თავი პირველი ჯერ ორჯერ ძლიერად დაიქუხა, ზაფხულის შუაღამე ზამთრის დღედ აქცია. მერე კი ისეთი ძალით დაუშვა, იფიქრებდით ცა გაიხსნა და რაც მთელ ზაფხულს დაუგროვდა, ერთად ჩამოყარა, მოთმინების „ღრუბელი“ გაევსო და გასკდაო.
საძინებელს ელექტროლამფის მკრთალი შუქი ანათებდა მხოლოდ.
ახალგაზრდა ქალი, ზემოხსენებულმა ქუხილმა ძილშივე შეაშინა. უცებ გამოფხიზლდა. მიმოიხედა. მიხვდა რაშიც იყო საქმე, მაგრამ მაინც კანკალმა აიტანა... აივნის ღია კარიდან შხეფები იატაკზე ცვიოდა. წამოდგომა და დახურვა იყო საჭირო, მაგრამ ვერ შეძლო. ღრმა ძილიდან ამოყოლილი შიში ვერ დაძლია. საბანი თვალებამდე გადაიფარა და მოიკუნტა.
ასე განვლო ორიოდე წუთმა. წვიმამ საგრძნობლად იკლო. ცოტა დამშვიდდა კიდეც. იატაკზე უკვე გუბე დგას ალბათო, გაიფიქრა და ის იყო თავს მოერია და წამოდგომა დააპირა, რომ გარედან ხმა მოისმა: ვიღაც ყვიროდა. ყური მიუგდო და გაისუსა. ყვირილი ისევ განმეორდა, ოღონდ უფრო ახლოს. აშკარად სხვა ხმა იყო:
– გაჩერდი თორემ გესვრი! არ გესმის შენ, გაჩერდი-მეთქი, ბიჭო, მუშკაზე მყავხარ, თავს ნუ დაიბრიდავ.
ქალი ისევ შეკრთა. ისევ აკანკალდა. საწოლის კიდეს მიეყრდნო.
– გაჩერდი-მეთქი, შენი! – გაისმა უკვე სადღაც ძალიან ახლოს და სროლის ხმაც მოყვა. მეორედ უკვე ზუსტად მისი ფანჯრის ქვეშ ისროლეს. მესამედაც დაიქუხა იარაღმა, მაგრამ შედარებით შორს.
– საით წავიდა, ბიჭო, არ დაგვეთესოს, თორემ კანჭებს დაგიხვრიტავთ, მე თქვენი... – ღრიალებდა ვიღაც და ალბათ მთელი ძალით გარბოდა, რადგან ყოველი სიტყვა უფრო ყრუდ ისმოდა. – დარეკეთ განყოფილებაში, ყველა გამოვიდეს მორიგის გარდა, ჩქარა! – ძლივს გაარჩია ბოლო სიტყვები ქალმა.
წვიმა კიდევ უფრო შესუსტდა.
„პოლიციაა. ვიღაცას მისდევენ... ღმერთო ჩემო, რა მშიშარა ვარ“... – გაიფიქრა თავისთვის. წამში გააანალიზა ყველაფერი. გადაწყვიტა, რომ შიშის არანაირი მიზეზი არ ჰქონდა, თუმცა წამოდგომას ჯერ კიდევ ვერ ბედავდა. აზრიც აღარ აქვსო, თავი გაიმართლა, წვიმამ თითქმის გადაიღოო.
მაგრამ, სწორედ ამ დროს, აივანზე რაღაცა გაჭრაჭუნდა. წამიც და...
– ვაიმე, დედა! – იკივლა ქალმა, მაგრამ ხმა არ ეყო და „კნავილით“ დაასრულა: აივნის ღია კარში მამაკაცის სილუეტმა შემოაბიჯა.
– ჩჩუ! – მარცხენა ხელი ტუჩებთან მიიტანა კაცმა. მარჯვენაში შავი პისტოლეტი ეჭირა. – არ იყვიროთ, ძალიან გთხოვთ, გეფიცებით, არაფერს გავნებთ... – პისტოლეტი ქამარში გაიჩარა. – არ იყვიროთ, თორემ სისხლი დაიღვრება. თქვენი არა, ჩემი ალბათ, მაგრამ ცოდვა თქვენს კისერზე იქნება...
– აქ... აქ... აქ რა გინდათ? – ძლივს ამოღერღა შიშისგან დაპატარავებულმა ქალმა და კიდევ უფრო მიეჭყლიტა კუთხეს.
– ნუ ღელავთ, ძალიან გთხოვთ! ღმერთს გეფიცებით არაფერი გემუქრებათ. პოლიცია მეძებს... მე არც ყაჩაღი ვარ და არც მკვლელი. პირიქით თავად ვარ მსხვერპლი... ვიცი, ახლა ამის დაჯერება გაგიჭირდებათ, მაგრამ უნდა მენდოთ...
– აქ როგორ ამოძვერით? – შეძლო და შეაწყვეტინა, რადგან კაცის ხმაში რაღაცნაირი სითბო იგრძნო თითქოს. მოეჩვენა, რომ მართლა არ გავდა იგი ბოროტმოქმედს. მაგრამ პისტოლეტი! რად უნდოდა პისტოლეტი, თუ... და თვალი ქამრისკენ გაექცა.
– პისტოლეტი „გაზის“ არის ქალბატონო, ნებართვაც მაქვს და სიამოვნებით გაჩვენებდით მოწმობას ზედ ჩემი სახელი და გვარი რომ არ ეწეროს. გაიღიმა მამაკაცმა. – რაც შეეხება აქ ამოძრომას, ჩვენს ქალაქში მეორე სართულის აივნები საკმაოდ დაბალია, თანაც, თქვენს ქვედა მეზობელს ფანჯრების წინ ვეებერთელა გალია აუშენებია, გარაჟად იყენებს, ალბათ... კიდევ ერთხელ უმორჩილესად გთხოვთ, დამშვიდდით. ცოტა ხანს გავჩერდები აი აქ, სადაც ვდგავარ და წავალ. ახლავე წავიდოდი, მაგრამ ჩამავლებენ და დავიღუპები... დაპატიმრების არ მეშინია. უბრალოდ, თუ გარეთ არ ვიქენი, სიმართლეს ვერ დავამტკიცებ. არადა ვალდებული ვარ ეს მოვახერხო. მარტო ჩემი ბედი არ წყდება ახლა, არის ხალხი ვინც ჩემზე უარეს დღეშია და იმათი შველა მხოლოდ მე შემიძლია, გეფიცებით სიმართლეს ვამბობ... ნუთუ ვერ ხვდებით, რომ ბოროტმოქმედები ასეთი ტონით არ ლაპარაკობენ, არც ამდენ ბოდიშს იხდიან და არც იმას აღიარებენ, ჩემი პისტოლეტი ნახევრად სათამაშოაო...
ბოლო სიტყვებმა აშკარად სასიკეთოდ იმოქმედეს ქალზე...
„მართლაც არ გავს ბოროტმოქმედს... თითქოს“ – ისევ გაიფიქრა და პირველად შეათვალიერა თავიდან ბოლომდე: საშუალოზე მაღალი იყო, შავი მაისური ეცვა და ჯინსის შარვალი. კედელზე მიკრული ელექტროლამფის მინავლებილი შუქი მარჯვენა მხარზე ეცემოდა და სახეს საკმარისად
არ უნათებდა, მაგრამ ძნელი დასადგენი არ ჩანდა, რომ არც ჭაბუკი გახლდათ და არც ხანდაზმული.
– რატომ მაინცა და მაინც ჩემს აივანზე ამოძვერით? რა იცოდით, რომ მარტო ვიყავი?
– აკი გითხარით, თქვენი აივანი ადვილად დასაპყრობია. თქვენს მეზობლებს, ვინც პირველზე ცხოვრობს, ყველას გისოსები აქვთ და მეორეზე
ჩუქება
