თავი I
I
ძალიან ცივა. როგორ შეიძლება სტუდიაში ასე ციოდეს? თითები მეყინება. ასე როგორ უნდა დავუკრა? იქნებ ჯერ დასარტყამებზე გავხურდე? მოდი, ჯერ არც გავიხდი, თორემ ახლა კიდევ გაციება მაკლია! შუქს რო აანთებ, გგონია, რომ ცოტათი უკვე დათბა. არადა, რა სისულელეა? როგორ უნდა გაათბოს ამხელა სტუდია ორმა ნათურამ? ყველა- ფერზე ეკონომიას აკეთებენ. აი, ეს არის საუკეთესო მენეჯმენტი. მე აქ გავიყინები, თუ რა მომივა, ვის ადარდებს, ნეტა! უფ, რა გემრიელი დასაჯდომი აქვს ამ დოლებს, ეს მაინც გააკეთეს საკაიფოდ... აბა, ვნახოთ, მშვენიერია! ხმა დიდებული აქვს, მართლა ბონემის ჟღერადობაზე დავაყენე? ნეტა, როგორ გამომივიდა? რო მომენდომებინა, ვერ გავაკეთებდი. აუჰ! რა მაგარია! ცოტა მართლა გავთბი, ახლა ამ ჯვალოს გახდაც შეიძლება. რა კარგია, სულ მარტო რო ხარ და შენ გემოზე უკრავ, კაცი ხელს არ გიშლის... და არც ნერვებს!
ნერვების აშლაზე ისევ ის მომღერალი გამახსენდა. მთელი ღამე ვფიქრობდი. მართალი იყო, ხო იცი? რა მოხდებოდა, რო დაეჯერებინათ და დაეკლოთ ტემპისთვის, მგონი სწორს ეუბნებოდა. მარა თოჯინას ვინმე რამეს დაუჯერებს? მართლა თოჯინასავით სახე აქვს და თოჯინასავით აცვია. მაგრამ თუ არ ჩხუბობს... რა უცნაური ფერის თვალები აქვს... თუ როგორმე გაიღიმა, ხო საერთოდ ზღაპარივით ლამაზი ხდება. რატო ვფიქრობ ამდენს მაგ ქალზე? იქნებ მართალს ამბობდა? ერთი უნდა ვცადო. თან უკვე გავთბი. სად არის გიტარა? ნეტა აწყობილი იყოს! იფ, კაია. ასეთი მომცა სახლში, რა ხმა აქვს! აბა ვცადოთ. რაო მარიმ? ორჯერ უფრო ნელა და ბლუზის სტილშიო? ფანტასტიურია! ვაააა, ეს გოგო ნეტა მართლა ასეთი ნიჭიერია? აქამდე მეგონა, მარტო გრძელი ფეხების და ლამაზი თვალების წყალობით გახდა ვარსკვლავი. არადა, სწორი უთქვამს, მართლა ასე ჯობია. აუ, რა მელოდია გამოვიდა? ზღაპარია! უნდა გავიხადო ჯემპრი, თორე ავფეთქდები. რატო დამცხა? რა მიხარია, ნეტა ვიცოდე? მე ხო არ ვწერ ამ სიმღერას. ან როგორ ჩაწერენ, რა მნიშვნელობა აქვს? მაინც იმდენი გაეყიდებათ, რამდენსაც დაგეგმავენ. მუსიკოსებად არ ვარგიან, თორემ მენეჯმენტში კი არიან მხეცები! ნეტა ასეთი აკომპანემენტით როგორ იმღერებდა? მარტო გიტარაზე უნდა ამღერო და თუ გინდა, მერე დაადე და დაადე რა ხმაც მოგინდება... აქ კი შეიძლებოდა ჩუმად სინთეზატორი წაყოლოდა საყვირის ხმით; არა, უფრო ალტ-საქსოფონის ხმით. იფ, იფ, რა კარგად წავიდოდა? მარა რომელი აკორდით უნდა დამთავრდეს? ყველაზე ცუდი გუშინ ფინალი იყო. დასარტყამები ამას საერთოდ არ უნდა, მარტო ბასი და... ოოო, აი ასე, აუ რა კარგი გამოვიდა! მარა რო დავშალოთ ეს აკორდი და ისე მორჩეს ბოლოში? უფრო წყნარად, აი, ასე და ცოტა უფრო სენტიმენტალურად...
- არა, არა, ის ვარიანტი ჯობდა! გაიმეორე, ძალიან გთხოვ!
ვაი! ამას დღეს აქ რა უნდა? ახლა რა გინდა, რო ქნა? სად ჯანდაბიდან გაჩნდა? ფუ, რა ლამაზია! ასე ახლოდან არც მინახავს! რა ახლოს მოდის, ახლა მე რა ვქნა, უკან დავიხიო? რა უნდა, ხო არ გადამივლის! მართლა სუ მთლიანად ლურ- ჯი თვალები აქვს! ღმერთო, რა ლამაზია, მომაშოროს ახლა სახე, თორემ მე მგონი, გამოვშტერდი. რაღაცას მეკითხება.
- დიახ, რა თქმა უნდა, თქვენი კამათი გამახსენდა და მინდოდა შემემოწმებინა, დიახ, მართალი იყავით. ამ ტემპში მართლა ძალიან კარგად ჟღერს, თანაც მერე შეიძლება საქსოფონის ხმაც დაედოს.
- თქვენ ხომ დასარტყამებზე უკრავთ...
რა ხმადაბლა ლაპარაკობს. ასე ჩუმად თუ შეეძლო, არ მეგონა. როცა არ მღერის, სულ წიკვინებს ხოლმე.
- რა კარგია, გიტარაზეც რომ უკრავთ. ძალიან გთხოვთ, სულ თავიდან ბოლომდე, ოღონდ არსად არ შეწყვიტოთ და ისე დაამთავრეთ, როგორც პირველად. მეორე ვარიანტი არ უხდება.
კი მარა, როდის მოვიდა? სულ აქ იყო? როდიდან მისმენს? თანაც მარტოა? მარტო ხო არასდროს არ არის, სხვები სად არიან?
- მარტო ხართ?
- ხო! გამოვიპარე!
აუ, რა სიცილი აქვს! გაცინებული ჯერ არც მინახავს.
- ძალიან გთხოვთ, თავიდან ბოლომდე დაუკარით!
რა ჯანდაბა ვქნა! ამას გონია, რო ზეპირად მახსოვს, რა დავუკარი? ეგრე სად არი? კი არ ჩამიწერია. კაი, ჯანდაბას, ვცადოთ. ვა, რა კაი გამოდის. ზღაპრულად აყოლებს ხმას. ეს მგონი, მართლა მომღერალია. ვააა! აი, ახლა კი გავშტერდი! ძაან მაგარია, როგორ გამოუვიდა?
- აი, რა კარგად გამომივიდა, ხედავ! ესე იგი, შემიძლია ნორმალურად ვიმღერო, თუ ვინმე რამეს დამიჯერებს, მარა... ხო მოგეწონა?
დებილივით ვაქნევ თავს. აბა რა ვქნა, ხმას ვერ ვიღებ! ეს მელოდია