არტისტების კაფე კაფეში ყველაზე მეტად ვგრძნობ, ესპანელი რომ ვარ.
სანტიაგო რამონიკახალი
I
ტრიალა კარი თავისი ღერძის ირგვლივ ბრუნავს. ტრიალა კარი, თავის ღერძზე რომ შემოტრიალდება, მსუბუქად, ნაზად ჭრიალებს. კარს ოთხი განყოფილება აქვს, ოთხი სექცია; თითო სექციაში ორ-ორი პოეტი ეტევა, თუ ისინი გამხდრები არიან და მათი სულები ხორცს აღემატება. ტრიალა კარის განყოფილებები ჭყინტი ყველის ნაჭრებს ჰგვანან. რბილი, თეთრი ყველის ნაჭრებს, ძალ-ღონის აღმდგენ, მეძუძური ქალების საჭმელ ყველს. კარს მთელ სიგრძეზე ჯაგრისი აქვს დაყოლებული, რომელიც ქუჩიდან შემოჭრილ ცივ ჰაერს აკავებს. ტრიალა კარი - თუ საშუალება მოგეცემა, შეგიძლია გამოიყენო, როგორც მახვილგონივრული შედარება, რაღაც მეტაფორის მსგავსი.
- უესკში პოეტების კონკურსი დაიწყო. ჯილდო - ყვავილი და სამი ათასი პესეტი. თემა თავისუფალია.
პოეზიაც მახვილგონივრული შედარებებითაა აღსავსე. თოვლის თეთრი სუდარა ახლა მოდაში აღარ არის. ახლა მოდაშია სიტყვების თამაში და კალამბურები, როგორც, მაგალითად, მანდილი - მაძღარი სიტყვაა, როგორც „სადილი“ ან „ბზეც“ ისევე ყვითელია, როგორც „მზე“. მანდილოსნები სუქდებიან, მერე რა მოხდა. მანდილოსნები ლექსებსაც წერენ და პროზასაც. არც მაგას აქვს დიდი მნიშვნელობა. ყველაფერი დამოკიდებულია შინაგანი სეკრეციის ჯირკვლებზე.
პოეტები შეექცევიან რძიან ყავას, რომელიც ყოველთვის ძალას მატებს. ზოგიერთები ხანდახან თავს იკავებენ და თოთხმეტ რეალს ზოგავენ. სამაგიეროდ, მანდილოსნები არასოდეს იკავებენ თავს. მანდილოსნები ხარბები არიან.
- მომიტანეთ რძიანი ყავა.
პროვინციელ ჭაბუკს თავაზიანობა მოეძალა.
- ანისულის ლიქიორს ხომ არ ინებებდით? თუ საწინააღმდეგო არაფერი გაქვთ, მე გიმასპინძლებთ.
- გმადლობთ, ჩემო მშვენიერო!
პროვინციელი ჭაბუკი აჭარხლდა და უნებურად მზერა სენიორას სავსე მკერდს მიაპყრო. მათთან, პროვინციაში ასეთი რამ არ ხდება, მათთან, პროვინციაში, მანდილოსნები ჩასუქებულნი კი არიან, მაგრამ ლექსებს არ წერენ. ისინი წინდებს ქსოვენ და ქარგავენ. მათთან, პროვინციაში, მანდილოსნებს ძროხის სუნი ასდით, მაგრამ ანისულის ლიქიორს არ სვამენ; ისინი შოკოლადს მიირთმევენ, ისიც ხანდახან.
პროვინციელი ჭაბუკი ძალას იკრებს. უფრო გაბედულად, ჭაბუკო!
- მადლობის თქმად არ ღირს.
მანდილოსანი, რომელსაც ჯანიანი მკერდი უღელავს, ღრმად ამოიოხრებს. ქალს, რომელსაც ჯანიანი მკერდი აქვს, თმა სცვივა. ყოველ დილით თავზე თმის ძირებში გოგირდოვანი ლოსიონი უნდა შეიზილოს.
- ამგვარად, თქვენ მადრიდში ბრძანდებით, არა?
- დიახ, როგორც ხედავთ...
- მშვენიერია, მშვენიერი!
სხვა დღეებში ამ ფრაზის ნაცვლად სხვა წარმოითქმება:
- აი, რა უნდა გითხრათ და, სერიოზულად უნდა მოგახსენოთ, რომ ბალზაკი... ან რა სალაპარაკოა, უსიტყვოდაც ცხადია!
პროვინციელი ჭაბუკი იწყებს ფიქრს ბალზაკზე, მაგრამ იგი სტენდალში ერევა. არა, „მადამ ბოვარის“ ავტორში, მოიცა, რა ჰქვია...
მაღალმკერდიან ქალს ყოველდღე ეცვლებოდა გუნება:
- რა მოგივიდა, როსაურიტა?
პროვინციელი ჭაბუკი ფიქრობს, ცოტა არ იყოს, უხერხულია, ისეთ ჩათქვირებულ ქალს როსაურიტა უწოდო.
- არა მიშავს, კარგად ვარ. ო, ჩემო ძვირფასო! დიდი მადლობა!
- რა სათქმელია.
ამ ფაშფაშა სენიორას სასაუბრო არასოდეს ელეოდა.
- ნეტა რა ვჭამე ისეთი, მთელი დღეა მაბოყინებს.
- კუჭი არ ინელებს. სოდა დალიეთ.
პროვინციელი ჭაბუკი ვერ ბედავს როსაურიტას „შენობით“ მიმართოს. პროვინციელი ჭაბუკი მეტად თავაზიანია უფროსებთან.
გვერდით მაგიდასთან კარგად ჩაცმული ბატონები პოეზიაზე საუბრობენ.
- შეგიძლია სამი დურო მასესხო? ხვალ დაგიბრუნებ.
მას, ვინც სამ დუროს სესხულობს, დიდი თანხა ერგება - პოეტების კონკურსის პრემია. მას, ვინც სამ დუროს სესხულობს, დიდი კრედიტი აქვს.
- ლა-კორუნიაში პრემია მიიღეთ?
ის, ვინც სამ დუროს სესხულობს, ელეგიურად ოხრავს.
- ლა-კორუნია!
მაგიდის თავზე დაფრინავს სიჩუმის წუთიერი ანგელოზი, ჭერს მიასკდება და ტელეფონის ჯიხურში გაუჩინარდება.
როსაურიტა ოლას შეექცევა, თან ანისულის ლიქიორს აყოლებს.
- გემრიელია!
პროვინციელი ჭაბუკი ფიქრობს: ახლა კი დროა!
როსაურიტა უბიდან ქაღალდის ფურცლებს იღებს და ოფიციანტისგან ნათხოვარი ფანქრით რამდენიმე სიტყვას იწერს. მერე ფურცლებს ისევ უბეში ინახავს - დაკუჭულ, თბილ, ნამიან ფურცლებს.
- ეს რა იქნება?
- სოლო.
კაფეში, ახლა მეტროს სადგურ „ანტონ მარტინს“ რომ მიაგავს, ეს წუთია შემოვიდა აკანკალებული მოხუცი. მას ყბის პროთეზი აქვს, შარდის შეუკავებლობა სჭირს და ალბასეტში ქალიშვილი მონაზვნად ჰყავს აღკვეცილი.
- დღევანდელ პოეტებს რაც ემართებათ, ყველაზე უკეთ მე ვიცი. ეგღა მაკლია, არ ვიცოდე!
კაფეში მყოფნი არ ეკითხებიან, რა ემართებათ დღევანდელ პოეტებს. ბედი არ სწყალობს მოხუცს!
მსახური ქალი ტელეფონთან უხმობს:
- სენიორ გარსია პერეს!
ეს დაძახილი - „სენიორ გარსია პერეს“ კაფეში სხვა საუბრების რაღაცნაირ აკომპანემენტად გაისმის.
- პეპე, შენ გეძახიან!
- მოვდივარ.
დონ მამედი შემწვარ ფრინველს წააგავს; ადამიანს მოგინდება, ფეხებში ხელი სტაცო და ეგრევე შეჭამო თავიან-ფეხებიანად, გამოუშიგნავად.
- ოფიციანტო, ერთი ჭიქა