წიგნი პირველი
თავი პირველი
2 000 წლის ზაფხული დგებოდა. ეკონომიკური აღმავლობის ოქროსფერი მტვრით დაფარული ნიუ-იორკის ქუჩები თითქოს ბრწყინავდა. სიცოცხლით სავსე ქალაქში, როგორც ყოველთვის, ყველა თავისი საქმით იყო გართული. მსოფლიო მშვიდად ემზადებოდა ახალ ათასწლეულთან შესახვედრად, პრეზიდენტს ისევ თავიდან აეცილებინა იმპიჩმენტი, 2 000 წელი კი ძველისძველ ბოთლში ჩამოსხმული ფრანგული შამპანურივით შუშხუნებდა.
ამ დროს მთელი ქალაქი მხოლოდ პიტერ ქენონზე ლაპარაკობდა. პიტერმა, რომელიც სარეკლამო სააგენტოში იურისტად მუშაობდა, ძალიან იოლად მოახერხა, რამდენიმე ცნობილი ვარსკვლავისთვის, სულ მცირე, 35 მილიონი დოლარი დაეცინცლა. გავიდოდა თვეები, წლები... აგორდებოდა ახალი სკანდალები, დაიკარგებოდა მილიარდობით დოლარი, მაგრამ ეს აღარავის გაუკვირდებოდა. მსგავსი ფანდები ჩვეულებრივი მოვლენა იყო ამერიკელი საზოგადოებისათვის. პიტერ ქენონის საქმემაც დიდი ხნით დააკმაყოფილა ჭორიკანა ნიუიორკელთა ცნობისმოყვარეობა. ახსენეს ბევრი ცნობილი ადამიანის სახელი და გვარი. თითქმის ყველგან მოიძებნებოდა ვინმე, ვინც ან თავად პიტერ ქენონს იცნობდა, ან მის გაცურებულ ადამიანს. ყველას მხოლოდ ერთი კითხვა ეკერა პირზე: - იყო თუ არა ყველაფერი კლიენტთა ბრალი და უნდა ყოფილიყვნენ თუ არა ისინი უფრო ფრთხილად?
პიტერ ქენონის ერთ-ერთი მსხვერპლი ოცდათორმეტი წლის როკმუსიკოსი დიგერი იყო. როგორც ცნობილ მუსიკოსებს სჩვევიათ ხოლმე, მასაც ერთი სახელი და უცნაური გარეგნობა ჰქონდა. აიოვის შტატიდან, დე-მოინიდან ჩამოსულს, ჭუჭყიანი ქერა თმა და შემაძრწუნებლად გამჭვირვალე, თეთრი ფერის კანი ჰქონდა, რომლის ქვეშ ლურჯი ვენები ზოლებად მოუჩანდა. სადაც უნდა ყოფილიყო, თავზე უკვე მის განუყრელ აქსესუარად ქცეული პატარა ცილინდრი ეხურა.
პარასკევი საღამო იყო. ხსოვნის დღე ნელ-ნელა ილეოდა. დიგერი ჰემპთონის, თვეში ასი ათას დოლარად ღირებული, აგარაკის აუზთან იჯდა და თავის ცოლს - პეტის უცქერდა, რომელიც კარგა ხანი იყო, ტელეფონზე ლაპარაკობდა.
სიგარეტი ქრიზანთემების ქოთანში ჩააქრო (აქ სპეციალური საფერფლე იდო, რომელსაც შემდეგ მებაღე ასუფთავებდა) და შეზლონგზე გადაწვა. მართლაც, მშვენიერი დღე იყო. დიგერისთვის უცხო იყო ის უსაზღვრო ინტერესი, რომელსაც უცნობი ადამიანები პიტერ ქენონის მიმართ იჩენდნენ. ის იმ ადამიანთა კატეგორიას მიეკუთვნებოდა, ვისაც მიაჩნია, რომ ცხოვრების აზრი მხოლოდ ფულის შოვნა არ არის. მენეჯერი ხშირად ეუბნებოდა, რომ ასეთი დაუდევრობით მილიონი მაინც ექნებოდა დაკარგული, მაგრამ დიგერისთვის ეს თანხა მაინც ბუნდოვანი და აბსტრაქტული ცნება იყო, შესაძლებლობა, რომელიც ისევ და ისევ, მუსიკის ენაზე ესმოდა. მისთვის მილიონი ერთი ჰიტი იყო, რომლის დაწერაც ახლა, ალბათ, ყველაზე მეტად სჭირდებოდა, მაგრამ საღამო ისეთი სასიამოვნო იყო, ამის გამო ნამდვილად არ ღირდა მყუდროების დარღვევა. მეფურ სიზარმაცესა და ფუფუნებაში ჩაფლული დიგერი ახლა, ალბათ, ერთადერთი ადამიანი იყო მთელ ქალაქში, ვინც ქენონის საქმეში ჩაურევლობით ტკბებოდა.
მისი საყვარელი მეუღლე - პეტი, ჯაკუზში იწვა და უკანასკნელი ნახევარი საათის განმავლობაში თავის დას, Vიცტორია’ს შეცრეტ-ის მოდელს - ჯეინი უილკოქსს ტელეფონით ესაუბრებოდა.
დიგერმა აქაფებული ჯაკუზისკენ გაიხედა. პეტი მოხრილი ჩამჯდარიყო წყალში და ცალი ხელით ტელეფონი ეჭირა. საოცრად მიმზიდველი სხეული თეთრ საცურაო კოსტიუმში კიდევ უფრო მადისაღმძვრელი ჩანდა. უცებ პეტიმ თავი ასწია და მაშინვე დიგერის თვალებს შეეფეთა. იგი წამოდგა, ჯაკუზიდან ამოვიდა და ნელი ნაბიჯით ქმრისკენ გამოემართა. როგორც ყოველთვის, დიგერი ვერც ახლა აშორებდა თვალს ცოლის ამერიკული სილამაზის უბრალოებას: მოწითალო ქერა თმა ზურგზე ჩამოშლოდა, ოდნავ აბზეკილი ცხვირი ჭორფლით ჰქონდა დაფარული, მრგვალი, ლურჯი თვალები კი მეტ ბავშვურობას სძენდა. პეტის უფროსი და ცნობილი ლამაზმანი იყო, თუმცა დიგერი სხვაგვარად ფიქრობდა. მიუხედავად იმისა, რომ ცხვირი ორივე დას ერთნაირი ჰქონდა, ჯეინი დიგერისთვის მეტისმეტად ცბიერი, საკუთარ თავზე შეყვარებული და ქარაფშუტა ნარცისი იყო, რომელიც მხოლოდ სახელსა და ფულზე ფიქრობდა.
პეტი ქმართან გაჩერდა, ხელში ისევ ტელეფონი ეჭირა.
- ჯეინის უნდა შენთან ლაპარაკი, - უთხრა დიგერს, რომელმაც ირონიულად წამოსწია ტუჩები, პატარა ზომის, უსწორმასწორო, მოყვითალო კბილები გამოაჩინა და ცოლს ყურმილი გამოართვა:
- რა ხდება?
- დიგერ! - ტელეფონში ჯეინის წკრიალა ხმა და ნაცნობი აქცენტი მოესმა, რაც ყოველთვის აღიზიანებდა. - ძალიან ვწუხვარ, ყოველთვის ვიცოდი, რომ პიტერი სისულელეს გააკეთებდა. მაპატიე, რომ არ გაგაფრთხილე.
- შენ საიდან უნდა გცოდნოდა? - ჰკითხა დიგერმა და პირიდან სიგარეტი გამოიღო.
- რამდენიმე წლის წინ ვხვდებოდით, - უთხრა ჯეინიმ, - მაგრამ მხოლოდ რამდენიმე კვირა. ყველას „წყეულ პოლაკს“ ეძახდა...
დიგერს არაფერი უთქვამს. მისი ნამდვილი გვარიც ვაჩანსკი იყო და ვერ ხვდებოდა, ჯეინი ამით მის შეურაცხყოფას ხომ არ ცდილობდა.
- მერე? - ჰკითხა ბოლოს.
- მერე ის, რომ ყოველთვის ვიცოდი, რა ნაძირალაც იყო. ძვირფასო, მართლა ძალიან გავბრაზდი მის საქციელზე. ახლა