კილიმანჯაროს თოვლიანი მთა

კილიმანჯაროს თოვლიანი მთა  
კილიმანჯარო მარადთოვლიანი მთაა, 19710 ფუტის სიმაღლისაა, და აფრიკაში ამ სიმაღლე მთა მეორე არ არისო, ამბობენ. მის დასავლეთ მწვერვალს ``Ngai Ngais`` - ს, ანუ ღვთის სახლს უწოდებენ. ზედ მწვერვალთან ლეოპარდის გაყინული და გამოფიტული გვამი გდია. კაცმა არ იცის, რამ აიყვანა იმ სიმაღლეზე.
_ საოცარია, სულ აღარ მტკივა, - თქვა მან, - ასე იწყება ხოლმე, ეს არის პირველი ნიშანი.
_ მართლა არ გტკივა?
_ სავსებით. ოღონდ ამ სუნს რა ეშველება. მომიტევე, ალბათ გულს გირევს.
_ კარგი ერთი, თუ ღმერთი გწამს.
_ აბა, შეხედე, - თქვა კაცმა, - ნეტა ვიცოდე, ასე რა იზიდავთ - სუნი, თუ სანახაობა.
მიმოზის გადმობურულ ჩრდილში იწვა კაცი, და როცა მზისგან ალმურმოკიდებულ მინდორს გახედა, სამი უშველებელი ფრინველი შენიშნა - ფეხები უტიფრად გაეჩაჩხათ და ჩაცუცქულიყვნენ, ცაში კი ერთი დუჟინი ასეთივე ფრინველი დასრიალებდა, მათი ჩრდილები მიწაზე ელვის სისწრაფით დაქროდა.
_ რაც საბარგო მანქანა გაგვიტყდა, სულ აქ ირევიან, -   განაგრძო კაცმა, - დღეს პირველად დაეშვნენ მიწაზე, წინათ ძალიან გულმოდგინედ ვაკვირდებოდი, იქნებ როდესმე მოთხრობაში გამოვიყენო - მეთქი. ახლა უკვე სასაცილოდ მეჩვენება.
_ ნეტა არ აიხირებდე! - უთხრა ქალმა.
_ ჩემთვის ვლაპარაკობ, გულს ვიოხებ, - უთხრა კაცმა, - ოღონდ ეს არის, რომ შენს შეწუხებას ვერიდები.
_ შენც ხომ იცი, რომ ამითი მე არა ვწუხდები, - მიუგო ქალმა, - პირიქით, ის მიშლის ნერვებს, რომ ხელფეხშეკრულივითა ვარ, ვერაფერი გამიკეთებია. რამდენადაც კი შეიძლება, მხნედ უნდა ვიყოთ და ისე ველოდოთ თვითმფრინავს.
_ უცადე, მანამ მოვიდოდეს!
_ მითხარი მაინც, რა გაგიკეთო. ნუთუ არაფერი შემიძლია!
_ შენ შეგიძლია ფეხი მომკვეთო და შეაჩერო. თუმცა ეგეც მეეჭვება. ან არადა, მესროლო და გამათავო. უკვე მარჯვედ ისვრი. აკი მე თვითონ გასწავლე სროლა!
_ კარგი რა, თუ ღმერთი გწამს. გინდა წაგიკითხო?
_ რა უნდა წამიკითხო?
_ შევარჩევ რამეს ჩანთაში, რაც არ წაგვიკითხავს.
_ ვერ მოვისმენ, - უთხრა კაცმა, - ყბედობა გაცილებით ადვილია. ჩვენ ვჩხუბობთ და ამითი დრო გაგვყავს.
_ მე როდის გეჩხუბები. სადა მაქვს ჩხუბის თავი. ნუღარც ვიჩხუბებთ. რა ვუყოთ, რომ ნერვები მოგვეშალა. იქნებ დღესვე გამოგვიგზავნონ საბარგო მანქანა, ან თვითმფრინავი გამოჩნდეს.
_ სულ ერთია, ფეხსაც არ მოვიცვლი აქედან, - თქვა კაცმა, - რაღა აზრი აქვს წასვლას. ეს არის, შენ გეშველება.
_ რა სილაჩრეა!
_ დააცადე კაცს, დამშვიდებით ამოხდეს სული, რაღას ლანძღავ! გინება რომ საქმეს შველოდეს!
_ არ მოკვდები.
_ რას სულელობ - ვკვდები და ეს არის. აბა, იმ აქოთებულებსა ჰკითხე, - იქითკენ გაიხედა, სადაც ის უშველებელი, ბინძური ფრინველები ჩაცუცქულიყვნენ და გატიტვლებული თავები აჩეჩილ ბუმბულში ჩაერგოთ. ახლა მეოთხეც დაეშვა დაბლა. ცოტაზე წაფაფხურდა და მერე ბაჯბაჯით წავიდა დანარჩენებისაკენ.
_ მაგათ რას უყურებ, კარავი თუ დალანდეს სადმე, მაშინვე იქ გაჩნდებიან. და კაციშვილი არ აქცევს ყურადღებას. თვითონვე თუ არ დაჰყარე ფარ-ხმალი, არ მოკვდები.
_ ეგ სად ამოიკითხე? ჰოი, რა რეგვენი ხარ!
_ სხვაზედაც უნდა იფიქრო.
_ მადლობა ღმერთს, ჩემი დღე და მოსწრება მეტი არაფერი მიკეთებია.
კაცი ისევ მიწვა და ერთხანს ხმა არ გაუღია, გაჰყურებდა გაფიცხებული მინდვრისაგან ალაპლაპებულ ჰაერს და თვალს ბუჩქებს უწვდენდა. ხედავდა ქურციკებს, სულ გალეულებსა და თეთრებს ამ ყვითელ ფონზე, უფრო შორს კი - ზებრის ჯოგს, რომელიც ბუჩქების სიმწვანეში ქათქათა თეთრი ჩანდა. შესანიშნავი ადგილი შეერჩიათ კარვის გასაშლელად, დაბურული ხეების ქვეშ, ზედ მთის ძირში ანკარა წყალი, და სულ ახლოს, იქვე ნახევრად დამშრალი წყარო, რომელსაც დილდილაობით კაკბების გუნდი გადაუფრენდა ხოლმე.
_ არ გინდა, რამე წაგიკითხო? - ჰკითხა ქალმა, იგი საწოლთან იჯდა, ტილოს დასაკეც სკამზე, - აგერ ნიავმაც წამოუბერა.
_ არ მინდა. მადლობელი ვარ.
_ იქნებ მანქანაც გამოჩნდეს.
_ ჩემთვის სულ ერთია, გამოჩნდება თუ არა.
_ ჩემთვის - არა.
_ ასეა ხოლმე - რაც ჩემთვის სულ ერთია, შენთვის არ არის სულერთი.
_ ეს არცთუ ისე ხშირად ხდება, ჰარი.
_ მოდი, დავლიო?
_ გაწყენსო, გითხრეს. ბლეიკსაც ასე აქვს, ალკოჰოლს ერიდონო. ნუ დალევ.
_ მოლო! - გასძახა კაცმა.
_ აქა ვარ, ბვანა.
_ სოდიანი ვისკი!
_ ახლავე, ბვანა.
_ ნუ დალევ, - უთხრა ქალმა, - სწორედ ამას ჰქვია ფარ-ხმალის დაყრა. ვნებსო, გეუბნებიან. მეც ხომ ვიცი, რომ გაწყენს.
_ რას ამბობ,