ჭამე, ილოცე, შეიყვარე

შესავალი - 

როგორ უნდა გაეცნოთ ამ წიგნს, 

ანუ 

კრიალოსნის 109-ე მარცვალი ინდოეთში, განსაკუთრებით კი წმინდა ადგილებსა და აშრამებში მოგზაურობისას, საინტერესო მძივებით ყელშემკობილ მრავალ ადამიანს შეხვდებით. ნახავთ შიშველი, გამხდარი, ოდნავ დაშინებული იოგების ძველ ფოტოებსაც (ზოგჯერ კი ფუშფუშა, კეთილი და სხივმოსილი იოგისას), ასეთივე მძივებით.

მძივების ამ ასხმას „ჯაპა მალას“ უწოდებენ. მას ინდოეთში ღვთისმოშიში ჰინდები და ბუდისტები საუკუნეთა განმავლობაში იყენებდნენ მედიტაციის – გულმხურვალე ლოცვის დროს. ყელსაბამი ხელში ეჭირათ და თითებით მარცვლავდნენ. მანტრა მძივის ერთი მარცვალია. როდესაც ჯვაროსნები შუა საუკუნეებში აღმოსავლეთისკენ წმინდა მიწისთვის საომრად მიეშურებოდნენ, ამ ლოცვის რიტუალს შეესწრნენ. შესრულების ტექნიკით აღფრთოვანებულებმა ჯაპა მალა ევროპაში ჩამოიტანეს და კრიალოსნის სახელით გაავრცელეს.

ტრადიციული ჯაპა მალას მძივი 108 თვლითაა ასხმული. რიცხვი 108 აღმოსავლელ ფილოსოფოსთა განმარტებით ეზოტერიკულ წრედ მიიჩნევა და აი, რატომ: იგი სამის უმცირესი, სამგანზომილებიანი ჯერადია. მისი შემადგენელი ციფრების შეკრებით ვიღებთ ცხრას, ანუ სამჯერ სამს. სამი კი, წმინდა სამების უზენაესი საპირწონეა.

მკითხველი მიხვდება, რომ ჩემი წიგნი თავდაუზოგავი მცდელობაა ბალანსის მოსაძებნად. ამდენად, გადავწყვიტე, ეს მონათხრობი სტრუქტურულად ჯაპამალასეულად დამელაგებინა და 108 ნაწილად (ანუ კრიალოსნის თვლებად) დამეყო.

108 მოთხრობის მთელი ეს ასხმა სამ ნაწილადაა დაყოფილი და მასში იტალიაში, ინდოეთსა და ინდონეზიაში გატარებულ თვითგამორკვევის ერთ წელიწადზე მოგითხრობთ. ამ დაყოფის მიხედვით თითოეულ ნაწილში 36 მოთხრობაა. ეს ციფრი ჩემს პიროვნებას ეხმაურება, რადგან ამ ნაწარმოებს მთელი 36 წლის განმავლობაში ვწერდი. ახლა, ვიდრე ლუის ფარაქანის ნუმეროლოგიასაც გაგაცნობდეთ, გეტყვით, რომ მეც ძალიან მომწონს ჯაპამალასეული სტრუქტურა, იმიტომ, რომ... უბრალოდ, ასეთია და მორჩა! წრფელი, სულიერი კვლევა ყოველთვის მეთოდურ დისციპლინათა უმთავრეს მცდელობას წარმოადგენდა. მძივების იდეა, როგორც მკვლევარსა და მწერალს, ძალიან დამეხმარა ჭეშმარიტების ძიებაში. ყოველ ჩემს ჯაპა მალას კი, საგანგებო, დამატებითი – 109-ე თვალი აქვს, რომელიც ჰარმონიული წრის 108-ე თვალზე ბრელოკივითაა მიბმული.

109-ე თვალი თავის დროზე სათადარიგო მაშველად მესახებოდა. მას მოდურ სვიტერზე ზედმეტ ღილს ვამსგავსებდი ან კიდევ, სამეფო ოჯახის უმცროსს ვაჟს. მაგრამ არსებობს გაცილებით მაღალი მიზანიც (109-ე მარცვლის დასამატებლად): როდესაც თქვენი თითები ლოცვისას ამ ნიშნულს ეხებიან, მედიტაციის მორევისგან უნდა შეისვენოთ და მადლობა გადაუხადოთ თქვენს მასწავლებლებს. სწორედ ახლა, ჩემს 109-ე მარცვალთან, წერის დაწყებამდე შევისვენე. მინდა მადლობა ვუთხრა ყველა ჩემს მასწავლებელს, რომლებიც უჩვეულო სახით მეცხადებოდნენ მთელი წლის განმავლობაში. განსაკუთრებული მადლობა კი მინდა გადავუხადო ჩემს გურუს, რომელიც მთელი გულით თანამიგრძნობდა და ინდოეთში ყოფნისას დიდსულოვნად დამრთო ნება, მის აშრამში მესწავლა. აქვე მინდა აღვნიშნო, რომ ამ ყველაფერზე ინდოეთში მიღებული უშუალო გამოცდილების შედეგად ვწერ და არა როგორც სწავლული თეოლოგი ან რომელიმე ოფიციალური პირის წარმომადგენელი, ამიტომ წიგნში ჩემი გურუს სახელით ვერ ვილაპარაკებ. მის შესახებ ყველაზე უკეთ მისივე სწავლებანი ღაღადებენ. 

ვერც აშრამის სახელსა და ადგილსამყოფელს გაგიმხელთ. მინდა საჯაროობისგან დავიცვა ეს ღარიბი, მაგრამ შესანიშნავი აშრამი, რომელსაც არც რესურსი გააჩნია მმართველობასთან ურთიერთობისთვის და არც ინტერესი. 

დაბოლოს, მადლობა მინდა ვუთხრა ყველას, ვინც ამ წიგნშია ნახსენები. თუმცა კი მათი სახელები შეცვლილია სხვადასხვა მიზეზთა გამო. ყველას, ვისაც კი შევხვედრივარ – ინდოეთში, ინდოეთის აშრამსა თუ დასავლეთში, სახელი შევუცვალე. უპატივცემულობაში ჩამეთვლებოდა მათი ვინაობის გამხელა. ადამიანთა უმეტესობა იმისთვის ხომ არ მიდის საღმრთო პილიგრიმად, რომ მთავარი გმირივით, მოგვიანებით, წიგნიდან გაგვეცნონ? ამ „ანონიმურობის პოლიტიკაში“ მხოლოდ ერთი გამონაკლისი დავუშვი: რიჩარდი ტეხასიდან ნამდვილად რიჩარდია და ნამდვილად ტეხასიდანაა. გამიზნულად მინდოდა წიგნში მისი რეალური სახელის გამოყენება, ვინაიდან ინდოეთში ყოფნისას იგი ჩემთვის ძალზე მნიშვნელოვანი პერსონა გახლდათ. თანაც, როდესაც ვკითხე, ხომ არ ეწყინებოდა, ნარკომანად და ლოთად მომეხსენიებინა, მითხრა, რომ ამით არაფერი დაშავდებოდა, მეტიც, საკუთარი თავის უკეთესი დახასიათება ვერც მოიფიქრა. 

მაგრამ, ჯერ... იტალია...