ინდიელების სოფელიტბის ნაპირს მეორე ნავიც მიადგა. ნაპირთან ორი ინდიელი მგზავრებს ელოდა.
ნიკი და მამამისი კიჩოზე მოთავსდნენ, ინდიელებმა ნავს უბიძგეს, მერე ერთ-ერთი ნიჩბებს მიუჯდა. ბიძია ჯორჯი მეორე ნავის კიჩოზე ავიდა.ახალგაზრდა ინდიელმაც უბიძგა ნავს და წყალში შეაცურა. მერე ისიც ნიჩბებთან დაჯდა.
ორი ნავი მიცურავდა სიბნელეში. ნიკი წინა ნავს ვერ ხედავდა. მხოლოდ ნიჩბების ხმა ესმოდა ბურუსში. ინდიელები ნიჩბებს მაგრად უსვამდნენ.ნიკი მამას მიეყრდნო. მამამ მკლავები მოხვია ნიკს. ციოდა. მათი მენიჩბე ინდიელი თავგამეტებით უსვამდა ნიჩბებს, მაგრამ წინა ნავს მაინც ვერეწეოდნენ.
- სად მივდივართ, მამიკო? – ჰკითხა ნიკმა მამას.
- ინდიელების სოფელში. ერთი ინდიელი ქალი ძალიან ავადაა.
- ო, ო. – წარმოთქვა ნიკმა.
წინა ნავი უკვე ნაპირს მიუახლოვდა. ბიძია ჯორჯი სიგარას ეწეოდა სიბნელეში. ახალგაზრდა ინდიელმა მათი ნავი ნაპირზე აათრია. ბიძია ჯორჯმაორივე ინდიელს სიგარები მიაწოდა.
ნაპირიდან ყველანი დაცვარულ მინდორზე გადავიდნენ. წინ ფარნიანი ინდიელი მიუღძოდათ. მერე ტყეში შევიდნენ და ბილიკს დაადგნენ. ბილიკიგზაზე გადიოდა, გზა გორაკებში იკარგებოდა. აქ მეტი სინათლე იყო, რადგან ხეები ორივე მხარეს გაეკაფათ. ახალგაზრდა ინდიელი შეჩერდა და ფარანიჩააქრო. ყველამ გზა განაგრძო.
მოსახვევში ძაღლი გამოვარდა ყეფით. ქერქისმხდელების ქოხებიდან შუქი გამოდიოდა. ახლა სხვა ძაღლების გამოცვივდნენ. ინდიელებმაძაღლები გარეკეს. გზისპირა ქოხის ფანჯარაში სინათლე გამოჩნდა. საკებში მოხუცებული ქალი იდგა ფარნით ხელში.
ქაოხში ფიცრის საწოლზე ახალგაზრდა ინდიელი ქალი იწვა. უკვე მესამე დღეა მშობიარობდა. მთელი ბანაკის ხანშიშესული ქალები თავსეხვეოდნენ. კაცები გზაზე გასულიყვნენ და სიბნელეში თამბაქოს ეწეოდნენ. მოშორებით ისხდნენ, რომ ქალის კივილი არ გაეგონათ. როცა ნიკი და ორიინდიელი მამას და ბიძია ჯორჯს ქოხში შეჰყვნენ, ქალი მაშინაც კიოდა. იგი ქვედა საწოლზე იწვა და საბანში უზარმაზარი ჩანდა. თავი გვერდზე ჰქონდაგადაგდებული. ზედა საწოლზე მისი ქმარი იწვა. ამ სამი დღის წინ მან ნაჯახი მოიხვედრა ფეხზე და მძიმედ დაიჭრა. იგი ჩიბუხს აბოლებდა. ოთახში მძიმეჰაერი იდგა.
ნიკის მამამ ცხელი წყალი მოითხოვა. სანამ წყალი ცხელდებოდა, ნიკს ესაუბრებოდა.
- ამ ქალს ბავშვი უნდა ეყოლოს, ნიკ, – თქვა მან.
- ვიცი, – უპასუხა ნიკმა.
- არაფერიც არ იცი, – უთხრა მამამ. – ყური დამიგდე; ამას სამშობიარო შეტევებს ეძახიან. ბავშვს დაბადება უნდა, დედას განთავისუფლება. აი,ამიტომ კივის ეს ქალი.
- მესმის, – თქვა ნიკმა.
ამ დროს ქალმა ისევ დაიყვირა.
- მამიკო, არ შეგიძლია, რამე დაალევინო, რომ დაწყნარდეს?
- დამაწყნარებელი არა მაქვს, – უპასუხა მამამ. – არაფერი არ მოუვა. მე არც კი მესმის მისი კივილი, ვიცი, რომ არაფერი არ დაემართება.
ზედა საწოლზე ქმარი კედლისაკენ გადაბრუნდა.
სამზარულოდან ხანშიშესულმა ქალმა ექიმს ანიშნა, წყალი გაცხელდაო. ნიკის მამა სამზარეულოში გავიდა და თითქმის ნახევარი ქვაბი წყალიტაშტში ჩაასხა. დარჩენილ წყალში ჩაყარა რაღაც ინსტრუმენტები, რომლებიც ხელსახოცში ჰქონდა გახვეული.
- უნდა გამოიხარშოს. – თქვა მან და ხელების ბანა დაიწყო. სოფლიდან წამოღებულ საპონს ისვამდა ცხელი წყლით სავსე ტაშტში. ნიკი თვალსადევნებდა, როგორ ისვამდა მამა საპონს ხან ერთსა და ხან მეორე ხელზე. ექიმი გულდასმით იბანდა ხელებს და თან ლაპარაკობდა:
- იცი, ნიკ, როცა ბავშვები იბადებიან, ჯერ თავი გამოჩნდება ხოლმე. თუ ასე არ მოხდა, მაშინ ყველა ძალიან წვალობს. შეიძლება ამ ქალსოპერაცია დასჭირდეს. ახლავე გამოვარკვევ.
როცა დარწმუნდა, რომ ხელები კარგად ჰქონდა დაბანილი, ქოხში, შებრუნდა და საქმეს შეუდგა.
- თუ შეიძლება, საბანი გადააძრე, ჯორჯ, – სთხოვა ექიმმა ბიძია ჯორჯს. არ მინდა ხელი ვახლო.
მერე, როცა ოპერაცია დაიწყო, ბიძია ჯორჯსა და სამ ინდიელს ქალი ხელით ეჭირათ. ქალმა ბიძია ჯორჯს მკლავზე უკბინა. ახალგაზრდაინდიელმა, რომელიც ბიძია ჯორჯის ნავში იჯდა, გაიცინა. ნიკმა მამას ტაშტი დაუკავა. ოპერაცია დიდხანს გაგრძელდა.
მამამ ბავშვი აიყვანა; სუნთქვის გამოსაწვევად ხელი მიარტყა უკან და მერე ხანშიშესულ ქალს გადასცა.
- შეხედე, ნიკ, ბიჭია, – თქვა მამამ. – როგორ მოგწონს ასისტენტობა?
ნიკმა უპასუხა: – ძალიან მომწონს. – თან განზე იყურებოდა. არ უნდოდა შეეხედა რას აკეთებდა მამამისი.
- აბა, ყველაფერი დამთავრებულია! – თქვა მამამ და რაღაც ჩადო ტაშტში.
ნიკმა არ შეხედა.