ცამეტი მიზეზი – სერ, როდის გნებავთ, რომ თქვენმა გზავნილმა ადრესატამდე მიაღწიოს? – მიმეორებს შეკითხვას ფოსტის ოპერატორი.
თავი მისკდება. თითებს მარცხენა საფეთქელზე ძლიერად ვიჭერ და ისე ვპასუხობ:
– სულერთია.
ოპერატორი ამანათს იღებს. ოცდაოთხი საათიც არ გასულა მას შემდეგ, რაც ეს ფეხსაცმლის ყუთი ჩემს პარმაღზე აღმოვაჩინე. ახლა ისევ ყავისფერ ქაღალდშია გახვეული და საგულდაგულოდ დაწებებული, თუმცა ამჯერად სხვა მისამართზე იგზავნება – მომდევნო ადრესატთან ჰანა ბეიკერის სიიდან.
– ბეიკერის ცამეტეული, – ვბუტბუტებ და საკუთარი თავი მძულს.
– უკაცრავად, რა ბრძანეთ?
თავს ვაქნევ და ვეკითხები:
– რამდენი უნდა გადავიხადო?
ოპერატორი ყუთს თხელ სასწორზე ათავსებს და კლავიატურაზე ფასის აკრეფას იწყებს.
გაზგასამართ სადგურზე ნაყიდ ყავის ჭიქას დახლზე ვდგამ და ეკრანს ვაკვირდები, შემდეგ საფულიდან რამდენიმე კუპიურას ვიღებ, ჯიბეში ხურდას ვიჩხრეკ და ფულს დახლზე ვდებ.
– ეტყობა, ყავამ ვერ გამოგაფხიზლათ, – მაიმედებს ოპერატორი, – ერთი დოლარი აკლია.
დოლარს ვაწვდი და თვალებს ვიფშვნეტ, რომ როგორმე გამოვფხიზლდე. ყავას ვწრუპავ, მაგრამ ისე უგემურად ნელთბილია, რომ გადაყლაპვა მიჭირს. მაინც უნდა დავლიო, უნდა გამოვფხიზლდე. თუმცა, იქნებ უკეთესიც იყოს, მთელი დღე ნახევრად მძინარემ გავატარო, რომ დღევანდელი დღე გადავიტანო?!
– ადრესატთან ხვალ ან ზეგ იქნება, – მეუბნება ოპერატორი და ყუთს უკან მდგარ ურიკაში აგდებს.
წესით, სკოლის შემდეგ უნდა მოვსულიყავი. ახლა კი ჯენის სიმშვიდე უფრო მალე დაირღვევა. მაგრამ ღირსია.
აი, ხვალ ან ზეგ სკოლიდან დაბრუნდება და კართან ამანათს იპოვის. თუ დაბრუნებას მშობლები დაასწრებენ, მაშინ საწოლზე დახვდება. ჯენის სასიამოვნო მღელვარება შეიპყრობს, ისევე, როგორც მე, როცა ვიპოვე.
გამომგზავნის მისამართი არ ეწერა. ნეტა დაავიწყდათ თუ განგებარ დააწერეს? იქნებ საიდუმლო თაყვანისმცემელი მყავს?
– ქვითარი გნებავთ?
უარის ნიშნად თავს ვაქნევ, თუმცა, ქვითარი მაინც იბეჭდება, ოპერატორი ახევს და სანაგვეში აგდებს.
ქალაქში ერთადერთი ფოსტა გვაქვს. საინტერესოა, ჩემამდე ვინც მიიღო ამანათი, ყველას ეს ოპერატორი ემსახურებოდა? იქნებ დანარჩენებმა ქვითრები სახსოვრად შეინახეს, კომოდში ჩაჩურთეს ან კედელზე მიაკრეს?..
ლამისაა, ქვითარი მოვითხოვო, ვუთხრა, რომ გადავიფიქრე.
მაგრამ არა, სახსოვარი რომ მნდომებოდა, კასეტების ასლს გადავიღებდი ან რუკას შევინახავდი. ამის მოსმენა აღარ მინდა, თუმცა ჰანას ხმა არასოდეს დამავიწყდება. ეს სახლები, ქუჩები და სკოლაც ყოველთვის მას გამახსენებს.
ამანათი კი თავის გზას აგრძელებს. უკვე ვეღარაფერს შევცვლი. ფოსტიდან ქვითრის გარეშე გამოვდივარ.
მარცხენა წარბთან ტკივილს ისევ ვგრძნობ. ყავას მომჟავო გემო აქვს. რაც უფრო ვუახლოვდები სკოლას, მით უფრო სუსტად ვგრძნობ თავს. მგონია, ცოტაც და გონებას დავკარგავ.
მინდა კიდეც, რომ ასე მოხდეს. მინდა სუროში ჩავეფლო, რადგან როგორც კი ამ სუროს გავცდები, ტროტუარი მოუხვევს და სკოლის კუთვნილი ავტომობილების სადგომს გაუყვება. შემდეგ სკოლის წინ გაზონის გადაჭრა და შენობაში შესვლა მომიწევს; დერეფანს გავივლი, მოსწავლეების პირად კარადებსა და საკლასო ოთახებს შორის ჩავივლი და პირველ გაკვეთილზე შევალ.
იქ, მოსწავლეების მერხების წინ, ბატონი პორტერის მაგიდა დგას, იმ ბატონი პორტერისა, რომელიც ბოლოა ჰანა ბეიკერის სიაში. ოთახის შუაგულში, მარცხნივ კი თვით ჰანას ცარიელი მერხია.
ჩუქება
