თავი 1
როდესაც ფოსტით წერილი მივიღეთ, დედა სიხარულით ცას ეწია. დარწმუნებული იყო, რომ ყველა ჩვენი გასაჭირი წარსულს ჩაჰბარდა. მის ბრწყინვალე გეგმას მხოლოდ მე ვაბრკოლებდი. მაინცდამაინც ურჩი შვილი არ ვიყავი, მაგრამ ეს უკვე მეტისმეტი იყო.
სამეფო ოჯახის წევრობა არ მინდოდა. არც რჩეულობა. გაგონებაც კი არ მინდოდა, რომ თუნდაც ბედი მეცადა.
ჩემს ოთახში დავიმალე. მხოლოდ აქ შემეძლო, სახლის ხმაურს გავრიდებოდი. ვცდილობდი, აზრი მომეკრიბა, რომ დედა დამერწმუნებინა. ჯერჯერობით მხოლოდ და მხოლოდ ჩემი გულწრფელი არგუმენტების იმედად ვიყავი... თუმცა, ვიცოდი, რომ დედა არც კი მომისმენდა.
მას ვერც დიდხანს დავემალებოდი. სადილობის დრო ახლოვდებოდა და როგორც ოჯახში უფროს ბავშვს, სამზარეულოში ტრიალი მე მევალებოდა. თავი ვაიძულე, ლოგინიდან ავმდგარიყავი და ამ ასპიტთა ბუდეში თავი შემეყო.
დედამ დაკვირვებით შემომხედა, თუმცა, არაფერი უთქვამს.
ხმის ამოუღებლად მიმოვდიოდით სამზარეულოსა და სასადილოში. ქათამი და მაკარონი შევწვით, ვაშლი დავჭერით და სუფრა ხუთი კაცისთვის გავშალეთ. რამდენჯერაც თავი ავწიე, დედის მწველ მზერას წავაწყდი. ის ააშკარად ცდილობდა, თავი დამნაშავედ მეგრძნო და ჩემს საქციელზე დავფიქრებულიყავი. ასე ხშირად იქცეოდა, მაგალითად, თუ უარს ვამბობდი სამუშაოზე, იმ მიზეზით, რომ დამქირავებელი ოჯახი მეტისმეტად უხეში იყო, ან როცა უნდოდა, ჩვენი დიდი ბინა დამელაგებინა, რადგან დამლაგებლის დაქირავების საშუალება არ გვქონდა.
ხანდახან მისი ტაქტიკა ამართლებდა, ხანდახან - არა. ზოგჯერ ვახერხებდი, ჩემი გამეტანა.
დედა ჩემს სიჯიუტეს ვერ ეგუებოდა, არადა, ეს თვისება მისგან გამომყვა და მაინცდამაინც არ უნდა გაჰკვირვებოდა, თუმცა, ახლა მხოლოდ ჩემ გამო არ იყო უგუნებოდ. ამ ბოლო დროს ნერვები სულ მოშლილი ჰქონდა, რადგან ზაფხული იწურებოდა და მალე კარზე სიცივეც მოგვადგებოდა და სადარდებელიც.
დედამ ცივი ჩაით სავსე ჩაიდანი შუა მაგიდაზე გაბრაზებულმა დაახეთქა. ლიმონიანი ჩაის წარმოდგენისთანავე პირზე ნერწყვი მომადგა, თუმცა, მოთმინება უნდა გამომეჩინა. თუ ჩემს ულუფა ჩაის ახლა დავლევდი, სადილისთვის წყლის დაყოლება მომიწევდა.
- ხომ არ მოკვდები, ბლანკი რომ შეავსო? - როგორც იქნა, თქვა ბოლოს. - ამ კონკურსში მონაწილეობა ბრწყინვალე შანსია შენთვის. და ჩვენთვისაც!
ამოვიოხრე. გავიფიქრე, რომ ამ ანკეტის შევსება შეიძლებოდა ჩემთვის მართლაც საბედისწერო ყოფილიყო.
ყველამ იცოდა, რომ ამბოხებულებს, მიწისქვეშა კოლონიების მცხოვრებთ, სძულდათ ილეა - ჩვენი დიდი და ახალგაზრდა ქვეყანა, და სამეფო სასახლეს ხშირად და გაშმაგებით ესხმოდნენ თავს. კაროლინაში მათი თავდასხმა ჩვენი თვალით ვნახეთ.
მაშინ ერთ-ერთი მოსამართლის სახლი ფერფლად აქციეს, რამდენიმეს კი სასტიკად გაუსწორდნენ და მათი ავტომანქანები დაჭეჭყეს. ერთხელ აქაური ციხიდან პატიმრებს გაქცევაშიც კი დაეხმარნენ. თუმცა, როგორც კი გავიხსენებდი, რომ მათ შორის იყვნენ გოგონა, რომელსაც როგორღაც ციხეში დაორსულება მოეხერხებინა და მეშვიდე, რომელსაც შინ ცხრა აღნავლებული ბავშვი ელოდებოდა, მათი საქციელი მაინცდამაინც დიდ უბედურებად აღარ მეჩვენებოდა.
მაგრამ საფრთხეს რომ თავი დავანებოთ, შერჩევაში მონაწილეობაზე ფიქრიც კი ნერვებს მიშლიდა. სახლში დარჩენის ნამდვილი მიზეზი გამახსენდა და ღიმილი ვერ შევიკავე.
- ეს რამდენიმე წელიწადი მძიმე ტვირთად დააწვა მამაშენს, - ჩურჩულით თქვა დედამ, - თანაგრძნობის უნარი მაინც რომ გქონდეს, მასზეც იფიქრებდი.
ჰო. მამა. მართლა მინდა, მამას დავეხმარო. მასაც, მეისაც და ჯერადსაც. ჰო, ალბათ, დედასაც. მის ნათქვამზე სახიდან ღიმილი გამიქრა. კარგა ხანს ვიჯექი დაძაბული და ვფიქრობდი, მოინდომებდა თუ არა მამა, ოჯახს ნორმალური ცხოვრება ჩემს ხარჯზე ნაშოვნი ფულით დაებრუნებინა.
არა, ჩვენი ოჯახი შიმშილის პირას არ იყო. ღარიბები არ ვიყავით, თუმცა, არც შეძლებულები გვეთქმოდა.
ყველაზე დაბალ კასტას სამი საფეხური გვაშორებდა. ჩვენ მხატვრები ვიყავით, მხატვრები და მუსიკოსები კი ფუფუნებაში არ ცხოვრობდნენ. ჩვენი შემოსავალი, ძირითადად, წელიწადის დროებზე იყო დამოკიდებული.
თუ არ ვცდები, ერთხელ რომელიღაც ძველ წიგნში წავიკითხე, რომ წინათ ყველა დიდი დღესასწაული ზამთარში აღინიშნებოდა: ჰელოუინი მადლიერების დღეს უსწრებდა, მერე შობა და ახალი წელი მოდიოდა. ყველაფერი ერთმანეთს მოსდევდა.
შობას ახლაც ვზეიმობთ - ღვთის დაბადების დღეს ხომ ვერ გადაიტან, მაგრამ მას შემდეგ, რაც ილეამ ჩინეთთან სამშვიდობო შეთანხმება დადო, ახალ წელს ხან იანვარში აღნიშნავდნენ, ხან - თებერვალში, მთვარის ფაზების შესაბამისად. სხვა დღესასწაულები, მაგალითად, მადლიერების და დამოუკიდებლობის დღეები - სამყაროს ამ ნაწილში ერთ დიდ დღესასწაულად გაერთიანდა. ჩვენ მას ზაფხულობით, ილეის დაარსების დღეს ვზეიმობდით და ამით მსოფლიოს ვაგებინებდით, რომ ჯერ კიდევ ვარსებობდით.
მაგრამ არ ვიცოდი, რა იყო ჰელოუინი. ეს დღესასწაული არ აღუდგენიათ.
ასე რომ, წელიწადში სამჯერ მთელი ოჯახი საქმეში ეფლობოდა: მამა და მეი ხატავდნენ სურათებს, რომლებსაც მაღალი კასტის წარმომადგენლები
ჩუქება
