წინასიტყვაობა
ჩვენი დრო-ჟამის უჩვეულოდ აჩქარებული, უაღრესად დაძაბული და დინამიკური ტემპი ადეკვატურ რეაქციასა და ქმედებას ითხოვს იმ ადამიანისგან, ვინც მიჰყვება, მისდევს და, ძალზე ხშირად, ვეღარ ეწევა წარსულის წავარნებზე მიმოფანტულ ნაირფეროვან სურათებს, უიშვიათეს სახეებს, ზეპირი ისტორიების მნიშვნელოვან, დასავიწყებლად ვერგასამეტებელ ფრაგმენტებს, ცოდნის წვეთში ოკეანეების დამტევ პასაჟებსა და ეპიზოდებს.
ეპიკური თხრობის, რაციონალურ მარცვალთა გამოცალკევების, ხანდაზმით საუბრის, ფილოსოფიური წიაღსვლებისა თუ წიგნის დინჯი, ჩაბეჯითებული კითხვის შესაძლებლობა დღევანდელობისთვის ლამის დაუძლეველ დეფიციტად იქცეს; აშკარა დეფიციტად და ერთგვარ ფუფუნებად, რაც, გარკვეულ მიზეზთა გამო, პერიფერიების მკვიდრთათვის უფროა მისაწვდომი, ვიდრე უშეღავათო ურბანული სინამდვილის შემთხვევით თუ ნებაყოფლობით ბინადართათვის...
ამიტომაც მძლავრობს ტენდენცია სხარტსა და ექსპრესიულ ჟანრობრივ სადინარში ნაფიქრ-ნააზრევის მოქცევისა. ხოლო საამისოდ ძალზე ეფექტური და პოპულარულია „ჩანაწერების“ ფორმატი. შეგიძლია სულმოუთქმელად წაიკითხო (ზოგიერთი გამოტოვო კიდეც, თუკი დასათაურებამ არ მიიქცია შენი გულისყური), წამისუმალ „დაიგემოვნო“, გაიშინაგანო და დიდი ესთეტიკური სიამოვნებაც განიცადო.
„სულუქცევარი“ სიტყვა „სულმოუთქმელის“ ხევსურული შესატყვისია. ეს დიალექტური ცნება-ტერმინი საკარგყმო თასისა თუ ყანწის ერთი მოყუდებით, ერთი ამოსუნთქვით დაცლას გულისხმობს: „გადავსვამ სულუქცევრადა, ტანჩი შამისხდან ცხრონია“... მთავარი კი მაინც ის არის, რითია სავსე სასმისი – ნათავედით თუ წყალწყალა, წაკანჭული ღვინით. განსაჯოს ჭეშმარიტმა ჭაშნაგირმა – გულიანმა, გემოვნებიანმა მკითხველმა.
ჩუქება
