პროლოგი
ბობოქარ მდინარეში ქვა ჩააგდეთ და დააკვირდით, რა მოხდება. ისეთი - არაფერი... იმ ადგილას პატარა ჭავლი გაჩნდება, ქვის ყრუ დგაფუნს კი მდინარის ხმა ჩაახშობს. ეგ იქნება და ეგ.
აი, ქვას რომ ტბაში გადაუძახოთ, სულ სხვა ეფექტს მიიღებთ, თანაც უფრო ხანგრძლივს: ერთბაშად შეიძვრის ტბის მდორე წყალი. ქვის ჩავარდნის ადგილას ჯერ ერთი წრე გაჩნდება, მას კიდევ ერთი წრე მოჰყვება, მერე - კიდევ ერთი... და სულ მალე, ტბის მოსარკულ ზედაპირს მთლიანად მოედება ეს მღელვარება, რომელიც მხოლოდ მაშინ ჩაცხრება, როცა ტალღები ნაპირს მიაწყდებიან.
მდინარე ისე მიიღებს თავის ისედაც მშფოთვარე წიაღში შემოჭრილ ქვას, როგორც მორიგ „ამრევს.“ არ იუცხოებს, არ შეუდრკება. აი, ტბა კი ქვის ჩავარდნის შემდეგ ერთიანად შეიცვლება.
ელა რუბინშტეინის ცხოვრება ორმოცი წლის განმავლობაში სწორედ მშვიდ ტბას ჰგავდა. ეს იყო ჩვევების, მოთხოვნილებებისა და სასურველი არჩევანის წინასწარ განსაზღვრული თანამიმდევრობა. შესაძლოა, ასეთი ცხოვრება ვინმეს მონოტონური მოეჩვენოს, მაგრამ ელას იგი არა და არ სწყინდებოდა.
ბოლო ოცი წლის განმავლობაში თავის ყველა სურვილს, ახალგაცნობილ ადამიანს, თუ გადაწყვეტილებას გათხოვილი ქალის თვალით აფასებდა.
ელას ქმარი, დევიდ რუბინშტეინი, წარმატებული სტომატოლოგი იყო, ბევრს მუშაობდა და შემოსავალიც საკმარისად ჰქონდა. ელა ხედავდა, რომ მათი ურთიერთობა ვნების სიმძაფრით არ გამოირჩეოდა, მაგრამ მტკიცედ სწამდა, რომ ხანგრძლივი ცოლქმრული ცხოვრების შემდეგ ემოციები უკან იხევს. მისი აზრით, ცოლ-ქმრისთვის სხვა რამ უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე ვნება და სიყვარული - მაგალითად, ურთიერთგაგება, გულისხმიერება, თანაგრძნობა და ის, რაც ადამიანს ღმერთთან ასე აახლოებს: მიმტევებლობა. ელას მიაჩნდა, რომ ამ ყველაფერთან შედარებით სიყვარული მეორეხარისხოვანია და მხოლოდ რომანებსა და ფილმებში ცოცხლობს. იქ ხომ პერსონაჟი უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე თავად ცხოვრება, სიყვარული კი ლამის ლეგენდის მასშტაბებს იძენს...
ამ ოჯახის პრიორიტეტთა სია შვილებით იწყებოდა. წყვილს ჰყავდა მომხიბლავი ქალიშვილი - კოლეჯის სტუდენტი ჯენეტი და მოზარდი ტყუპი - ორლი და ეივი.
აქვე უნდა მოვიხსენიოთ ოჯახის კიდევ ერთი წევრი - თორმეტი წლის ოქროსფერი რეტრივერი სპირიტი - ლეკვობიდან ელას განუყრელი მეგობარი და სეირნობის დროს მისი უცვლელი თანამგზავრი.
ძაღლი დაბერებულიყო, ქონი მოჰკიდებოდა, სმენა სრულიად წართმეოდა, თითქმის დაბრმავებულიყო. მისი დღეები დათვლილი იყო, მაგრამ ელას ამაზე ფიქრი ისე თრგუნავდა, მზად იყო, მისი უკვდავება ერწმუნა. დიახ, მას ეს თვისება გამოარჩევდა: არასოდეს უსწორებდა თვალს დასასრულის გარდაუვალობას, იქნებოდა ეს სიცოცხლის, რაიმე ჩვევის, ერთი ეტაპის თუ ცოლქმრული ცხოვრების დასასრული.
რუბინშტეინები მასაჩუსეტსის შტატში, ნორთჰემპტონში, დიდ ვიქტორიანულ სახლში ცხოვრობდნენ. შენობას განახლება არ აწყენდა, თუმცა, მაინც დიდებული სახლი იყო - ხუთი საძინებლით, სამი აბაზანით, ძვირფასი ხის პრიალა იატაკით, სამი მანქანის სამყოფი ავტოფარეხით, ე.წ. ფრანგული კარითა და (რაც ყველაზე მიმზიდველი იყო) ღია ცისქვეშა ჯაკუზით!
ოჯახის თითოეული წევრის ჯანმრთელობაც დაზღვეული იყო და მანქანებიც. საპენსიო უზრუნველყოფაც განაღდებული ჰქონდათ, სწავლის საფასურსაც ზოგავდნენ და ერთობლივი საბანკო ანგარიშებიც ჰქონდათ გახსნილი. სახლის გარდა ორი პრესტიჟული ბინის მფლობელები იყვნენ - ბოსტონსა და როდ აილენდში. რუბინშტეინების წყვილი ძალ-ღონეს არ იშურებდა, რომ ეს ყველაფერი ჰქონოდათ.
დიდი, ფუსფუსა სახლი, ბავშვები, მოხდენილი ავეჯი და შინ გამომცხვარი ღვეზელების სურნელი - ყოველივე ეს, მავანთა აზრით, შესაძლოა, მეტისმეტად სქემატურად გამოიყურებოდა, მაგრამ რუბინშტეინებს სწორედ ეს მიაჩნდათ იდეალური ცხოვრების მოდელად. მათ ქორწინება სწორედ ასე წარმოედგინათ, ცოლქმრული ცხოვრებაც ამ წარმოდგენას დააფუძნეს და დარწმუნებული იყვნენ, ყველა თუ არა, ძალიან ბევრი ოცნება ასრულებული ჰქონდათ.
ბოლო ვალენტინობის დღეს ქმარმა ცოლს გულის ფორმის ბრილიანტის გულსაკიდი მიართვა, მისალოცი ბარათით: „ძვირფასო, მშვიდო, სულგრძელო და საოცრად მომთმენო! გმადლობ, რომ გიყვარვარ ისეთი, როგორიც ვარ. დიდი მადლობა, რომ ჩემი ცოლი ხარ. შენი დევიდი“.
ელას, ცხადია, ქმრისთვის არ გაუმხელია, მაგრამ ბარათი... ნეკროლოგად მოეჩვენა.
„ალბათ, ასე დაწერენ, როცა მოვკვდები, - გაიფიქრა მან, - ...თანაც, თუ გულწრფელები იქნებიან, შეიძლება შემდეგი სიტყვებიც დაამატონ: „ელა რუბინშტეინი იყო ადამიანი, რომელმაც მთელი ცხოვრება ქმარ-შვილს მიუძღვნა. ბრძოლა გადარჩენისთვის - აი, სად მოისუსტებდა ეს ქალბატონი; სიძნელეებთან გამკლავებისათვის საჭირო მზადყოფნა და შეიარაღება აკლდა! არ იყო გაბედული. ის კი არა, ამოჩემებული ყავის შეცვლაც კი უჭირდა...“
ამიტომ ვერავინ (თვით ელამაც კი) ახსნა, 2008 წელს - ოცწლიანი ცოლქმრული ცხოვრების შემდეგ - რატომ მოინდომა მან განქორწინება.
მიზეზი კი ერთადერთი იყო: სიყვარული...
ისინი ერთ ქალაქში არ ცხოვრობდნენ. თქვენ წარმოიდგინეთ, არც - ერთ კონტინენტზე. მეტსაც გეტყვით - მათ
ჩუქება
