ერლომ ახვლედიანის სცენარებისა და პიესის გამო
ერლომ ახვლედიანი უნიკალური პიროვნება გახლდათ. ღრმად რელიგიური წრფელი და საკუთარი თვისადმი დაუნდობელი. ბიბლიის კარგი მცოდნე, რაც არაერთხელ გაუზიარებია საკვირაო შეკრებებზე მოსულ მეგობართა შვილებისთვის. ამ ყველაფერს იმიტომ აღვნიშნავ, რომ დარწმუნებული ვარ, სწორედ მისმა პიროვნულმა თვისებებმა და მსოფლმხედველობამ განსაზღვრა მისი შემოქმედება და სტილი: უაღრესად ლაკონური, აღწერებისა და წიაღსვლებისგან თავისუფალი, იგავურად სიტყვაძუნწი, დიდაქტიკური და „კვიმატი“, სიკეთისა და სიავის, თეთრისა და შავის, ნათელისა და ბნელის მუდმივი დაპირისპირებით. რა თქმა უნდა, გამონაკლისი არც ეს სცენარები და პიესაა. ერლომი კარგად იცნობდა კინოს სპეციფიკას, ამიტომაც არაერთი ფილმისა და არაერთი სცენარის ავტორი, მონაწილე და წელში გამმართავია. აი, სცენარშიც, რომლის სათაურია „პური და ყველი“, რა ზუსტი და შესანიშნავი მიგნებაა, რომ პურის
ცხობა ხალხმრავალ, ტრანსპორტით აზიმზიმებულ ქუჩაში ხდება, რომ პური ჩვენი არსებობის საფუძველთა საფუძველია საყოველთაო ღირებულებაა. ამიტომ პურის დატეხა და ჩამორიგებაც ბიბლიურ ქმედებად აღიქმება. ასე იყო უხსოვარ დროს და ასეა დღესაც.
ერლომი თვითონ სიკეთის მაძიებელი იყო და პიესა „ბაბუა და შვილიშვილი“ სწორედ სიკეთის ძიებაზეა. სიკეთის მაძიებელი გლეხკაცი ბაბუაა. ეშმაკი კი ბოროტია, კუდიანია და ყოველ ღონეს ხმარობს დაუხლართოს ბაბუას სიკეთის გზები, შეაცდინოს, გადაიბიროს გამოუცდელი, გულუბრყვილო, ადვილად ამყოლი შვილიშვილი. ეშმაკის მიზანია ყველა ყველას დააშოროს. მათი დაპირისპირება საინტერესო, სახალისო, გონებამახვილი, კალამბურებით სავსე დიალოგებით არის გადმოცემული. ყოველ ჯერზე ბაბუა ახერხებს გამოარიდოს ეშმაკის გავლენას თავისი შვილიშვილი და კვლავ დააყენოს სიკეთის ძიების გზაზე. აღსანიშნავია რომ ზუსტად არიან შერჩეული პერსონაჟები: ვაჭარი, გოგონა და თხა, და რაც მთავარია, მარად შრომის მაძიებელი და ენამახვილი ვირი, შესანიშნავია ერლომის გამომგონებლობა ეშმაკის მცდელობები ხან რად მოაჩვენოს თავი შვილიშვილს ხან რად, კატად, თაგვად თუ ვირად. შესანიშნავია პიესის ფინალი. განსაკუთრებით ფინალში ჩანს ერლომის, როგორც ნამდვილი ჰუმანისტის, მრწამსი, როცა ბაბუა საიქიოს სამოთხეზე ამბობს უარს და ჭირვარამითა და სიყვარულით ამქვეყნიურ ცხოვრებას ირჩევს. „უკეთესია ადამიანს ჰქონდეს და დაკარგოს, ვიდრე არაფერი ჰქონდეს და არაფერი დაკარგოს.“
„არასერიოზული კაცი“ ამ სათაურითაა ცნობილი დიმა ბათიაშვილის საინტერესო, დასამახსოვრებელი ფილმი. სურათი თუმცა კამერულია და სოციალური ასპექტი წინა პლანზე არ არის წამოწეული, მთავარი პერსონაჟების, მამა-შვილის ცხოვრების კიბეზე ჩამოქვეითება, ფილმის საერთო ფონი, სწორედ ჩვენი ყოფის მოუწყობლობასა და სიდუხჭირეზე მიუთითებს. მაგრამ ეს არ არის მთავარი. მთავარი და აღსანიშნავია ამ პერსონაჟების დაუვიწყარი მომხიბლაობა, მათი ირონიული, ხშირად ხუმრობანარევი, თითქოს აგდებულიც კი, მაგრამ ყოველთვის სითბოთი, ყურადღებითა და თანალმობით გამსჭვალული დამოკიდებულება ადამიანების მიმართ. აღსანიშნავია როგორც სცენარის, ასევე ფილმის სადა, მიმზიდველი, ხშირად ნახევარ ტონებით აღბეჭდილი სტილი. ბევრ რამეს მაყურებელი თავად უნდა მიხვდეს, ჩაწვდეს არსებობის თავსა
და ბოლოს. და ეს საინტერესო და ღირებულია. მივესალმები ერლომის სცენარებისა და პიესის გამოსვლას. ალბათ, გაიხარებს მისი მარად სიკეთის მაძიებელი, მაშვრალი სული.
ზაირა არსენიშვილი
ჩუქება
