პროლოგი დავიბადე 1914 წელს, შუა დასავლეთის დიდი ქალაქის მყარ, აგურის სამსართულიან სახლში. ჩემი მშობლები სიამტკბილობით ცხოვრობდნენ. მამაჩემს ხეტყის ბიზნესი ჰქონდა. ჩვენს სახლს გარშემო მაღალი ღობე ერტყა, წინა ეზოში მოლი იყო, უკანა ეზოში - ბაღი და თევზების გუბურა. მახსოვს მეფარნე, რომელიც ფარნებს ანთებდა, მახსოვს დიდი შავი მბზინავი „ლინკოლნი“ და კვირაობით პარკში სეირნობა. დღეს ამ უსაფრთხო, უზრუნველი ცხოვრების არც ერთი რეკვიზიტი აღარ არსებობს - სამუდამოდ გაქრა. კი შემიძლია მოგიყვეთ მეზობლად მცხოვრებ გერმანელ ექიმზე, უკანა ეზოში მორბენალ ვირთხებზე, დეიდაჩემის ელექტრომობილსა და გუბურაში მცხოვრებ შინაურ გომბეშოზე, მაგრამ ალბათ არ ღირს ნოსტალგიური მოგონებებით თქვენთვის თავის მობეზრება.
სიმართლე ითქვას, ჩემი ბავშვობის მოგონებები კოშმარების შიშითაა დაჩრდილული. სიმარტოვის მეშინოდა, სიბნელეში მარტო დაძინება მიჭირდა, რადგან სიზმარში ზებუნებრივ ურჩხულებს ლამის იყო ხორცი შეესხათ. მეშინოდა, ერთხელაც გავიღვიძებ და სიზმარი ცხადად მექცევა-მეთქი. მახსოვს, ყური მოვკარი, მოახლე ამბობდა, ოპიუმს თუ მოწევ, ტკბილად დაგეძინებაო და ჩავილაპარაკე:
- რომ გავიზრდები, მეც მოვწევ ოპიუმს.
ბავშვობაში რაღაცები მელანდებოდა. ერთხელ დილაადრიან გამეღვიძა და ჩემ მიერ აშენებულ სათამაშო სახლში მოთამაშე კაცუნები დავინახე. არ შემშინებია, მხოლოდ ცოტა გამიკვირდა. ოთხი თუ ხუთი წლის ასაკში უცნაური, გაურკვეველი ციებ-ცხელებისას ბოდვები დამეწყო და პირველად მომეჩვენა „კედლის ცხოველები“. ამ ჰალუცინაციას მას შემდეგ არა ერთხელ შეუხსენებია თავი.
ვსწავლობდი პროგრესულ სკოლაში, რომელსაც შუა დასავლეთის დიდი ქალაქისთვის სასახელო მოქალაქეები უნდა აღეზარდა: მომავალი ბიზნესმენები, იურისტები და ექიმები. გაუბედავი და მორცხვი ბავშვი ვიყავი, ფიზიკური ძალადობისა მეშინოდა. ერთი აგრესიული ლესბოსელი ყოველთვის თმაზე მექაჩებოდა, როცა დამინახავდა. სიამოვნებით გავუსივებდი სიფათს... თუმცა ის გოგო კარგა ხნის წინ ცხენიდან ჩამოვარდა და კისერი მოიტეხა.
შვიდი წლის ვიყავი, ჩემმა მშობლებმა „ხალხისგან გარიდება“ და გარეუბანში დასახლება რომ გადაწყვიტეს. იყიდეს სახლი დიდი ეზოთი, თევზის გუბურითა და ჭალით, სადაც ვირთხების ნაცვლად ციყვები ბინადრობდნენ და ქალაქისგან სრულიად მოწყვეტილებმა დაიწყეს ტკბილად ცხოვრება ხეებში ჩაფლულ ამ თავიანთ კაფსულში.
გარეუბნის კერძო სკოლაში განვაგრძე სწავლა. სპორტი დიდად არ მიყვარდა, მაგრამ ვერც იმას ვიტყვი, რომ მთლად მოუქნელი ვიყავი; ვსწავლობდი საშუალოდ, „ფრიადზე“ არა, მაგრამ არც ჩამორჩენილ მოსწავლედ ვითვლებოდი. განსაკუთრებით მათემატიკა და ტექნიკური საგნები მიზიდავდა. გუნდური შეჯიბრებები არასდროს მომწონდა და ყველანაირად თავს ვარიდებდი. ქრონიკულ სიმულანტად ვიქეცი. მომწონდა თევზაობა, ნადირობა და ლაშქრობა. ვკითხულობდი იმ დროს და ადგილას მცხოვრები ამერიკელი ბიჭისთვის უჩვეულოდ ბევრს: ოსკარ უაილდს, ანატოლ ფრანსს, ბოდლერს, ანდრე ჟიდსაც კი. ერთ ბიჭს დავუახლოვდი და შაბათობით ერთად ვიკვლევდით ძველ სამტეხლოებს, ველოსიპედით ვსეირნობდით და მდინარეებსა და გუბურებში ვთევზაობდით.
იმ პერიოდში ერთი სახლების მძარცველის ავტობიოგრაფიამ - „შენ ვერ გაიმარჯვებ“ - ჩამითრია. ავტორი ამტკიცებდა, ცხოვრების დიდი ნაწილი ციხეში გავატარეო. რატომღაც ციხე გარე სამყაროსგან მოწყვეტილი შუა დასავლეთის ქალაქის გარეუბნის მოსაწყენ ცხოვრებაზე უფრო საინტერესოდ მეჩვენებოდა. ჩემი მეგობარი ჩემს მოკავშირედ და თანამზრახველად წარმოვიდგინე. სადღაც მიტოვებული ფაბრიკა ვიპოვეთ, ფანჯრის მინები ჩავამსხვრიეთ და საჭრისი მოვიპარეთ. გამოგვიჭირეს და ჩვენს მშობლებს ზარალი აანაზღაურებინეს. ამის შემდეგ ჩემი მეგობარი შემეშვა, რადგან ჩემთან ურთიერთობის გამო თავისი წრიდან გარიყვა ემუქრებოდა. მალე მივხვდი, რომ ამ წრესთან, ანუ სხვებთან, შეთანხმება ან შეწყობა შეუძლებელი იყო და სრულ მარტოობაში აღმოვჩნდი.
გარემო დაცარიელდა, მოწინააღმდეგე არსად ჩანდა და მეც ჩემი თავგადასავლების ეულ გმირად ვიქეცი. ჩავდიოდი სრულიად უაზრო დანაშაულებს, რისთვისაც არავინ მსჯიდა. შევიპარებოდი უცხო სახლებში და უკან ხელცარიელი გამოვბრუნდებოდი. პირდაპირ გეტყვით, ფული საერთოდ არ მჭირდებოდა. ზოგჯერ ოცდაორკალიბრიანი თოფით დასახლებას დავივლიდი ხოლმე და ქათმებს ვესროდი. გზებზე გიჟივით დავაქროლებდი მანქანას, სანამ ავარიაში არ მოვყევი. სასწაულებრივად გადავრჩი, თან ფაქტობრივად უვნებელი - თუმცა ჭკუა ვისწავლე და მას შემდეგ მანქანის მართვისას სიფრთხილეს ვიჩენდი.
აშშ-ის სამი საუკეთესო უნივერსიტეტიდან ერთ-ერთში ჩავირიცხე. ინგლისური ლიტერატურის გარდა, თითქმის არც ერთი საგანი არ მაინტერესებდა. მძულდა უნივერსიტეტი და ის ქალაქი, სადაც ეს უნივერსიტეტი მდებარეობდა. იქაურობა ჩამკვდარი იყო. უნივერსიტეტი ინგლისური კოლეჯების უბადრუკი ასლი იყო, სავსე ინგლისური საჯარო სკოლების ასეთივე უბადრუკი ასლების კურსდამთავრებულებით. თავს მარტოსულად ვგრძნობდი. არავის ვიცნობდი, უცნობებს კი ყველასთვის სასურველი ტიპების დახურული საზოგადოება ყოველთვის აგდებით უყურებდა.
სრულიად შემთხვევით რამდენიმე მდიდარი უცხოელი ჰომოსექსუალი გავიცანი. ეს ხალხი მთელ მსოფლიოში მოგზაურობს და ნიუ-იორკიდან დაწყებული კაიროთი დამთავრებული საეჭვო რეპუტაციის სასტუმროებსა თუ რესტორნებში ყველგან თავისნაირებს დაეძებს. როგორც სოციოლოგები იტყვიან, ცხოვრება ახლებურად დავინახე, მათი ლექსიკა, ჩვევები და სიმბოლიკა შევისწავლე. თუმცა თავდაპირველმა აღფრთოვანებამ გადამიარა და მათთან კავშირი თანდათან გავწყვიტე, რადგან
ჩუქება
