უცვეთი ანრი
მთელი თვე ვემზადებოდი პრეზენტაციისთვის, ყოველთვის მომწონდა ჩემი პროფესია, თავს არასდროს ვზოგავდი. სამსახურიც კარგი მქონდა და ანაზღაურებაც. ბოლო პროექტმა „ჭკუიდან გადამიყვანა“, მევალებოდა ისეთი უცნაური რამის შექმნა, რაც მძღოლებისთვის, კონკრეტულად კი ქალბატონებისთვის მოსახერხებელ „გაქუცვის საწინააღმდეგო საშუალებად“ გამოდგებოდა. ქალების გაქუცვა-დაბერებას მე ვერაფერს ვუშველიდი, საუბარია მათ მაღალ, საშუალო თუ ოდნავ ქუსლიან ფეხსაცმელზე, საჭესთან ჯდომისას რომ ილახება. ვისაც ავტომატიკა ყავს – მარჯვენა, ვისაც მექანიკა კი – წყვილად, ოღონდ მარჯვენა მაინც უფრო მეტად. უნდა მომეხდინა შესაბამისი იდეის ჩამოყალიბება, მიახლოებითი დიზაინის მოხაზვა, ბაზრის კვლევა და ანალიზი და კიდევ ათასი წვრილმანის გააზრება. ალბათ ამ მოცემულობიდან დიდი ვერაფერი გაარკვიეთ. მომიწევს ყველაფერის თავიდან ჩამოლაგება.
ვინაობა: ვარ 29 წლის, მქვია კატერინა, იგივე კატო, ასაკი არ მეტყობა, მაცვია ყოველთვის „სხვანაირად“. ამ ბოლო დროს შევიჭერი მოკლე „ჩოლკა“, რამაც უფრო დამაპატარავა და 21 წლისას დამამსგავსა.
პროფესია: მე კრიატივისტი ვარ, სხვანაირად რომ გითხრათ, „შამქმნელი“, შემოქმედი, ფანტაზიორი. რომანტიკოსი ადამიანი, რომელიც რეალობაშიც ერკვევა, ერკვევა იმდენად, რომ მის უსაზღვრო და უკიდეგანო ოცნებებსა და ილუზიებს აწმყოში აცოცხლებს – რეალობას აფანტასტიკურებს.
ქონება: მყავს ძაღლი – შავი დობერმანი. მინიკუპერი ლურჯი. ვოცნებობ ბუგატზე, ჯერ საყიდელი ფული ვერ დავაგროვე.
გატაცება: მიყვარს ყველაფერი, რაც ლამაზია და მოხერხებული ამავდროულად. ვგიჟდები ხელფასის აღების პირველ დღეზე, სენდვიჩებზე, ბაიკერებზე, ექსტრემალებზე, კიდევ ათას რამეზე.
ვერ ეგუება: დღე-ღამეში რომ მხოლოდ 24 საათია. ერთ ადგილას დიდხანს ჯდომას. ორ ქმარს, რომლებიც უკვე ყოფილები არიან, სავარცხელს და ა. შ.
როგორც ხშირად ხდება ხოლმე, თავში ჯერ არაფერი გაქვს, ნერვიულობას იწყებ, „დედლაინი“ ახლოვდება და იმ დროს, როცა იმედი გეწურება და ის-ისაა სასოწარკვეთილებაში ვარდები, გონება გეხსნება და იდეების ნაკადებიც მდინარეებად გადმოედინება.
ანრი მუდამ ჩემს გვერდშია (ჩემი მეგობარი და საქმიანი პარტნიორი), პირველად მას ვუყვები. თუ მომიწონა და თვალები გაუბრწყინდა, ესე იგი „იდეა გენიალურია“. აზრებისა და ნოვაციების ძიებაში ღამეებს ვათენებთ, ერთად ვცხოვრობთ. „ჩვენ ნატურალები ვართ-თქო“ დიდი ხნის განმავლობაში ვუხსნიდი მეგობრებს, ნათესავებს, მშობლებს, მეზობლებსაც კი, მაგრამ ვერაფერი გავაგებინე, ბოლოს შევეშვი მათთან რაიმეს მტკიცებას. „დაე, ილაპარაკონ, რაც უნდათ“ და ფაქტია, მათაც სალაპარაკო არ გამოლევიათ.
რვა მაისი იყო, პროექტს ვაკორექტირებდით და 11-ში კლიენტთან გვქონდა 3 საათზე შეხვედრა ჩანიშნული. მნიშვნელოვანი იყო მისი მოწონება-არმოწონების საკითხი, მასთან თანამშრომლობა არამარტო ფულს, დიდ პრომოუთინგს მოგვიტანდა, მოკლედ ასეთი მაგარი და სახელგანთქმული კლიენტი ჯერ არ გვყოლოდა და ჩვენი კონკურენტები შურისაგან, ვგრძნობდი, ფრჩხილებს იკვნეტდნენ. თითქმის მთელი ღამე თეთრად გავათენეთ, ანრის „ახალი გამონათება“ დაემართა. მოგვიწია ყველაფრის გადასწორება. გადავწყვიტეთ, ცხრაში დილიდან საქმეს ჩავჯდომოდით, რადგან უქმე დღე იყო და ხელს არაფერი შეგვიშლიდა.
ცხრა მაისს დილის ცხრა საათზე ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა.
– ბებო, რა ხდება, ხომ მშვიდობაა? – ბებიაჩემი მაშინვე ვიცანი, სევდიანი და მოწყენილი „ალო“ მომეჩვენა.
– სად ხარ, გუშინ მთელი დღე გირეკავდით, ვერ დაგიკავშირდით ვერავინ, მამაჩემი გარდაიცვალა გუშინ დილით... ხვალ ვასაფლავებთ.
– უი, რას ამბობ, საწყალი... მთელი დღე ვმუშაობდი და ხომ იცი, ტელეფონი გამოვრთე, მე უნდა ჩამოვიდე, ხომ? – ვიკითხე და მივხვდი, რომ არ უნდა მეკითხა, იქვე გამოვასწორე – მე ეხლავე გამოვალ, მოვწესრიგდები და მანდ ვარ – ბოლო წინადადება მაინც ფანტასტიკურად გამომივიდა, ისე თითქოს ვერადან ვაკეში ავდიოდი, ან სულაც ამავე კორპუსის მეზობელთან.
– გურიაში თევზი ვერ ვიშოვეთ, – გადავიდა პირდაპირ საქმეზე, – ფოთში გავლას არ გთხოვ, მაგრამ მანდ კი უნდა მოახერხო შოვნა, უმაგისოდ არ გამოვა, ხო იცი მარხვაა და თევზი აუცილებელია – მითხრა ბებიაჩემმა, მეც მარკერი და ფურცელი მოვიმარჯვე და ჩავიწერე მისი მითითებები – ხო, კიდე „კოფე“, აქაურ ქალებს გაუხარდებათ, შენ სახელზე დალევენ.
– კიდევ, – დაამატა ბოლოს შემონახული მთავარი სიტყვა, – აქ ეხლა ხალხია და იცოდე დამაფასო უნდა, წესიერად მოდი, ის „ქოსა“ კაცი არ დამანახო. – თქვა და სასწრაფოდ დაკიდა ყურმილი, ქოსა კაცში ანრის გულისხმობდა. თან ქოსას იმიტომ კი არ ეძახდა, რომ თავზე თმა არ ჰქონდა, პირიქით, მის გრძელ თმას ვერ იტანდა. ანრის ხელები, და შესაბამისად, ფეხებიც კრიალა და შესაშური ჰქონდა.
ბებიაჩემის მამა 96 წლის იყო და მისი ნაგრამი კიდევ ერთი მაგდენი ვიყავით. იმის გაფიქრება, რომ ყველანი ერთად შევიკრიბებოდით, ძალიან მახალისებდა. ერმილე ბაბუა მოსწრებული კაცი გამოდგა, ხუთი თაობა აპირებდა მის დატირებას. ის ჩემი დისშვილის ბებიის ბაბუა გამოდიოდა.
ჩუქება
