ბაბუაწვერას ღვინო მშვიდად თენდებოდა. ქალაქს ჯერ კიდევ წყვდიადის საბანი ეხურა და ძილში ნებივრობდა. ჰაერი ზაფხულით გაჟღენთილიყო, ეს ნიავსაც ეტყობოდა. სამყარო ღრმად, აუღელვებლად სუნთქავდა. საკმარისი იყო, საწოლიდან წამომდგარიყავი და ფანჯრიდან გადაგეხედა, რომ იგრძნობდი: თავისუფლება და სიცოცხლე სწორედ ახლა იწყებოდა, ვინაიდან ზაფხულის პირველი დღე დადგა.
თორმეტი წლის დაგლას სპოლდინგმა გაღვიძებისთანავე შეისუნთქა ზაფხულის დღის გარიჟრაჟი. მესამე სართულზე იწვა, თავის თაღიან საძინებელში, და ივნისის ნიავს, არაჩვეულებრივ სიმაღლესა და ძალას გრძნობდა: ის ხომ ქალაქის ყველაზე მაღალ კოშკში იმყოფებოდა. ღამღამობით, როცა ხეები ერთმანეთს ტალღებად ეხლებოდნენ, ბიჭის მზერა შუქურას სხივივით სწვდებოდა მოშრიალე თელების, მუხებისა და ნეკერჩხლების ოკეანეს. ახლა კი...
- ბიჭოო... - ჩურჩულით წარმოთქვა დაგლასმა.
მთელი ზაფხული მის ხელში იყო, თითოეული დღე თავის ნებაზე შეეძლო გამოეყენებინა და შემდეგ კალენდარში გადაეხაზა. თავი ტურისტულ გზამკვლევში გამოსახულ ღვთაება შივად იგრძნო: მისი ხელები რას აღარ სწვდებოდა - ვაშლებს, ატმებსა და ღამეულ ქლიავს წყვეტდა. უკვე გრძნობდა, როგორ შეიმოსებოდა ხეებით, ბუჩქებითა და მდინარეებით! რა სიამოვნებით გაიყინებოდა ნაყინის მაღაზიის დათრთვილულ მაცივარში! რა ნეტარებით შეიბრაწებოდა ბებოს სამზარეულოში ათი ათას ვარიასთან ერთად!
ახლა კი ჩვეული მოვალეობის შესრულება უწევდა. კვირაში ერთხელ ნება ჰქონდა დართული, მძინარე დედ-მამა და უმცროსი ძმა ტომი მათ პატარა სახლში მიეტოვებინა და პაპას მანსარდის ჩაბნელებული ხვეული კიბე აერბინა, რათა იქ, თავის მისნურ კოშკში, ჭექა-ქუხილებსა და ხილვებთან ერთად გაეტარებინა ღამე, დილით კი რძის ბოთლების კრისტალისებრი წკარუნისათვის დაესწრო ადგომა და ჩვეული ჯადოქრობა აღესრულებინა.
რიჟრაჟის ბინდში ღია ფანჯარასთან გაჩერდა, ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა და ამოისუნთქა.
ქუჩის ლამპიონები მუქ ტორტში ჩარჭობილი სანთლებივით ერთბაშად ჩაქრა. ბიჭმა კვლავაც ამოუშვა მკერდიდან ჰაერი და თანდათან ყველა ვარსკვლავი გაქრა ციდან.
დაგლასს გაეღიმა. თითი გაიშვირა.
აი, აქ და, აი, აქ, ახლა კი იქ და, აიი, იქ...
ჩაბნელებულ მიწაზე ერთიმეორის მიყოლებით ყვითელი კვადრატები გამოიკვეთა, როცა სახლებმა განათებული თვალები დაჭყიტეს. ფანჯრების შუქები ნათელ წერტილებად მოეფინა დაბინდულ მიდამოს.
- აბა, ყველამ დაამთქნაროს. ყველა წამოდგეს.
დიდი სახლი თითქოს ოდნავ შეირხა.
- პაპა, წყლიანი ჭიქიდან ამოიღე შენი კბილების პროთეზი! - ამის შემდეგ იმდენ ხანს შეიცადა, რამდენსაც ზრდილობა მოითხოვდა, - აბა, ბებოებო, ბლინები დააცხვეთ!
შებრაწული ცომის თბილი სურნელი მოეფინა დერეფნებსა და ოთახებს, ძილი გაუფრთხო სახლის მცხოვრებთ: ბიძებს, დეიდებს, სტუმრად ჩამოსულ ბიძაშვილ-მამიდაშვილებს.
- მოხუცების ქუჩავ, გაიღვიძე! მის ელენ ლუმის, პოლკოვნიკო ფრილაი, მისის ბენტლი! დაახველეთ, ადექით, თქვენ-თქვენი აბები მიიღეთ, ამოძრავდით! მისტერ ჯონას, შეკაზმეთ ცხენი, გამოაგორეთ ნაგვის ორთვალა და ქუჩებს ჩამოუარეთ!
ქალაქს რომ შუაზე კვეთდა, იმ ხევის გადაღმა მდგარმა პირქუშმა მდიდრულმა სახლებმაც გაახილეს ურჩხულის საზარელი თვალები. მალე დილის ქუჩებში ორი მოხუცი ქალი გამოჩნდა, თავიანთ ელექტრულ „მწვანე მანქანას“ მოასრიალებდნენ და ყველა შემხვედრ ძაღლს უქნევდნენ ხელს.
- მისტერ ტრიდენ, ფარეხისკენ, ცოცხლად!
ცოტა ხნის შემდეგ ქალაქის ტრამვაი აგურით მოკირწყლულ ქუჩებში გამოცურდა, თან ზევიდან ცისფერ ნაპერწკლებს ყრიდა.
- ჯონ ჰაფ, ჩარლი ვუდმენ, მზად ხართ? - ჩურჩულით მიმართა დაგლასმა ბავშვების ქუჩას, - მზად ხართ, მოიმარჯვოთ გაზონების ნამით ღრუბელივით გაჟღენთილი ბეისბოლის ბურთები? მზად ხართ, იქანაოთ ხეებზე ჩამოკიდებულ ბაგირებზე?
- დედა, მამა, ტომ, გაიღვიძეთ!
მოშორებით მაღვიძარები აწკრიალდა. ბოხი ხმით ჩამორეკა მერიის შენობის საათმა. ჩიტები ჟრიამულით გაიფანტნენ ხეებიდან და ბიჭის ნატყორცნ ბადესავით მოეფინნენ ზეცას. დაგლასმა დირიჟორის ჟესტით აღმოსავლეთისაკენ გაიშვირა ხელი.
მზე ამოდიოდა.
ბიჭმა მკლავები მკერდზე გადააჯვარედინა და გრძნეული ღიმილით გაიღიმა. აი, ასე, ჩემს სიტყვებზე ყველა წამოხტა და აფუსფუსდაო, გაიფიქრა. მშვენიერი სეზონი იქნება.
თითების ერთი გატკაცუნებით უკანასკნელი ნიშანი მისცა ქალაქს.
ხმაურით გაიღო კარი, ხალხი გარეთ გამოვიდა.
1928 წლის ზაფხული დაიწყო.
* * *
იმ დილით გაზონზე რომ გადაირბინა, დაგლას სპოლდინგმა სახით ობობას ქსელი გაარღვია. ჰაერში გაჭიმული უხილავი ბაწარი საფეთქელზე ოდნავ შეეხო და უხმოდ გაწყდა.
ამ უფაქიზესმა, მოუხელთებელმა შემთხვევამ ბიჭს ანიშნა: ეს დღე განსაკუთრებული უნდა ყოფილიყო. ის კიდევ იმიტომაც იქნებოდა განსაკუთრებული, რომ, როგორც მამამ აუხსნა დაგლასს და მის ათი წლის ძმას, ტომს, მანქანით მგზავრობისას, არის დღეები, მხოლოდ სურნელისაგან რომ შედგება. ასეთ დღეებში სამყარო შემოდის შენში ერთი ნესტოდან, მეორიდან კი გადის და ყნოსვის გარდა სხვა შეგრძნებები თითქოს არც კი არსებობს. არის კიდევ ისეთი დღეები, განაგრძობდა მამა, როცა შენს ყურს
ჩუქება
