წინასიტყვა მას შემდეგ ეს კედელი შეღებეს ან ჩამოფხიკეს და წარწერაც გაფერმკრთალდა. აგერ უკვე ორასი წელია ასე ეპყრობიან შუა საუკუნეების შესანიშნავ ეკლესიებს - მღვდელი ღებავს, ხუროთმოძღვარი ფხეკს, შემდეგ მოულოდნელად გამოჩნდება კიდევ სხვა და დაანგრევს კიდეც.
და აი, გარდა მოკრძალებული მოგონებისა, რომელსაც წიგნის ავტორი პარიზის ღვთისმშობლის ტაძარს უძღვნის, აღარაფერი შემორჩა არც მის კედელზე ამოკვეთილი იდუმალი სიტყვისგან და არც იმ უცნობი ბედისწერისგან, რასაც იგი ესოდენ სევდიანად გამოხატავდა. ადამიანი, რომელმაც ეს სიტყვა კედელზე დაწერა, რამდენიმე საუკუნის განმავლობაში ხალხის მახსოვრობიდან წაიშალა, ტაძრის კედლიდან კი სიტყვაც თითქმის გაქრა. შეიძლება თვით ტაძარიც მალე აღიგავოს პირისგან მიწისა.
სწორედ ამ სიტყვამ შექმნა ეს წიგნი.
თებერვალი, 1831.