუკლინის მეხუთე რაიონის მეჩვიდმეტე ოლქის, „კუინსი ედვარდსის“ გოგონათა სკოლის დამამთავრებელი კლასების მასწავლებელი მისის ფიერშტეინი მე მიცქერის. მისის ფიერშტეინი საბუნებისმეტყველო მეცნიერებებს გვასწავლის. ამ კვირაში მის გაკვეთილზე უკვე მესამედ ჩამეძინა.
- რადგან შენზე სამყაროს ბუნებრივი წესრიგი ასე დამღლელად მოქმედებს, იქნებ დირექტორის კაბინეტში გასეირნებამ გამოგაფხიზლოს? - მეუბნება.
- არა! - ვპასუხობ სწრაფად და უნებურად ხმამაღლა. ჩემ გარშემო კვლავ კისკისი ისმის. „ედვარდსში“ ზამთრის არდადეგების შემდეგ მიმიღეს, ანუ ორი თვის წინ და მაშინვე მომაკერეს „უცნაურის“ იარლიყი. ხალხი თავს ისე მარიდებს, თითქოს… ავადმყოფი ვიყო.
ნეტავ, იცოდნენ…...
- ეს ბოლო გაფრთხილებაა, მის ჯონს, - მეუბნება მისის ფიერშტეინი, - გასაგებია?
- ეს აღარ განმეორდება, - ვპასუხობ, რაც შემიძლია, მორჩილად და დარცხვენით.
თავს ვაიძულებ, კოშმარებზე აღარ ვიფიქრო; თავს ვაიძულებ, ალექსზე აღარ ვიფიქრო; თავს ვაიძულებ, ჰანასა და ძველ სკოლაზე აღარ ვიფიქრო.
თავს ვაიძულებ.
თავს ვაიძულებ.
თავს ვაიძულებ.
როგორც რეივენმა მასწავლა.
ჩემი ძველი ცხოვრება გაქრა.
ძველი ლინა მკვდარია.
მე ის დავასამარე.
ღობის იქით დავტოვე, ცეცხლსა და კვამლში.
მისის ფიერშტეინი ერთხელაც იხედება ჩემკენ - ჩემი აზრით, შესაშინებლად - მერე კი დაფისკენ ტრიალდება და გაკვეთილი ღვთიური ენერგიის ელექტრონებზე გრძელდება.
ძველ ლინას მისის ფიერშტეინის მსგავსი მასწავლებელი, ალბათ, ძალიან შეაშინებდა. ის ასაკოვანი და ბრაზიანი ქალია. ბაყაყისა და პიტბულის ნაჯვარს ჰგავს. ერთ-ერთი იმ ადამიანთაგანია, რომელთა შემხედვარე ფიქრობ, რომ მათთვის განკურნების პროცედურა სრულიად ზედმეტია. წარმოუდგენელია, პროცედურის გარეშეც კი მას სიყვარული შეეძლოს.
მაგრამ ძველი ლინა მკვდარია.
მე ის დავასაფლავე.
ის ღობის იქით, ცეცხლისა და კვამლის კედლის მიღმა დავტოვე.
ჩუქება
