***
მიჭირს, სახელი დავარქვა ჩანაწერებს, რომლებიც ამ ოცი წლის წინათ, 1991-92 წლების მიჯნაზე შეიქმნა და ახლა ვთავაზობ მკითხველს. ალბათ, უფრო დღიურებია – ერთი კონკრეტული მოქალაქის, ერთი კონკრეტული მწერლის გულზე გადავლილი მძაფრი მოვლენების ქრონიკა – ასახული ატკივებული გულით და დანახული აცრემლებული თვალებით...
ამ ჩანაწერებში ბევრი სახელი და გვარია მოხსენიებული, ზოგი როგორ და ზოგი როგორ... ისე, როგორც ისინი მე დავინახე იმ მართლაც დიდი ტკივილით ჩაბნელებულ დღეებში, ისე, როგორც საქვეყნო ინტერესებთან მიმართებაში გამოჩნდნენ ისინი. მე ამ ჩანაწერებში იმ ხალხის გრძნობების გამოთქმას შევეცადე, ვისაც ავაზაკთა შეიარაღებული ბანდები ებრძოდნენ ავაზაკური გააფთრებითა და გამეტებით...
ამიტომ მკითხველს ვთხოვ, ზედმეტ სიმკაცრედ ნუ ჩამითვლის ამ ადამიანების მხილებას, მათზე იმის თქმას, რასაც ვფიქრობდი. ჩემი მტკიცე რწმენით, ეს ადამიანები კომუნისტური ბნელეთისგან არიან თვალისჩინდაკარგულნი და ჩემი სიმკაცრეც, უპირველეს ყოვლისა, დაავადების გამომწვევ გარემოს ეკუთვნის და არა ავადმყოფებს. ჩემი სიმკაცრე ამ დაავადების ჩაკვლის სურვილით, მისი გავრცელების აღკვეთის სურვილითაა გამოწვეული.
ერთიც: ამ ჩანაწერებს ჩემთვის ვაკეთებდი და შეიძლება, არც არასოდეს გამომექვეყნებინა, მაგრამ იმ 22 დეკემბერს დაწყებული „დემოკრატიული რევოლუცია“ თითქმის მომაკვდინებელი აღმოჩნდა ჩემი ქვეყნისთვის. ამ მოვლენებიდან გასულმა წლებმა ძალიან ნათლად გამოაჩინა, თუ ვინ დაიწყო, რა ძალებზე დაყრდნობით დაიწყო და რა მიზნით დაიწყო შტურმი საქართველოს მთავრობის სასახლეზე... მთავარი და სამწუხარო კი ის არის, რომ დასასრული ჯერაც არ უჩანს მაშინ დაწყებული ბოროტი ვნებების ამოფრქვევას, ანუ დასასრული არ უჩანს ეროვნული სულის განადგურების პროცესს... ამ სიტუაციაში ყველას ევალება, იმოქმედოს თავისი მოქალაქეობრივი სინდისის მიხედვით. მე, პირადად, სწორედ ჩემი მოქალაქეობრივი სინდისი მკარნახობს, რომ ეს ჩანაწერები შეეწევა ჩვენი საერთო გამოფხიზლებისა და საერთო ეროვნული განსაცდელის დანახვის საქმეს.
ჩუქება
